Axel Zeebroek hield bij de mannen de eer van de Belgische profs hoog door als enige te finishen. Hij werd 28ste. De Uplace atleet ondervond in zijn eerste Ironman Hawaï aan den lijve waarom de wedstrijd de zwaarste van alle Ironmans wordt genoemd: "Wat een dag!" begint McFly. "Het zwemmen ging goed tot aan het keerpunt. Ik kreeg een trap van een andere deelnemer en verloor daarbij mijn zwembril. Ik heb dan anderhalve kilometer zonder bril gezwommen. Mijn zwemtijd was uiteindelijk niet slecht, maar ik denk dat ik daar toch energie heb verspeeld. Het fietsen ging helemaal niet. Ik had totaal geen kracht, geen energie. Het was zo erg dat ik me in de wisselzone afvroeg of ik de wedstrijd wel kon uit doen. Maar ik ben blij dat ik toch heb doorgezet. De eerste 25 kilometer heb ik goed gelopen, alleen in de laatste 15 ging het minder. Ik liep helemaal alleen en verloor mijn focus en drive. Een marathon van 3:07 is dan ook niet echt goed. Op de agenda staat nu vooral rust en dan bekijken wat de volgende wedstrijd wordt.", aldus Axel.
Voor Bert Jammaer was de opeenvolging van zware wedstrijden de reden van zijn opgave:
Voor Bert Jammaer bleek de Ironman Kona een wedstrijd te veel. Hij moest in het fietsen opgeven: "Na 130 kilometer fietsen was ik leeg, compleet leeg. Het is een zwaar jaar geweest. Nadat ik in de lente klierkoorts kreeg, moest ik mijn kwalificatie nog afdwingen op een moment dat de meesten hun Kona-ticket al hadden. Drie volledige Ironmans in drie maanden, dat blijkt toch te veel van het goede. Voor de wedstrijd geloofde ik er nog wel in, maar de Ironman Hawaï liegt niet. Je moet hier 200% fit zijn om de finish te halen. Het is tijd dat de riem er even af gaat voor mij. Ik kijk uit naar rust en een goeie winter, zodat ik in 2012 snel kan beginnen aan een betere voorbereiding voor Kona."
