Deze zes triatleten hebben allemaal een keer het Wereldkampioenschap Ironman op Kona gewonnen – sommige zelfs meerdere keren – maar wat doen ze nu? Ze deelden de inspirerende verhalen over deze bijzonder dag(en) en speciale race- of trainingsadviezen met Triathlete.
(tekst gaat verder onder foto)
1. Tim Deboom (Amerika), 2001 en 2002
De Amerikaan spendeert zijn dagen tegenwoordig als personal trainer, coach en vader. ,,Kona was als mijn verjaardag, Kerst en Nieuwjaar in één dag”, vertelt de atleet over deze bijzondere dag. De kracht achter deze grootse prestatie? ,,Ik was extreem gedisciplineerd en ik leerde al in mijn jeugd hoe het is om af te zien. Je moet ook egoïstisch zijn om iets te bereiken en dat was ik; vraag maar aan mijn familie en vrienden.”
,,Eén van mijn favoriete herinneringen uit 2001 was toen ik de bocht doorkwam in het Energy Lab. Ik herinner mij dat ik op mijn horloge keek en acht minuten niemand zag; dat was geweldig. Daarna kwam ik in de ‘zone’.”
,,In 2002 focuste ik mijn hele jaar op een herhaling in Kona. Ik denk niet dat iemand geloofde dat ik het kon. Het voelde goed om mijn woorden te bevestigen met daden. Ik geloof dat het geheim achter mijn succes was dat ik er van genoot om af te zien. Ik maakte het mezelf niet comfortabel. Ik beperkte afleiding zoveel mogelijk tijdens mijn trainingen, want ik geloof dat dit je helpt.”
(tekst gaat verder onder foto)
2. Chrissie Wellington (Engeland), 2007, 2008, 2009 en 2011
De viervoudig Kona kampioen werkt tegenwoordig als manager bij organisatie Health and Wellbeing, dat hardloopevenementen organiseert. ,,Maar ik geef ook lezingen, ben auteur, echtgenote en een moeder. Ik zal het aan de lezer overlaten welke rol het meest tijdrovend en uitdagend is, maar ook het meeste voldoening geeft”, grapt Wellington.
,,Als ik terugdenk aan mijn Kona overwinningen, dan zijn mijn eerste herinneringen meestal die van het laatste stuk lopen over Ali’i Drive; het geven van high fives aan de toeschouwers met een grote lach op mijn gezicht.”
,,In die eerste overwinning speelde mijn onbekendheid een grote rol; ik ging als groentje deze race in. Zo kon ik gewoon aan de start verschijnen zonder angsten, ambities, beperkingen of verwachtingen; zowel van anderen als van mijzelf. Terugkijkend was die onbekendheid en naïviteit zo bevrijdend.”
(tekst gaat verder onder foto)
3. Peter Reid (Canada), 1998, 2000 en 2003
De drievoudig Kona kampioen brengt zijn tijd tegenwoordig veelal door met het vliegen van watervliegtuigen. Al ziet zijn leven er heel anders uit, hij volgt de wedstrijd altijd: ,,De afgelopen jaren werkte ik vaak in de weekenden, dus dan keek ik naar de live uitzending op de TV in de bemanningsruimte.”
Het mooiste moment? ,,Als ik terug denk aan die dagen dat ik won, dan is mijn favoriete herinnering denk ik van de laatste meters over Ali’i Drive tijdens mijn eerste overwinning in 1998. Het was een magische dag waarbij alles precies op zijn plek viel. Het was mijn droomrace: een goed zwemonderdeel, hard fietsen en sterk lopen.”
,,Mensen vragen wel eens waar ik aan denk in de laatste kilometers van een race. Ik telde altijd mijn stappen tot vijftig en dat herhaalde ik constant. Het is een trucje dat ik heb geleerd van Mark Allen om een goed ritme vast te houden.”
(tekst gaat verder onder foto)
4. Karen Smyers (Amerika), 1995
,,Ik ben nu coach, event organizer, geef lezingen en ben bovenal moeder. Ik heb veel mooie herinneringen aan de dag dat ik het WK won, maar tijdens de race had ik amper de tijd om ervan te genieten. Er waren eigenlijk maar drie minuten in de gehele race – het laatste stukje over Ali’i Drive – waarin ik omkeek en mij realiseerde dat er niemand in zicht was en dat ik ging winnen. Ik sprong niet echt vol plezier over de finishlijn, want ik was nog steeds in shock.”
,,Een belangrijk moment in de wedstrijd was toen Dave Scott – die aan de kant van de weg stond – mij hielp om uit een slechte mentale toestand te komen. Paula (Newby-Fraser) fietste steeds verder bij mij vandaan. Terwijl ik een heuvel beklom bij kilometer 130, gaf hij mij een split van 8:30 minuut op Paula. Ik reageerde door op mijn pedalen te gaan staan. Hij las mijn lichaamstaal en riep: ‘je moet je eigen race doen! Je gaat goed!’.”
,,Ik had nog 50 kilometer om erover na te denken en mij te realiseren dat hij gelijk had: ik verspilde teveel energie aan het denken over hoe ik het deed ten opzichte van Paula. Dave’s advies hielp mij om de negatieve gedachten en zelfkritiek los te laten. Zo stapte ik mentaal weer helder van de fiets. Mijn benen voelden gelukkig nog goed. Ik maakte in twaalf kilometer lopen al vier minuten goed, wat mij motiveerde om dit tempo vol te houden, want zo kon ik haar inhalen.”
(tekst gaat verder onder foto)
5. Leanda Cave (Engeland), 2012
Het is pas kort geleden dat Cave haar fiets spreekwoordelijk aan de wilgen hing: vorig jaar hield zij het na een mooie carrière voor gezien. Toch blijft ook Cave zijdelings betrokken in de triathlonwereld: ,,Nu werk ik als coach en Business Development Manager voor de coaching app Peakers.ai.” Het eerste waar zij aan denkt als ze terugdenkt aan Kona 2012? ,,Het moment dat ik de leiding overnam van Caroline Steffen. Vanaf dat moment tot aan de finishlijn voelde ik mij onoverwinnelijk.”
,,Het geheim achter mijn succes was consequent zijn en weinig afleiding toelaten. Als ik mij helemaal op triathlon focuste en niets anders, was ik in staat dát te doen wat nodig was om successen te behalen. Ik had geluk met de support van geweldige sponsors, die zorgden dat dit mogelijk was. Ik kon trainen en racen met weinig tot geen financiële stress. Dat was een voorrecht in deze sport waarin het prijzengeld niet genoeg is om van te leven, tenzij je ieder jaar de wereldtitels binnen sleept. Dat is bijna onmogelijk voor de meesten.”
(tekst gaat verder onder foto)
6. Faris Al-Sultan (Duitsland), 2005
,,Toen ik in 2005 over de streep kwam als winnaar van het WK Ironman, kon ik het niet echt geloven denk ik. ‘Heb ik dit echt gedaan?’ was een gedachte die steeds terugkwam. Het was ook pas laat in de race dat ik mij realiseerde dat ik kon winnen.”
,,De hitte die dag was zwaar. Ik lag in de kopgroep met drie mannen in het water en mijn hoofd was helder; ik wist toen al dat ik een goede race kon gaan hebben.” Sinds 2005 is de wedstrijd erg veranderd, vindt Al-Sultan: ,,Het is veel wetenschappelijk geworden en we hebben niet veel speciale mannen meer onder de pro’s. Ik denk dat Lionel Sanders één van de weinige is.” Wat Al Sultan tegenwoordig doet? ,,Ik werk nu als hoofdtrainer bij de Duitse triathlonbond en ik coach Patrick Lange; ik zet dan ook op hem in als winnaar van dit jaar.”
