Nu het triathlonseizoen tegen het einde loop en het weer nog mooi is, is het ook weer tijd voor lange duurritten. De lengte of duur van zo’n rit is voor iedereen anders, maar het idee is hetzelfde: lang in het zadel om het duurvermogen te trainen. Om te zorgen dat de rit niet saai wordt is het een idee om eens een andere route te rijden dan normaal. 3athlon.nl nam de proef op de som en ging per fiets van Rotterdam, zoveel mogelijk via de duinen naar Leeuwarden: ruim 290 kilometer genieten van de natuur en cultuur.
Om het tot het einde vol te houden zul je vooral in de lagere inspanningszones moeten rijden. Een lange rit wil je zoveel als mogelijk op de vetverbranding, de lagere inspanningszones, doen en dus zo min mogelijk koolhydraatverbranding. De meest afgetrainde atleten hebben voldoende vetvoorraad om vele honderden kilometers te fietsen, maar de koolhydraatvoorraad is maar beperkt. Daarom dus zo veel mogelijk op de vetverbranding. Toch is het aan te raden tijdens een lange rit genoeg eten mee te nemen. Ondanks dat je voornamelijk op vetverbranding rijdt, verbrand je toch een relatief kleine hoeveelheid koolhydraten. Deze zul je net als tijdens een race moeten aanvullen om het vol te houden.
Zorg van te voren dat het materiaal op orde is. Het is vervelend om ergens ver buiten de bebouwde kom met een mechanisch defect te staan dat door goed onderhoud voorkomen had kunnen worden. Het spreekt voor zich dat je tijdens een lange rit, net als tijdens alle andere ritten, zorgt voor reservemateriaal zoals binnenbandjes en een pompje. Daarnaast is het aan te raden om een powerbank mee te nemen om eventueel de navigatieapparatuur of een telefoon op te laden.
Om een idee te geven hoe een dergelijke rit er uit ziet en waar je langs komt nemen we je middels onderstaande foto’s graag mee op avontuur. Let op, de tekst gaat steeds verder onder de foto’s.
De rit begon om acht uur ‘s ochtends in Rotterdam. Het plan was om via een voor ons bekende route naar Hoek van Holland te rijden, om vanaf daar de duinen in te rijden richting Den Helder en daarna via de afsluitdijk naar Friesland.
Binnen 20 kilometer stonden we echter al langs de weg met een lekke band. Een stuk glas zorgde voor een groot gat waardoor de eerste reserve binnenband gebruikt moest worden. Je kunt helaas niet alles voorkomen. Nog voor we Scheveningen bereikten was de nieuwe binnenband langzaam leeggelopen. Ook na grondige controle konden we niks vinden, maar de ervaring leert dat er dan vaak tóch iets scherps is waardoor de band leegloopt. Gelukkig waren we in de buurt van een fietsenwinkel, waar we het achterwiel van een nieuwe buiten- en binnenband voorzien hebben. Hierna gelukkig geen technische problemen meer gehad.
Nadat we Scheveningen voorbij waren, werden de wegen wat rustiger, waardoor we ook wat meer ruimte hadden om lekker te fietsen en. van de natuur te genieten. Het grootste deel van de Nederlandse duinen heeft prachtige fietspaden, waardoor dat heel goed mogelijk is. Sommige paden zijn van asfalt, maar de meeste van betonplaten of klinkers, maar allen zijn goed begaanbaar.
Na een prachtig stuk duinen onder Zandvoort reden we langs het circuitpark Zandvoort naar Bloemendaal aan Zee. Het stuk duinen tussen Bloemendaal aan Zee en Ijmuiden was iets ruwer van karakter, wat ook in de wegen terug te merken was. Sommige stukken waren gravel, waar andere stukken iedere vorm van wegverharding bleek te missen. Gelukkig gaat het maar om kleine stukken die bij droog weer gewoon goed begaanbaar blijken. Tussen IJmuiden en Velsen Noord vaart een pondje je gratis over het Noordzeekanaal.
Nadat we het stedelijk gebied rondom Beverwijk uit gereden waren en weer in de duinen reden was het weer bijna 100 kilometer kronkelen. In de duinen kom je dikwijls ‘wilde’ dieren tegen. Meestal koeien, maar ook paarden.
Na een klein uitstapje over de zeedijk bereikten we Den Oever, dat dankzij de afsluitdijk aan Friesland verbonden wordt.
Als we het over één ding eens waren, was het wel dat de afsluitdijk eigenlijk de perfecte locatie is om time trials te trainen. Het is meer dan 25 kilometer bijna kaarsrecht fietspad met misschien tien hoogtemeters. Daarnaast is het er over het algemeen nog rustig ook.
Na de afsluitdijk reden we langs de zeedijk in Friesland naar Harlingen, waarna we afbogen naar ons uiteindelijke doel: Leeuwarden. Zoals op de foto te zien is, was het ondertussen al donker, maar dit mocht te pret niet drukken. Na ruim 290 kilometer bereikten we ons doel: Leeuwarden Centraal Station, waar we onder het genot van een recovery drankje (milkshake) de trein in stapten om van onze verdiende rust te genieten.
