De laatste kilometer herinnert hij zich eigenlijk niet eens meer en na de finish van de PTO T100 Singapore, waar Youri Keulen gisteren op sensationele wijze won en misschien wel de mooiste Nederlandse triathlonoverwinning ooit boekte, kreeg hij anderhalf liter infuus en lag hij dertig minuten in een ijsbad om voldoende af te koelen, maar inmiddels is de topatleet weer geland op aarde. Echt beseffen wat hij heeft gepresteerd, doet hij echter nog niet. “Maar dat komt later wel, als ik uit het vliegtuig stap en weer thuis ben.”
Daar hoeft Keulen dan in ieder geval niet meer lang op te wachten, want tijdens het interview met 3athlon.nl zit hij al in het vliegtuig, op weg naar huis en ook op weg naar ‘een weekje bijkomen en een weekje alles laten landen’. “Ik ben zwaar gebroken, maar zit op de hoogste rots. Ik ben enorm trots op mijn team en de mensen om mij heen. Ik kan eigenlijk heel moeilijk beseffen wat er precies is gebeurd.”
‘Ik kon niet meer terug; de race ontwikkelde zich zo’
Keulen wekte gisteren behoorlijk veel verbazing – in de meest positieve zin van het woord – toen hij al na ongeveer twintig kilometer uit een flinke kopgroep wegreed en daarbij grote namen als Sam Laidlow, Alistair Brownlee, Kyle Smith, Josh Amberger, Daniel Baekkegard, Ben Kanute, Jason West en Mika Noodt het nakijken gaf. Overigens verbaasde Keulen zichzelf daar ook enigszins mee. “Het was niet de bedoeling om weg te rijden; ik wilde vooral even gas geven. Het tempo lag te laag en ik wilde niet met iemand als Jason West naar het looponderdeel toe, of door iemand als Sam Long worden bijgehaald. Toen ik doortrok en achterom keek, bleek niemand te volgen. Toen kon ik niet meer terug: de race ontwikkelde zich nu eenmaal zo.”
Voor Keulen betekende het een bijzondere situatie, waarin hij zich op de fiets al meerdere malen afvroeg waar hij eigenlijk aan was begonnen. “Maar er was geen weg terug. Ik wilde dit heel graag, dus dan moet je doorzetten en niet meer inhouden. Volgens mijn powermeter en hartslagmeter deed ik niks bijzonders; ik denk vooral dat de anderen te lang hebben gewacht. Zij moesten ineens een minuut dichtrijden en dat is in dit weer niet te doen.”
‘De laatste ronde was de hel’
Dat bleek inderdaad niet te doen en die minuut was dan ook precies de marge waarmee Keulen aan zijn afsluitende 18 kilometer hardlopen begon. Voor buitenstaanders was het misschien nog even de vraag of Keulen zich op de fiets niet had opgeblazen of zou bezwijken aan de hitte, maar voor de atleet zelf was dat geen vraag. “De eerste twee rondes was ik ontzettend in controle”, kijkt hij terug op de eerste 12 kilometer waarin hij zijn voorsprong op iedereen uitbreidde, behalve op een ontketende Sam Long die rap dichterbij kwam en tot twee minuten naderde. “De laatste ronde was de hel. Op een gegeven moment ben ik mezelf tussendoelen gaan stellen om zo door het parcours te komen. Ik hield me vast aan de gedachte: ‘Ik loop zo hard mogelijk en als ze me komen halen, dan is dat maar zo. Dan heb ik gegokt en verloren’.”
Ook al was de laatste ronde dus ‘de hel’, wist Keulen wel dat het gek moest lopen wilde hij de overwinning nog uit handen geven. Long kreeg een tijdstraf van dertig seconden en liep daardoor dus extra achterstand op. “Toen ben ik gaan rekenen. Ik wist dat hij zo’n twintig seconden per kilometer sneller moest lopen dan ik. Ik liep 3:35 minuut per kilometer: Long moest dus 3:15 minuut gaan lopen, maar dat is in deze omstandigheden niet te doen. Voor mij was het dus vooral noodzaak om niet stil te vallen en gewoon de finish te halen.”
‘Ik heb woord gehouden’
Dat Keulen diep ging om die finish te halen, bleek wel uit de beelden over de streep. “De medische staf heeft goed gehandeld. Vooraf vertelde ik al tegen mijn coach dat ik, als ik de ambulance in moest om te winnen, ik dat zou doen. Ik heb me tenminste aan mijn woord gehouden”, lacht Keulen die na de finish nog even naar het ziekenhuis werd vervoerd ter controle, maar inmiddels weer helemaal oké is.
Keulen noemt de overwinning zonder twijfel de mooiste uit zijn loopbaan als profatleet, al is hij dus de eerste die toegeeft eigenlijk nog niet te beseffen wat hij heeft gepresteerd. “Ik kijk er nu naar uit om even thuis te zijn met mijn vriendin en weer in dezelfde tijdzone te zijn als mijn familie.”
