| 20 mei | D-Day. Ik heb eigenlijk redelijk goed geslapen. En doordat we dit jaar hier een autootje hebben, konden we al een 3 kwartier langer slapen. Maar om 4u30 ging de wekker onverbiddelijk af. Een paar sandwiches als ontbijt, het wedstrijdpakje aantrekken, de drinkbussen vullen met water, en dan de auto in richting Puerto Del Carmen. Het zal ook wel de enige dag in het jaar zijn dat er 's morgensvroeg zo veel verkeer in die richting uitgaat. Veel moet er niet meer gedaan worden. De banden van de fiets oppompen, eten en drinken op de fiets vastmaken en nog eens goed naar het toilet gaan. Om 6u30 de wetsuit aangetrokken en richting het strand. Om 7u stipt werd het startsignaal gegeven. Het is het eerste jaar det er 1000 deelnemers zijn, dus wordt er in 2 waves gestart. Alle profs en age-groupers tot en met 34 jaar starten in deze wave. De 35+ moeten een minuutje wachten om te starten. Ik zit in de 30-34 reeks, dus ik zat in de eerste wave. Ik had me voorgenomen om heel rustig te zwemmen. Ik heb tenslotte niet zo heel veel zwemtraining gehad en wou geen risico's lopen met mijn elleboog. Om de meeste slagen en stoten te vermijden, nam ik een ruime bocht rond de eerste boei. Er waren wel wat golfjes, maar het viel wel mee om in de oceaan te zwemmen. Af en toe heb ik eens naar mijn hartslagmeter gekeken, en die gaf zo rond de 152 aan, een pak beter dan de 172 van vorig jaar. Na de eerste ronde had ik 30' en een handvol seconden. Ik was dus wel confortabel aan het zwemmen, maar niet eens zo traag. De 2e ronde ben ik nog een héél klein beetje vertraagd (het veld was al uitgedund, dus ik kon minder in de voeten zwemmen) zodat in na 1u01'49" zat het zwem onderdeel er op. Deze keer geen kramp in het opstaan en over het strand lopen. Dus da's al goed….
|
| 19 mei | Vandaag eventjes gaan loslopen. Dit is de allerlaatste inspanning voor de wedstrijd. Een 5km aan echt een rustig tempo, gewoon om de spieren soepel te houden. Net vandaag, op 1 dag voor de wedstrijd, springt de batterij-indicator van mijn Polar horloge aan. Ik had inderdaad de laatste weken het gevoel dat hij geen deftig signaal oppikte. Nu was hier een stand van Polar, dus ben ik een nieuwe batterij gaan vragen. Dat deden ze niet, want dan is er geen garantie dat de horloge 100% waterdicht is. Maar er was een andere oplossing. Ik mocht gewoon een nieuwe horloge gebruiken. Mooie service toch! Daarna ben ik begonnen met mijn spullen klaar te pakken en alles raceklaar gemaakt. Om 16u nog eens bij de dokter langsgeweest om mijn oor te laten checken. Het bleek dus geen scheur, maar een zeer kleine perforatie in mijn trommelvlies te zijn. En het zag er al heel goed uit. De binnenkant van mijn oor was nog steeds heel gevoelig, maar het trommelvlies zag er ok uit, er was geen drukverlies meer en er stond geen vocht in mijn oor. Ik kreeg dus de toestemming om te starten. Daarna ben ik vlug naar Puerto Del Carmen gereden. Het was al laat, en de bike-checkin was maar tot 18u. Maar ik was op tijd. Vlug nog een klappeke gedaan met de andere Belgen, elkaar wat aangemoedigd, en dan naar La Santa gekomen voor een laatste, stevig avondmaal. En natuurlijk vroeg het bedje in, want morgen wordt een lange dag…. |
| 18 mei | De medicatie begint precies al wat te werken. De ergste pijn is weg. Ik heb dan ook redelijk goed geslapen vanacht. We zijn 2 dagen voor de wedstrijd, voor mij betekent dat volledige rust, geen sport vandaag. Het was zowiezo een hectisch dagje. Vanmorgen zijn mijn clubmakker Christian Meuser en zijn vrouw eens langs geweest op La Santa. Hij kwam zich registreren. Daarna zijn we een stevige fruitsap (IronMan Shake) gaan drinken op het terras aan het zwembad. Na ons middageten heb ik me een uurtje neergelegd om te slapen. Voor Ines stond kort na de middag de 2e windsurf les op het programma. Het grote verschil met vorige les was dat de wind al heel hard aan het blazen was. Zelfs eigenlijk iets te hard voor een beginner… Ik heb maar even gekeken, want om 15u was er de briefing. Niet dat er veel nieuws verteld wordt op zo'n briefing, maar het kan nooit kwaad om eens te gaan horen wat de race-director te vertellen heeft. Vandaag passeren ook de meeste Belgen eens in La Santa. Da's wel leuk om dan hier en daar eens een babbeltje te doen. Om 18u30 was het verzamelen op de atletiekpiste voor de landenparade. Er waren toch heel wat Belgen komen opdagen. Ik had zelfs mijn 2 Belgische vlagjes meegenomen 🙂 Aansluitend aan de parade was er de pasta party. Hier op La Santa is die echt verzorgd. Een heel groot buffet waar je zo veel kan eten als je wil. Na zonsondergang werd het wat frisjes op het terras daar, en zijn we nog even de bar ingedoken. Tegen om 22u15 waren we op de kamer en zijn we direct in ons bedje gekropen. |
| 17 mei | Deze nacht heb ik bijna geen oog dicht gedaan. Pas toen ik om 4u een aspegic had genomen, heb ik een beetje kunnen slapen. Die pijn in mijn oor is dus erger en erger geworden. Het is me blijkbaar lichamelijk toch niet gegund om hier mee te doen…. Om 7u45 was er de wekelijkse mini-triathlon. 400m zwemmen, 14km fietsen (zelfde parcours als de duathlon van maandag) en ook het lopen was het zelfde. Alleen heb ik enkel de start kunnen zien. Ik moet clubmakker Eric gaan ophalen aan de luchthaven. Hij komt een weekje op trainingsvakantie en wou van de gelegenheid gebruik maken om eens de sfeer van een IronMan op te snuiven. Intussen was Ines alles aan het inpakken en verhuizen, want vandaag moesten we ook nog eens van appartementje verhuizen. Deze middag stond er enkel nog een kort fietstochtje op het programma. Ik heb een kleine 20km gereden, echt aan een heel rustig tempo. Vanavond ban ik dan naar de dokter geweest. Ik had hem verteld van de daling van het vliegtuig, afgelopen zaterdag. Hij keek in mijn oor, en de diagnose was al waar ik voor vreesde: door het drukverschil van het dalen, is mijn trommelvlies gescheurd, en dat is nu beginnen ontsteken. De komende dagen moet ik dus drupjes in mijn oor doen, anti-biotica en ontstekingsremmer slikken. Volgens de dokter moet tegen zaterdag het ergste achter de rug zijn, en komt de wedstrijd niet in gevaar. In het slechtste geval plakken we het oor gewoon waterdicht. |
| 16 mei | Vandaag zijn Ines en ik de dag begonnen met een rustig duurloopje van 6km. Daarna een goed ontbijtje en zijn we ons even aan het zwembad gaan installeren. Ik had zo hier en daar al een behoorlijk rood kleurtje, dus toch maar voor een schaduwrijk plekje gekozen. Na de middag ben ik nog eens op de fiets gesprongen, richting zuiden. Een van de grote redenen dat ik hier terug sta, is het nationaal park Timanfaya. Je kan het afschuwelijk vinden, ik vind het gewoon prachtig. Je waant je op de maan. Links en rechts van de baan zie je niks dan lava en kraters. Maar in zo'n prachtige kleuren. Hier en daar staat er zo een eenzaam palmboompje dat toch probeert om daar te groeien. Maar wat me het meest aanspreekt is het symbool, de mascotte van Timanfaya. El diablo del fuego, de vuurduivel. Als eenzame fietser daar liggen vechten tegen de wind en de heuvels. Een zalig gevoel. Wat minder zalig was, is dat ik stilaan enorme pijn in mijn linker oor ben beginnen krijgen. Een kloppende pijn, dat wijst dus op een ontsteking. Hopelijk niks ergs. Vanavond was er, net als alle andere avonden trouwens een show. Dit keer was het live muziek. 2 Fransen en 2 Spanjaarden coverden nummers van de Beatles. Niet slecht… |
| 15 mei |
Club La Santa staat gekend als het sport-verblijf bij uitstek. Er is altijd wel iets te doen, voor elk wat wils. Deze ochtend stond er een duathlon op het programma. Ik had kunnen meedoen, maar dit is te intensief en ik wil geen risico's lopen. Om het fotograferen niet te verleren, stond ik met mijn toestel op post (zie fotoalbums). Ik schat dat er een 30-40 tal deelnemers waren. Gaande van echte topatleten tot mensen die hier gewoon op vakantie zijn, en eens van de sport willen proeven. De afstanden waren 2,5km lopen, 14km fietsen en nog eens 2,5km lopen. Vooral het fietsen is hier niet te onderschatten. Bergop naar Tinajo (200m hogerop) en terug, 7km klimmen en 7km afdalen. De eerste ging er als een speer vandoor. Bij het eerste lopen had hij, denk ik, al een minuut voorsprong op de 2e. Bij het fietsen moest hij wat terrein prijs geven, maar bij het afsluiten lopen gaf hij nog even een demonstratie. Het moest wel een topatleet zijn, want in de namiddag was er een aquathlon: 200m zwemmen en 3km lopen. Ook daar kwam hij als eerste uit het water en liep iedereen van zich af. 's Avonds zagen we hem dan nog eens een stevige zwemtraining doen in het 50m bad….   In de namiddag zijn er eens met de auto op uit getrokken. We zijn eens naar Puerto Del Carmen gereden, het dorpje aan de andere kant van het eiland, waar komende zaterdag het hele IronMan gebeuren plaats vindt. Hier in La Santa begint de Ironman voorbereiding ook stilaan op gang te komen. Ken, een Deen die 15 jaar geleden voor het eerst een IronMan organiseerde in Lanzarote, loopt al de hele dag gelijk een kieken zonder kop rond 🙂  Vanavond ben ik dan nog eens even gaan loszwemmen. Een 1500m. Maar ik blijf precies met zware armen zitten. Al betert het gevoel als ik even bezig ben. Het is wel precies geen snel bad. Waar ik in Kapellen-op-den-Bos net 8' zwem voor een 500m, is het hier al gauw 8'45". Nu ja, de nadruk ligt nu vooral op het recupereren en niet op wat de chrono zegt… |
| 14 mei |
Toen we gisteren toekwamen, was het frisjes en redelijk bewolkt. Vanmorgen was de zon al behoorlijk vroeg van de partij, al hingen er wel hier en daar nog dikke wolken. Na een goed ontbijt, ben ik een toer gaan fietsen. Niet normaal hoe hard de wind vandaag tekeer ging. Er waren stukken bij waar de wind zo har van opzij kwam, dat ik moest vechten om niet van de baan geblazen te worden. Ik ben blij met mijn keuze van Mavic Ksyrium velgen. De Mavic Cosmic Carbon velgen zijn eigenlijk niet verantwoord bij zo'n wind. |
| 13 mei | Vandaag was het reisdag. Het begon eigenlijk niet 100%. Gisterenavond begon ik namelijk wat te snotteren en te hoesten. Ik had het de laatste 2 dagen al een beetje voelen aankomen. De hartslag was bij het trainen ietsjes hoger dan normaal. Dikwijls een teken van een opkomende verkoudheid. Niet helemaal abnormaal, want na de zware trainingsweken is de weerstand heel laag, en ben je dus vlugger vatbaar om ziek te worden. Dus gisterenavond maar met een aspegic in bed gekropen. Maar ik kon nauwelijks slapen. Badend in het zweet ben ik om 4u nog eens opgestaan en heb ik een 2e aspegic genomen. 'k Heb dan toch nog een beetje kunnen slapen. We hadden gisteren het meeste al ingepakt, dus kon vanmorgen alles op het gemakje gebeuren. Nog vlug wat boodschappen gedaan en om mijn wedstrijdpakje dat binnen was om de sponsors er te laten op drukken. Tegen om 13u15 was mijn pa er om ons naar de luchthaven te brengen. We waren rond 14u in Zaventem. Er stond al een behoorlijke rij aan de balie. Er moet blijkbaar iets te doen zijn in Lanzarote, want er staan er al heel wat tussen met fietskoffers 🙂 We waren als laatsten aan de beurt om in te checken. We hadden maar een dikke 20 minuten meer om ons naar de gate te begeven. Dus nog net tijd voor een stukje pizza van de Pizzahut. En dan naar ons vliegtuig. Om 14u05, met een klein kwartiertje vertraging, stegen we in Zaventem op. Het was de vlucht naar Lanzarote en Tenerife. Gelukkig voor ons, landden we na 4u vliegen eerst in Lanzarote. De daling was nogal hevig. De druk in mijn oren was hevig. En zelfs op de grond bleven mijn oren echt pijn doen en hoorde ik nauwelijks iets. Het heeft nog de hele avond geduurd eer alles in orde was… Voor Ines was het haar eerste vlieg-ervaring. Voor het opstijgen was ze wel wat zenuwachtig. Maar eens in de lucht, merk je er nauwelijks iets van. De schrik was helemaal verdwenen. Tegen 19u plaatselijke tijd (de klok is hier 1 uur terug gedraaid) waren we op de luchthaven van Arrecife. We hebben hier direct voor een week een auto gehuurd. Voor 151€ kan je niet sukkelen. Een paar keer met de taxi kost je al gauw meer. Dus alle bagage in onze Twingo geladen en vertrokken richting???? Ik ken mijn weg wel een beetje in Lanzarote, maar om nu te zeggen goed…. En er lag natuurlijk geen kaart in die auto. We moesten alleszinds naar het noorden. Op het gevoel zijn we dan uiteindelijk wel redelijk juist gereden. Ik heb het één keer gevraagd. Rond 20u waren we in Club La Santa. Voorlopig zitten we op een appartementje op de 3e verdieping. Zonder lift 🙁 Woensdag verhuizen we naar een ander appartementje. Hopelijk ietsjes lager. |
| 12 mei | Vandaag stond de laatste training op Belgische bodem op het programma. Een fietstochtje van 55km. Het was de bedoeling om rustig wat te gaan cruisen. Ik reed echt op mijn gemakje zo wat langs de Schelde, toen er plots 2 fietsers net iets sneller voorbij kwamen. Ik heb aangepikt. Ik ben mee beginnen ronddraaien, en al vlug begon het tempo serieus omhoog te gaan. Na een 15-tal km reden we tegen de 38-39km/h. 'k Was eigenlijk blij dat ik aan het punt was waar ik de dijk afmoest. 't is toch zo plezant om af en toe eens door te knallen 🙂 'k Ga wel proberen om me in Lanzarote niet te laten verleiden, en goed naar mijn eigen lichaam te luisteren… |
| 11 mei | Oef, mijn laatse werkdag zit erop. Het was wel nog een behoorlijk drukke dag. Niet abnormaal voor je op vakantie vertrekt. De lopende zaken zijn allemaal overgedragen. Vanaf nu kan ik me 100% concentreren op Lanzarote. Na het werk even in Kapellen-op-den-Bos gepasseerd om 2,3km te zwemmen om daarna dan naar de clubtraining in Hamme te gaan. Er stond een 3x2000m op het programma, maar voor mij heeft het nu geen zin om interval te gaan trainen. Ik heb het bij een duurloop van 18km gehouden. |
| 10 mei | Het is mijn vrije woensdag, maar daarom heb ik het niet minder druk. Eigenlijk is het de hele dag van hier naar daar rijden om alles in orde en geregeld te krijgen voor de reis. Het was al de hele dag droog, maar uiteraard, net als ik op mijn fiets stap, begint de regen even met bakken uit de lucht te vallen. Het is gelukkig maar een korte bui. Na een paar km kan ik mijn regenvestje weer uitdoen en beginnen opdrogen. Het was maar een kort ritje van 42km. 's Avonds nog aangevuld met een 10km extensieve duurloop. |
| 9 mei | Erkomt heel wat bij kijken om naar een Ironman wedstrijd te vertrekken. Alle materiaal moet op en top in orde zijn. Ook mijn wedstrijdpakje moet bedrukt worden met mijn sponsors en het logo van 3athlon.nl. Dus na het werk even vlug langs het zwembad voor een trainingske van 3,5km en dan de files naar Antwerpen trotseren om het pakje weg te brengen |
| 8 mei | Het weekend was heel zwaar. Het zit serieus in mijn lijf. Vandaag geen trainingen, gewoon een dagje rust en op tijd in bed. |
| 7 mei | Ik heb blijkbaar iets met "Wimmen" als fiets-partners. Na de training met Wim de Donker en Wim de Keulenaer vorige week, was het deze week de beurt aan Wim Van De Wielle. Hij doet op 2 juli zijn eerste Ironman in Zurich en is dus nu stilaan zijn volume aan het opdrijven. We hebben samen een toertje van 115km gedaan langs de Schelde. Ondanks het flauwe gevoel in de benen (het was tenslotte weer een zware week en ik heb vannacht veel te weinig geslapen) hebben we toch een gemiddelde van 32km/h gereden, zonder echt te moeten forceren. 's Avonds ben ik wel als een blok in slaap gevallen. Dit was de laatste zware trainingsweek. Vanaf nu gaat het volume en de intensiteit drastisch naar beneden. Nu moet mijn lichaam beginnen recupereren om op 20 mei fris en met volle energietanks aan de start te komen |
| 6 mei | D-Day nummer 2 deze maand. Na nog wat werken voor de party vanavond, hadden héél wat WTT'ers afgesproken aan de Ster in St.-Niklaas. Evy Gruyaert was er te gast met het Eén programma Vlaanderen Sportland. Een soort start-to-run initiatief dat wekelijks op TV gevolgd wordt. Vandaag stond er 15km op het menu. 6 rondjes rond de Ster en de atletiek-piste. We hebben het eerste rondje als club gelopen en dus mooi samen tegen 10km/h afgelegd. Daarna zijn we stilaan beginnen doorlopen. Ik had zin om eens stevig door te trekken. De 6e en laatste ronde zijn we dan ook voluit gegaan. Enkel Christian Meuser, die trouwens net als ik in Lanzarote start, ging nog mee op het einde. Van daar was het dan snel naar huis om alle materiaal en de spaghetti te gaan ophalen om dan in Stekene de zaal te gaan klaarzetten. Zo'n feestje organiseren is plezant, maar toch wel zwaar. Stressen om alles gedaan te krijgen, en ook fysiek behoorlijk zwaar. Toch als je niet gewoon bent om met tafels te sleuren. Uiteraard zal je't zien: net als je onder druk staat, slaat er wel wat tegen. Toen ik de muziek-installatie ging ophalen, heb ik met mijn achterband rakelings tegen een hoeksteen van een voetpad gezeten. Een scheur in de band. Even lichte paniek, want over een 3-kwartier konden de eerste gasten arriveren. Om 18u05 was ik terug in Stekene. Er was gelukkig nog niemand. Potzwart van de band te vervangen heb ik me daar vlug wat verfrist en het feest kon beginnen. Het was GEWELDIG!! Het eten was erg lekker en de optredens waren super. Er zijn 145 mensen over de vloer geweest. Het doet ongelooflijk deugd en het steunt enorm. Ik wil bij deze nog eens iedereen bedanken !! |
| 5 mei | Ik ben doodmoe. Gisteren ben ik nog tot laat 's avonds bezig geweest met voorbereidingen voor de pasta party. Ik heb niet genoeg slaap gehad vanacht. Vandaag neem ik een dagje rust. |
| 4 mei | Ondanks de lange duurloop van gisteren, hed ik toch weer behoorlijk wat trainingsvolume afgewerkt. 's morgens ben ik samen met Filippe, onze clubvoorzitter, naar Brussel gefietst. 42km aan een rustig babbeltempo. Ideaal om de spieren te laten recuperen. 's Avonds dan met de fiets terug naar huis. De terugrit heb ik in 2 keer gedaan. Ik ben halverwege in Kapellen-op-den-Bos gestopt om nog een zwemtrainingske van 2km af te werken. Alles samen toch weer goed voor een 4u trainingsvolume. Ik verteer de trainingen nog steeds heel goed en recupereer snel. Ik krijg echt al zin om volgend weekend naar Lanzarote te vertrekken. Maar eerst nog de pasta-party…. |
| 3 mei | Sinds ik in maart tijdkrediet opneem, en dus maar 4 dagen werk in de week, heb ik woensdag als extra trainingsdag om zo de trainingsdruk wat te spreiden. Het is mijn laatste intensieve week. Een loopweek. Daarom had ik vandaag een 35km duurloop op de menukaart gezet. De zon scheen al lekker van 's morgens vroeg. De temperatuur was eindelijk een aangename lente-temperatuur. Ik ben vertrokken met mijn 4 drinkflesjes aan mijn gordel. Maar met deze temperaturen was dit niet voldoende. Aanvankelijk ging het heel goed, en had ik de hartslag goed onder controle. Na 18km zag ik een mevrouw buiten haar matten staan uitspoelen met een tuinslang. Daar heb ik mijn flesjes nog eens bijgetankt. Maar vanaf een 25-tal km ging de hartslag systematisch omhoog. Een teken van te weinig vocht. Het gevoel in de benen zat goed. Na een dikke 3u zat de tocht er op. De benen deden (en doen nog) pijn, maar da's ook niet abnormaal na 35km lopen. In Lanzarote zal ik dus zeker moeten opletten om véél te drinken. |
| 2 mei | Vandaag heb ik weinig tijd gehad om te trainen. Ik was ietsjes later thuis van het werk, en moest om 20u al in Lokeren staan voor de repetitie van het ensemble waar ik in de muziekschool in meespeel. Dus is het maar een duurloopje van 15km geworden. |
| 1 mei | De eerste D-day van de maand mei. Net als vorige jaren, heb ik me ook weer ingezet voor de organisatie van de Beker van België triathlon voor ploegen in Wachtebeke. We hebben er heel hard aan gewerkt, ne zijn er volledig klaar voor. Vorige jaren was ik verantwoordelijke voor het fietsparcours. Dit jaar heb ik die taak aan mijn vader gelaten, omdat ik deze kans wou nemen om als "fotograaf" voor de site te werken. Vandaag staat er geen training op het programma, ik zal zo wel beweging genoeg hebben. Om 6u45 daat de wekker af. Een ontbijtje, en dan alles in de auto laden wat we nodig hebben die dag. De dag begint eerst met alle pijlen richting het domein op te hangen. Eens dat gedaan, wordt alles op en rond het domein in gereedheid gebracht voor de wedstrijd. Ik had met 3 collega's (ook amateur fotografen) afgesproken om met z'n vieren de wedstrijd in beeld te brengen. Mijn vader had ook een collega opgetrommeld. Die was met de moto naar daar gekomen om ons rond te voeren op het fietsparcours. Ik moet zeggen: zo achterstevoor op een moto, met een fototoestel in je handen. Het is een speciale, spectaculaire ervaring…. Het resultaat van onze shoots kan je zien in het fotoalbum. Na de wedstrijd was het voor ons, organisatoren, nog lang niet gedaan. Al ging de opruim bijzonder vlot dit jaar. Rond 21u zaten we met z'n allen in de frituur om nog wat na te praten over de mooie, zeer geslaagde wedstrijd. |
| 30 april | Ik wilde nog stevig wat doortrainen, maar vandaag was de opbouw van de wisselzone in het domein van Wachtebeke; voor de beker van Belgie triatjlon voor ploegen morgen. Dus 's morgens heb ik een extensieve interval looptraining van 15km gedaan, met daarin 8 blokken van 500m snel (maar extensief) en 500 recuperatie. Ook hier zat het gevoel weer goed. In de namidag was het dan werken geblazen. Slepen met nadar hekkens en ijzeren buizen. Een heuse krachttraining. Hadden we op tijd klaar geweest, ik was nog een paar uurtjes gaan fietsen, maar zo'n opbouw is echt afmattend en het was al 21u… Trouwens, morgen wordt het een zeer zware dag. |
| 29 april |
Dit was mijn langste fietstraining. 157km in de Nederlandse Polders. Ze hadden de hele dag regen, koud were en wind voorspeld. Ik had me dus redelijk goed aangekleed en een regenvestje aangetrokken. Natuurlijk is er geen drup regen gevallen 🙂 's Avonds was er nog de WTT zwemtraining. Behalve de oefeningen benen-crawl draaide ik toch vlot mee, zonder spierpijn of krampen. Vandaag gaf me een goed voorgevoel |
| 28 april | ik ben blijkbaar nog steeds niet echt volledig gerecupereerd van die zware trainingsdag. Juist een 10 km losgelopen, heel rustig tempo. |
| 27 april | Ik was eerst van plan om te gaan zwemmen, maar was eigenlijk nog heel moe van de zware trainingsdag gisteren. Daarom maar een extra dagje rust en vroeg het bedje in |
| 26 april |
Wat een trainingsdag… In de namiddag had ik nauwelijks tijd om te recupereren, want er moest nog materiaal opgehaald worden voor de wedstrijd in Wachtebeke, aanstaande maandag. 's avonds, om de trainingsdag compleet te maken, heb ik nog een lange duurloop van 20km gedaan. De benen deden wel pijn, maar die zullen in Lanzarote ook wel pijn doen. Dus da's een goeie training geweest. |
| 25 april | Vandaag was het enkel zwemmen. Hopelijk zijn tegen morgen de spieren wat losser |
| 24 april | Ik ben blijkbaar gisteren toch weer diep gegaan op de 10 miles. Mijn spieren zijn echt stijf vandaag. Ik had nochtans wel wat losgelopen. Op de power-plate heb ik dan ook maar weinig actieve oefeningen gedaan,en meer nadruk gelegd op het massage en relaxatie gedeelte. Daarna nog een uurtje spinning, maar uiteraard de zware intensieve stukken heb ik er vantussen gelaten; en op recuperatie gewerkt |
| 23 april | Het was te verwachten. De spieren zijn redelijk stijf van die loopscholing. Vooral de kuiten en de heup-buigers hebben behoorlijk afgezien. Om toch een beetje met frisse spieren naar de 10 miles in Antwerpen te gaan ben ik eerst een 35km rustig gaan fietsen. Deze middag was er dan de 10 miles. Door het ongevalletje en daardoor de paar weken trainings-stop, heb ik alle trainingen op extensieve uithouding gewerkt. Ik heb dus bijna niks aan snelheid gewerkt. Ik heb hier ooit 1u01 gelopen, maar wist dat dit geen haalbare kaart was. Door die starttijd van 2 jaar geleden mocht ik wel in de eerste box starten. Zo had ik maar een paar honderd starters voor mij, want er stonden hier wel meer dan 9000 lopers aan de start. De eerste kilometers gingen hard. Veel te hard eigenlijk. De konijnenpijp door voelde ik dat ik er over aan het gaan was. en dan was ik nog maar 6km ver. Ik liep tot dan een 3'45"/km. Daar heb ik het tempo moeten laten zakken tot een 4'/km. De 2e keer door die konijnenpijp was het echt sterven in de klim. Ik viel gewoon stil. Eens boven was het nog een 5-tal km. Er zijn er mij daar veel voorbij gegaan. Ik was leeg. Pas op een 2km voor de finish kreeg ik nog even een opflakkering en kon ik nog wat tempo maken. Met een eindtijd van 1u05"20" kan ik wel tevreden zijn. |
| 22 april | De federatie organseerde vandaag in Leuven een bijscholing in looptechniek. Deel 1 was een looptechniek sessie. Verscheidene soepelheids- en rek oefeningen en uiteraard de gekende skipping, hakbil en loopsprongen. Deel 2 van de sessie ging over interval training. Heel interessant. Maar morgen zal ik wel stijf zijn van anderhalf uur loopscholing… We zijn een half uurtje vroeger vertrokken om toch nog een stevig zwemtrainingske te gaan doen in Wachtebeke |
| 21 april | Voor mij is het deze week een rustige week, na die 2 intensieve stages. Vandaag staat er zelfs helemaal geen training op het programma. Een taper rustdag om zondag eens alles te geven in de 10 miles van Antwerpen. Veel snelheidswerk heb ik niet in de benen, maar de uithouding zou er toch moeten zijn. |
Vorig jaar heb ik door hevige krampen, de handdoek moeten werpen tijdens de Ironman van Lanzarote. Dus moest ik absoluut dit jaar terug naar dat vulkanische eiland om wraak te gaan nemen.
De voorbereidingen liepen perfect. In de maand januari heb ik iets meer kilometers gedaan dan een vorig jaar. Tot een stom ongevalletje op 7 februari.
Aanvankelijk bleek ik er vanaf te komen met wat blauwe plekken, kneuzingen, geblokkeerde rugspieren en wat pijn in mijn elleboog. Alles deed pijn, dus heb ik een week niet getrained. De blauwe plekken en kneuzingen gingen vanzelf weg. Mijn rug werd goed losgemaakt door het kine-team van David Bombeke. Dus na een week waag ik me weer aan wat trainen. De eerste zwemtraining die ik doe, krijg ik een beenslag van een schoolslagzwemmer op die pijnlijke elleboog. De training was direct afgelopen. 2 dagen later, een zondag avond, ben ik de dokter van wacht moeten gaan opzoeken. Die elleboog deed verschrikkelijk pijn en was heel dik opgezwollen. De diagnose was dat de slijmbeurs van mijn elleboog was gescheurd door de val en die stamp, en die was beginnen ontsteken. 2 weken gips en zware ontstekingsremmers en antibiotica om te beginnen. Hadden toen mijn inschrijving en de reis naar Lanzarote nog niet betaald geweest, had ik zeker geannuleerd.
Maar ik was nu eenmaal ingeschreven, dus heb ik mezelf maar voorgenomen om toch mee te doen, "op 't gemakse dan maar"
Het zwemmen heeft het langste geduurd. 7 weken heb ik niet kunnen zwemmen. Pas de laatste weken heb ik geen echte pijn meer bij het zwemmen, alleen blijft die elleboog wat gevoelig en irriteert het wat.
Maar helaas sloeg de pech nog eens toe. 2 dagen voor ik op stage naar Frankrijk vertrok, haalde ik mijn wedstrijdfiets, een Kestrel 500SCi, uit de garage om die vlug eens te testen. Ik had die fiets vorig jaar op het einde van het seizoen 2e hands gekocht en misschien een 5-tal keer op gereden. Daarna heeft die de hele winter op stal gestaan. Tijdens het fietsen hoorde ik constant een gekraak bij het trappen. De diagnose van de fietsenmaker was hard. De bracket die in de carbon kader zit is losgekomen. De kader is kapot. Kestrel geeft normaal gezien levenslange garantie op zijn kaders, alleen vervalt die garantie als de fiets 2e hands wordt doorverkocht.
Er zat zowiezo dus niks anders op dan met mijn reserve fiets op stage te vertrekken. De fietsenmaker, Verschuerensport uit Sint-Niklaas, heeft me wel een Scatto kader ter beschikking gesteld en die fiets klaargemaakt om in Lanzarote toch met degelijk materiaal aan de start te komen.
Zaterdag thuis gekomen, alle kledij gewassen, om zondag dan nog voor 4 dagen naar de clubstage in Hofstade bij Mechelen te gaan. De achterstand door het ongevalletje kan ik nooit inhalen, maar de 10 dagen stage hebben me toch wel een behoorlijke basisconditie en uithouding gegeven.
