In mei schrok de tri- en duatlonwereld op. Rob Woestenborghs had tijdens de Ronde der Kempen, een Nederlandse wielerwedstrijd een zware val gemaakt en was naar het ziekenhuis overgebracht.
,,Stel gerust je vragen, ik heb momenteel zeeën van tijd", klinkt het wanneer we vragen of we niet storen. Robs humor is door de hele situatie duidelijk niet geraakt. Dat stelt ons alvast gerust.
3athlon.nl: Rob, herinner je je het ongeval nog?
Woestenborghs: Eigenlijk wel. Ik ben vlak na mijn val even buiten bewustzijn geweest, maar voor de rest herinner ik me nog alles. Het ongeval gebeurde vroeg in de wedstrijd. We waren bij de eerste kasseistrook aanbeland. Op zo’n moment is het van belang dat je vooraan in de wedstrijd zit, voor het geval er een kopgroep ontsnapt. Ik zat bij de eerste twintig renners en zat dus in een goeie positie. Op zo’n moment gebeurt het echter vaak dat sommigen zich daar nog tussen willen wringen. Dat is gebeurd en de renner voor me moest daarom in de remmen. Hij maakte een slipper, ik moest uitwijken, kwam in de graskant terecht en had de pech dat daar die boom stond.
Was het meteen duidelijk dat de situatie ernstig was?
Ja. Het was voor de verzorgers meteen duidelijk dat ik een bloeding had, alleen wisten ze niet waar. Daardoor is mijn buik vol bloed gelopen, wat dan later voor complicaties heeft gezorgd.
We konden vernemen dat je milt geraakt was en dat die nadien verwijderd diende te worden. Wat voor gevolgen heeft dat voor je?
Die milt is momenteel eigenlijk het minst van mijn zorgen. Het is wel zo dat ik door het verlies van mijn milt vatbaarder zal zijn voor infecties omdat mijn immuniteit verminderd. Ik zal dus sneller antibiotica nodig hebben. Wat mij meer zorgen baart, zijn mijn longen. Mijn linker long is door het ongeval zwaar geraakt en het is maar af te wachten of die volledig zal herstellen.
Over herstel gesproken, hoe ziet je toekomst eruit?
De eerste maand mag ik nog niet veel doen. Ik moet vooral rusten. Binnen een maand mag ik beginnen met revalidatie en kine, maar sporten kan pas over drie maanden. Dan wordt het afwachten wat er nog mogelijk is.
Ik kan me voorstellen dat je vorig weekend met pijn in het hart het EK hebt gevolgd
Inderdaad. Zeker wanneer je het wedstrijdverloop bekijkt. Als je ziet dat er twee weg waren in een ontsnapping en dat je weet welke twee dat waren, dan kan je in mijn geval spreken van een gemiste kans.
Heeft dit ongeval meteen gevolgen voor jouw situatie als topsporter?
Voor dit jaar niet. Ik heb van Bloso al heel wat steunbetuigingen ontvangen. Voor dit jaar verandert er niets, maar volgend jaar is nog onzeker. Dat zou je eigenlijk eens aan hen moeten vragen.
Bij het horen van jouw val, dachten velen terug aan Benny Vansteelandt. Even zag het er naar uit dat duatlon een tweede icoon zou verliezen.
Ik ben in ieder geval ontzettend blij dat ik er nog ben. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik niet aan mijn benen of in mijn gezicht ben geraakt. Wat sport betreft, blijft het allemaal afwachten, maar wanneer je een vrouw en een kind hebt, kan je dat relativeren. Zelfs zonder topsport heb ik nog alles om gelukkig te zijn.
We wensen je alvast een spoedig herstel toe.
