Het was een zinderende, maar dan ook echt zinderende wedstrijd die tijdens de run nagelbijtend spannend werd. Die spanning tijdens het WK Ironman 70.3 was vooral te danken aan een boven zichzelf uitstijgende Ben Kanute, die Kristian Blummenfelt kilometers lang op de pijnbank legde. Toch was het uiteindelijk de Noor die in de laatste vijf kilometer op grandioze wijze versnelde en zo naar de wereldtitel liep. Grote favoriet Gustav Iden stapte huilend uit en er gebeurde nog veel meer spraakmakends tijdens de race.
Tijdens het zwemmen was het geheel volgens de verwachting Aaron Royle die het veld aanvoerde en dat deed de Australiër met een hoog tempo ook; na 22:20 minuut kwam hij alweer terug in T1. De Amerikaan Marc Dubrick lag toen in zijn voeten maar ook grote favorieten zoals Ben Kanute, Eric Lagerstrom, Jan Stratmann, Frederic Funk, Kristian Blummenfelt en Gustav Iden volgden allemaal heel kort. Ook Magnus Ditlev volgde zeer kort, op 44 seconden, maar de Deen zorgde voor wat open monden toen hij met zijn fiets uit T1 wegrende maar daarbij zijn helm vergat te pakken. Meters verder kwam hij daar ineens achter, liet hij zijn fiets staan, rende terug om zijn helm op te halen, maar logischerwijs verloor hij toen aardig wat tijd. Youri Keulen had een prima zwemonderdeel en kwam als 23e terug in T1, op 1:06 minuut van de koploper. Wel had hij de pech dat de mannen voor hem een gaatje op hem hadden geslagen, dus de aansluiting vinden kon nog wel eens lastig worden. Daarentegen profiteerde hij van het foutje van Ditlev, want die sloot toen wel achter de Nederlander aan waardoor hij zich prima aan de Deen zou kunnen optrekken.
Op de fiets waren de ambities van Blummenfelt in ieder geval meteen duidelijk – in hoeverre die ambities niet al duidelijk waren – want hij reed meteen naar voren en nam de leiding in de wedstrijd over. Dat deed hij met een gemiddelde snelheid van ruim 45 kilometer per uur, om maar aan te geven hoe hard het al meteen in de beginfase van het fietsonderdeel ging. In zijn kielzog zaten Kanute, Royle, Funk en Miki Taagholt en daarna volgde een gat van een halve minuut naar Gustav Iden en daarachter nog veel meer favorieten.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Er gebeurde in de eerste helft van het fietsonderdeel ontzettend veel. Allereerst was het vooral indrukwekkend om te zien dat Ditlev zijn ritme op de fiets snel vond en naar de kopgroep reed. Sterker nog, na ongeveer dertig kilometer was hij daar aangesloten, terwijl Royle het tempo van Blummenfelt juist niet kon bijbenen en dus terugviel naar de groep daarachter. Ondertussen bleef Blummenfelt constant het kopwerk doen en was er niemand – zowel Funk, Kanute, Taagholt als Ditlev – die hem daarbij hielp. Niet dat Blummenfelt daarom vroeg overigens, want de Noor reed onverstoorbaar door en zag er ogenschijnlijk onvermoeibaar uit. Achter de vijf koplopers reden Iden en Noodt met z’n tweeën, nog steeds op dertig seconden, en daar weer achter was het bijna 2:30 minuut wachten tot een enorme groep achtervolgers.
In die groep had zich kort daarvoor een klein drama voltrokken en de objectieve kijker zou kunnen oordelen dat de Ironman jury daar debet aan was. Sam Long was namelijk al dertig kilometer aan een enorme inhaalslag van achteren bezig en reed minuten van zijn achterstand goed, voordat hij in die grote groep aansloot. Daar twijfelde hij niet en reed hij meteen naar voren, maar toen hij de koppositie overnam, was het één van zijn concurrenten die hem meteen weer inhaalde en voor hem ging rijden. Op dat moment oordeelde de jury dat Long, uitgerekend de sterkste fietser uit de groep, zich niet aan de regels hield en bestrafte hem met een penalty van vijf minuten. Het riep herinneringen op aan Kona, waarbij de jury ook al een aantal dubieuze tijdstraffen uitdeelde, en Long zelf was ook alles behalve ‘amused’. Zeer verontwaardigd en luid roepend vroeg hij om een verklaring, maar die bleef helaas voor de Amerikaan achterwege. Op dat moment reed Keulen overigens ook in deze grote groep.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Ook in de daaropvolgende kilometers was het constant Blummenfelt die al het werk vooraan deed en dat deed de Noor meer dan succesvol; terwijl Funk, Taagholt, Kanute en Ditlev nog steeds in zijn wiel zaten toen er zestig kilometer was gefietst, was de achterstand van Noodt en Iden inmiddels opgelopen tot 1:40 minuut. Tegelijkertijd was de grote groep daar weer achter inmiddels uit elkaar gevallen en ontstonden er dus serieuze verschillen tussen de mannen in het middenveld. In het algemeen verloren ze allemaal tijd, want toen Jackson Laundry de eerste uit deze groep was die doorkwam, stond de klok inmiddels al op +3:21 minuut. Voor Keulen lag het tempo in deze fase ook te hoog, want toen hij als zeventiende doorkwam – overigens een nog steeds zeer nette positie – bedroeg zijn achterstand +5:45.
Vanaf kilometer 65 was het toch iemand die het initiatief overnam van Blummenfelt: Ditlev vond het tijd worden en verhoogde het tempo nog maar eens. Dat kwam Taagholt meteen duur te staan, want in de daaropvolgende kilometers verloor hij meteen tijd en daarmee bleef er dus een kopgroep van vier man over. Niet veel later bleek het tempo ook te hoog voor Kanute, waardoor de kopgroep nog maar uit drie man bestond; Ditlev, Blummenfelt en Funk. Tegelijkertijd verloor Iden ook de aansluiting met Noodt en ook verloor hij veel tijd; toen hij als achtste doorkwam na 75 kilometer, lag hij ineens ruim vier minuten achter de vier koplopers.
In de laatste kilometers op de fiets, die grotendeels naar beneden gaan, gaf Ditlev nog een keer extra gas en zo creeerde hij toch nog een kleine voorsprong op zijn achtervolgers: eenmaal in T2 kwam Blummenfelt op negen seconden terug, Funk op elf seconden en Kanute op veertig seconden. De snelste wissel was voor de Noor en daarmee begon Blummenfelt als eerste aan de afsluitende halve marathon. Misschien wel meest opvallend was hoeveel tijd Iden uiteindelijk verloor; hij begon als negende aan zijn 21.1 kilometer lopen en lag toen 5:22 minuut achter. Keulen begon zijn run als zeventiende, maar zag zijn achterstand al opgelopen tot ruim tien minuten.
De run werd al meteen bijzonder spannend, vooral dankzij Ben Kanute. Want, aanvankelijk was het dan wel Blummenfelt die de leiding nam, toch was het de Amerikaan die zijn veertig seconden achterstand binnen vier kilometer goed maakte en uitgerekend op het steilste klimmetje van het loopparcours voorbij ging aan de Noor. Dat was schrikken voor Blummenfelt, want hij had daar zichtbaar niet op gerekend en hij begon meteen ook achterom te kijken wie er nog meer aan kwamen. Daar zag hij niet direct iemand, want na vijf kilometer liep Ditlev op 25 seconden als derde en Funk lag toen vierde, maar op meer dan anderhalve minuut achterstand. Het gevecht tussen Blummenfelt en Kanute was in ieder geval prachtig, des te meer omdat Blummenfelt alles op alles moest zetten om bij Kanute te blijven.
Tekst gaat verder onder afbeelding
In de kilometers daarna leek de rest dan ook ineens minder interessant; dat Ditlev redelijk dicht bij de koplopers bleef, dat Iden heel hard tijd en posities verloor en dat hij uiteindelijk zelfs huilend op de grond ging zitten kort voordat hij uitstapte, dat Sam Long ondertussen weer aan een opmars was begonnen. Het enige dat op dit moment leek te tellen was het prachtige duel tussen Kanute en Blummenfelt, die kilometers lang achter elkaar bleven lopen. Toen beide mannen na één van de twee rondes doorkwamen op het punt met het meeste publiek, gooide Kanute nog eens wat olie op het vuur door het publiek aan te sporen hard te juichen, waarom hij feitelijk aangaf niet moe te zijn; het moet ongetwijfeld imponerend zijn geweest voor Blummenfelt. Toch oogde de Noor niet onder de indruk en redelijk onbewogen bleef hij zijn Amerikaanse concurrent volgen.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Met nog vijf kilometer te gaan was het zwaarste punt – in ieder geval qua klimwerk – geweest en voerde de route vooral nog naar beneden richting finish. Dat was het moment dat Blummenfelt, toch wel enigszins verrassend, genadeloos toesloeg en keihard voorbij liep aan Kanute. Dat deed hij op een vernietigende manier en op dat moment sloeg hij meteen een gat op de Amerikaan.
Vanaf dat moment ging het ineens ook erg hard en kwam Blummenfelt nergens meer in gevaar. Hij liep sterk door en pakte de overwinning in een tijd van 3:37:12. Ben Kanute werd tweede in 3:38:01 en Magnus Ditlev derde in 3:39:52.
