Het begin van een nieuw jaar, is voor sporters vaak het moment van plannen, doelen voorop stellen, goede voornemens te maken. Helaas loopt het niet altijd zoals je zou hopen. Sinds de Ironman van Lanzarote had ik eerst irritatie in mijn rechter knie, maar die ging meestal wel over tijdens het sporten. Ik kon in augustus de Ironman van de UK nog tot een goed einde brengen.
Daarna, in de voorbereiding voor de marathon van Kasterlee, ging die irritatie niet meer weg tijdens het sporten. Het werd meer pijn dan gewoon een vervelend gevoel. Tijdens een interval training, enkele weken voor de marathon, ben ik even door mijn knie gezakt. Maar ik wou niet opgeven. De laatste 2 voro die marathon heb ik volledige rust genomen, maar het beterde niet. Ik heb, met pijn in het hart, de beslissing genomen om niet te starten.
De eerste diagnose was waarschijnlijk meniscus of kraakbeen. ik had hoop dat het de meniscus was, en dat een (inmiddels 3e) kijkoperatie het probleem ging oplossen.
De resultaten van de scanner wezen echter niet op een meniscus letsel. Mijn kraakbeen is (doordat ik al heel wat meniscus kwijt ben) al behoorlijk afgesleten. En kraakbeen groeit niet meer aan, eens je de 23-24 jaar bent gepasseerd. De knie is dus behoorlijk versleten.
Daarnaast is een bot-oedeem vastgesteld. Een vocht-ophoping in het bot. Een reactie van het bot. Dit komt niet zo vaak voor. Genezing duurt heel lang, doordat er maar heel weinig doorbloeding is in botweefsel. Een deel botweefsel is trouwens afgestorven.
Een zware diagnose. Lopen met een gedeeltelijk weggenomen meniscus heeft blijbaar mijn knie gewricht serieuze schade toegebracht. Als het kraakbeen verder afslijt, loop ik behoorlijk risico op artrose. Nu is het afwachten tot een nieuwe scan en diagnose op 31 januari. Maar de professor orhopedie van het UZ Antwerpen had er geen goed oog in. Het sporten werkt de slijtage alleen mar in de hand. Vooral het lopen dan. Tot 31 januari mag ik geen enkele looptraining meer doen. Het kan ook gewoonweg niet zonder pijn.
Ik bereid me voor op het ergste scenario. De kans is reëel dat ik het lopen, mijn favoriete onderdeel, definitief kan vergeten. Dus ook geen triathlon of duathlon meer. Voor dit jaar was ik al ingeschreven voor de marathon van Parijs (15 april) en de Ironman van Klagenfurt. Ik ga deze beide wedstrijden schrappen. Van de marathon krijg ik mijn inschrijvingsgeld niet terug (70€). Als iemand zin heeft om in mijn plaats te gaan lopen, doe gerust een bod op mijn ticket. Van de Ironman organisatie heb ik nog geen feedback.
Betekent dit het einde van 3athlon.nl?
Neen, absoluut niet. In tegendeel. Triathlon en duathlon liggen me héél nauw aan het hart. Het blijven voor mij de mooiste sporten ter wereld. Het voordeel is dat ik nu geen keuzes meer moet maken tussen zelf meedoen of met het fototoestel aan de kant te staan. Ik heb werk genoeg met 3athlon.nl. Ik stap op 22 september trouwens met mijn vriendin Ines in het huwelijksbootje. En ik blijf zwemmen en fietsen. Ik start misschien hier en daar eens in een Trio. Dus ik zal me niet vervelen.
Sportieve groeten
Jim De Sitter
(foto Guy Wuylmus)
