Racing in Cranleigh, England! Een klein dorpje, a barber, a bakery, some shops. De main road typically British, met een gezellige levendigheid. Hooguit 11 duizend inwoners in the South East, Surrey. Wat gaat XTERRA daar nu zoeken? Maar, MAAR … ik kan toch even zeggen dat ik met mijn MTB door de achtertuin van Eric Clapton crosste. Overnachten naast de oude stal van McLaren. Not impressed? Het testcircuit van Top Gear op een steenworp net als Box Hill, waar de olympische wegrit passeerde. Zeg nu zelf. Cranleigh klinkt plots for the Rich and the Famous 😉
Rich werd ik wel niet maar toch kon ik met succes ‘revanche’ nemen voor de verplichtte opgave tijdens het WK ITU cross tri van vorig weekend te Zittau (lees: “Are you giving up”).
In en rond ‘The Vachery Estate’, een enorm prive-domein, was het parcours uitgetekend van XTERRA England. Een out and back swim, een relatief vlak fietsparcours maar singletracks waarbij je je continu in een rollercoaster waande en een afsluitende 10km trail-run, dwars door het bos met een lastige passage door het moeras.
De wedstrijd op zich had een leuk verloop. Na een stevig maar comfortabel zwemgedeelte verloor ik niet al te veel tijd op de leiders. Eens op de fiets leek ik op missie en in alle hevigheid accelereerde ik met plezier na elke bocht op zoek naar de snellere zwemmers. Waarschijnlijk speelde de frustratie van vorige weekend wel mee in deze eerste gretige ronde, maar voor ik het goed en wel besefte, reed ik in 2de positie met Carloni, Allen en Serano achter de ongenaakbare Conrad Stoltz ‘Caveman’. De 2de ronde moest ik toch wat gas terugnemen wegens opspelende spierstijfheid in de quadriceps.
We liepen met 4 uit de wissel maar snel bleek het een spel te worden tussen mij en Allen voor 2 en 3. Tot in de 2de ronde de man met de stelten kwam opzetten ‘Kris Coddens’, de man in vorm dit seizoen. Altijd net dat minuutje sneller dan mij. Ik dropte Allen… en Krisje 😉 tja die kwam aansluiten. Ik bleef gewoon tempo maken om Allen op achterstand te blijven zetten. De laatste kilometer zette Kris aan. Uithoudingsgewijs kon ik nog wel, ik wou me nog wel even door de pijngrens trekken, maar de spieren beslisten er anders over. De krampen kwamen op en ik kon enkel op save spelen voor plek 3.
Blij met plek 3, ontgoocheld over plek 3 en kritisch over plek 3. Het is moeilijk al de gedachten te verwoorden. De gemiste kans op het WK, de vermoeidheid en verkoudheid van deze week maken het enkel complexer te plaatsen. Er zit maar 1 ding op en dat is de komende weken de puzzelstukjes te passen voor het WK XTERRA.
De avond naderde. Een britse local band zette de award ceremony in. Smiles everywhere. New friends. New Belgians racing and enjoying cross triathlon. A typical perfect XTERRA day. Tja, blijf maar in je beugel liggen 😉
