Na 3 maand bloed zweet en tranen is de buit binnen!!!
Begin mei begon ik aan heuse examenperiode die ik gelukkig succesvol kon afsluiten,onmiddellijk erna startte ik een zes weken durende voorbereiding op het WK duatlon. Dat bleek echter niet van een leien dakje te lopen: mijn lichaam en door de ongunstige fysieke conditie, op de duur ook de geest, sputterden af en toe serieus tegen.
Zondag 30 juli was het dan uiteindelijk D-day:
De organisatie had besloten om de beloftes samen met de elite-dames te laten starten. Voor de start was ik opvallend rustig, dat zal ofwel een zeer goed ofwel enorm slecht teken zijn verklapte ik mijn moeder.
Slechts 200m na de start leek het alsof het op laatste scenario ging uitdraaien. Het looptempo van de favorieten lag te hoog voor mij. Gelukkig heb ik direct de knop omgedraaid en op eigen tempo die 10KM verdergezet.
In de eerste en tweede ronde verloor ik telkens 35sec op de eerste belofte. Op het einde van de derde loopronde(er moesten 4 rondes van 2,5km gelopen worden) was er een eerste mentaal lichtpunt. Marc Renier onze coach meldde mij dat ik die ronde slechts 5sec verloren had op de eerste belofte, Andrea Horak(Z Afr).
Zou ze dan toch een beetje te voortvarend van start gegaan zijn? Diezelfde 5 sec moest ik ook in de laatste ronde prijs geven zodat ik met een tweetal minuten achterstand als tweede belofte naar mijn fiets rende.
Door een vlotte wissel kon ik al een zestal seconden van die achterstand afpietsen (elke seconde ging vanaf nu tellen)
Op de fiets heb ik er direct de jacht op de Zuid Afrikaanse geopend. Aanvankelijk in het gezelschap van een Candese elite maar al snel konden we aanpikken in een groepje. Helaas een goede organisatie bleef uit,zodat ik maar zelf het tempo hoog heb blijven houden.
De eerste vier rondes liep ik telkens een twintigtal seconden in op Horak maar het moest sneller of ik zou haar niet inhalen op de fiets,laat staan dat ik mogelijks nog iets van voorsprong kon opbouwen. Dus dacht ik:laatste twee fietsronde een tandje bijsteken en vollebak alles of niets spelen.
Het bleek te werken: net voor het ingaan van de laatste fietsronde kwam ik op de klim naast Horak, wat mijn moeder bijna over de nadar deed wippen 🙂
Aanvanklijk bleef ik beuken maar al gauw was duidelijk dat de Zuid Afrikaanse zich ook comfortabel nestelde in het groepje dat al ruim een ronde wieltjeszuiger speelde.
Daarom leek het mij beter om ook even de benen los te schudden en even achteraan het groepje post te vatten. Op de laatste helling naar de wissels heb ik dan nog eens alle registers opengegooid.
Het was een succesvolle onderneming. Niet alleen was ik verlost van het groepje en kon zo in een wat comfortabelere situatie wisselen, ik kreeg er nog een bonus van een kleine 10 seconden op Horak bovenop.
Ook de tweede wissel verliep behoorlijk vlot zodat ik mijn voorsprong met nog een aantal secondjes kon uitbreiden.
En dan begon het aftellen: verstand op nul. In heuse duikvlucht die eerste afdaling aflopen en elke kilometer dat ze mij niet passeerde, was er een gewonnen. Aan het keerpunt stond onze coach die de positieve boodschap riep dat ik nog eens tien secondjes was uitgelopen.
Het begon er iets rooskleuriger uit te zien maar er is een gezegde van een het vel van de beer… Dus zo hard mogelijk die laatste drie kilometer doorvlammen was de boodschap. Ondertussen, om even mijn zinnen te verzetten, deed een schietgebedje voor mijn overleden oma.
Dan nog een stevige afdaling, maar wel berekend om op de loer liggende krampen de kop in te drukken. Door het zware looptraject hadden heel veel atleten met dit euvel te kampen.
En was hij daar die slotklim. Lastig was hij inderdaad, maar de adrenaline die al de hele tweede run mijn voetpijn onderdrukte, verdubbelde nog. Ik kreeg de finish relatief snel in zicht en de grote ontlading kon volgen!!!
Eind goed al goed! Dat ik bovendien als zevende bij de elite-dames eindigde.
Dit is een leuke opsteker voor de toekomst,zeker gezien de niet-optimale voorbereiding.
Ik zou u graag ook een geheel relaas van de mannen wedstrijd willen doen, want ook daar waren de prestaties voor ons kleine Belgenland niet min:
Bart Aernoudts werd tweede bij de beloften. Bij de elite mannen was het zilver voor Jurgen Dereere en het brons ging naar Rob Woestenborgs. Joeri Vansteelant kende een mindere dag maar werd toch 21e. Benny kende een absolute off-day en staakte de strijd.
Helaas kan ik u geen verdere details van de wedstrijd geven want gedurende de gehele race zat ik te wachten om een plasje te doen bij de dopingcontrole.
Maar ik neem dit er graag bij.
En nu 3maanden feesten???
