“Het is een mooi eiland, maar ik ga hier toch nooit een wedstrijd komen doen hoor!”. Na een lange fietstraining op Lanzarote in februari hield ik mezelf voor dat een wedstrijd op Lanzarote veel te zwaar zou zijn voor mij. Lang hield de uitspraak echter niet stand, al eind april voegde ik me bij clubgenoten Peter Van Meel en Vanessa Cuyvers en schreef me in voor de 70.3 van Lanzarote. Met enkel wat sprint- en kwarttriatlons op het palmares beloofde het een serieuze uitdaging te worden. Zwemmen en fietsen zou ik wel overleven, een halve marathon lopen leek gigantisch ver weg. In de triatlon van Eupen zou ik voor het eerst in aanraking komen met de halve afstand, om zo ervaring op te doen die me in Lanzarote van pas zou komen.
Een viertal maanden nadien was het dan zover. Woensdag 17 september vertrok vlucht JF3833 met bestemming Arrecife, met naast mij aan boord mede-atleten Peter Van Meel en Vanessa Cuyvers en supporter Kris Van Echelpoel die de week voordien nog aan de start stond van Challenge Almere. Drie fietskoffers dus in het bagageruim, dat dachten we tenminste…
Na aankomst bleek de koffer met Vanessa haar fiets in Malaga te staan. Twee dagen voor de bike check-in was dat uiteraard geen goed nieuws maar er werd beloofd dat de koffer daags nadien afgeleverd zou worden. Het ritje naar de luchthaven was echter verloren moeite, de koffer was nog niet op Lanzarote geraakt en in allerijl werd een plan B in gereedheid gebracht. Gelukkig kwam de koffer vrijdag twee uur voor de check-in toch nog op haar bestemming en kon, met hulp van Probike, de fiets in spoedtempo klaargemaakt worden.
Zaterdagochtend, nog voor zonsopgang, vertrokken we richting Club La Santa en was er geen weg meer terug. Toch had ik niet het gevoel klaar te zijn voor de wedstrijd, de laatste trainingen thuis verliepen niet helemaal zoals gehoopt en ook het losfietsen en -zwemmen enkele dagen voor de wedstrijd voelde slecht. Een maand voordien in Eupen was ik wel gefinisht maar ik kreeg toch schik van het zware parcours. Het was dan ook met een klein hartje dat ik me samen met de 500 andere atleten klaarmaakte voor de start.
Ondanks dat ik laat het water inging kon ik me toch nog goed positioneren op de eerste rij. Na een korte babbel met mijn (Belgische) buren besloten we elkaar het niet moeilijk te maken bij de start. Hierdoor verliep de start heel rustig en kon ik direct uit de “wasmachine” geraken om de hele 1,9km eigen tempo te zwemmen zonder gedrum.
Na een kleine 26 minuten zette ik in gezelschap van 3 atleten voet aan land. Bovenaan de helling werd door de organisatie water verdeeld om de zoute smaak van het water weg te spoelen. Daar kon ik een van de medewerkers vragen mijn trisuit te sluiten, die voor de start open was blijven staan. Tijdens de wissel nam ik ook de tijd de schouders in te smeren met zonnecreme. Het beloofde immers een warme dag te worden en ik wilde absoluut niet verbranden. Hierbij maakte ik direct een fout door pas nadien mijn zonnebril op te zetten. Ik nam met vuile handen de glazen van de fietsbril vast en moest tot aan de eerste bevoorrading wachten op een extra bus water om er weer iets door te zien.
Met een kleine 1300 hoogtemeters zijn er in het fietsparcours geen vlakke stukken te vinden. Na een golvende aanloop, met een zachte afdaling tot zeeniveau gevolgd door de klim tot in Soo, gaat het fietsparcours in zwak dalende lijn richting Tabajesco. Deze klim van 10km werd door veel atleten gevreesd, ikzelf keek er wel naar uit omdat klimmen me meestal wel ligt. In de aanloopstrook was het belangrijk niet teveel energie te verspillen om vlot bergop te kunnen rijden. Tijdens de laatste meters van de beklimming reed ik nog snel een gaatje toe op twee andere atleten om samen te kunnen afdalen. Zelfs op de reglementaire 10 meter maakt het een serieus verschil om niet alleen te hoeven rijden.
Tijdens het fietsen zorgde ik er ook voor dat ik niet dezelfde fout maakte als in Eupen, waar ik tijdens het lopen serieuze krampen kreeg en na de finish een baxter met vocht moest krijgen. Bij iedere van de 4 bevoorradingen nam ik voldoende drank aan om zeker en vast genoeg te kunnen drinken. Dat was gezien het warme, zonnige weer, zeker noodzakelijk.
Na een laatste kleine afdaling, kwamen we weer in Club La Santa voor de wissel naar het lopen. Het loopparcours werd als vlak omschreven, maar tijdens de verkenning bleek al snel dat op Lanzarote vlak niet hetzelfde is als in Belgie. Er waren geen steile of lange beklimmingen, maar na 90km fietsen lieten de heuveltjes zich wel voelen. In elk van de drie loopronden waren er zes bevoorradingsposten. Het was dus zeker geen probleem om ook tijdens het lopen voldoende te drinken en mezelf af te koelen. Hoewel er ook Red-Bull, Powerbar gels en drank werd aangeboden, hield ik het telkens bij een beker water en enkele sponzen.
Bij het ingaan van de laatste ronde riep Kris me toe dat ik vierde in de 18-24 categorie liep. Hoewel het door een lang heen-en-weer stuk als atleet zeer makkelijk is een overzicht op de wedstrijd te behouden, verschoot ik daar wel van want ik dacht dat ik na mijn goede zwembeurt wel wat plaatsen verloren had. Hoewel de vermoeidheid zich al serieus liet voelen, wilde ik er toch alles aan doen om die plaats vast te houden. Onder het mom van “7 kilometer heb ik al vaak gelopen, dat is nog maar eventjes” bleef ik mijn tempo volhouden en zocht, zoals wel vaker durft voorvallen :-), de laatste beetjes energie op. Op die manier liep ik voor de laatste keer de piste bij Club La Santa op en was toch heel blij om eindelijk onder die finishboog te mogen lopen. Compleet buiten mijn verwachtingen kwam ik zo als vierde H18-24 over de meet.
Over de finishzone kan ik helaas weinig vertellen. Nadat Vanessa kort na mij over de finish kwam, als tweede in de 30-35 categorie trouwens, brachten ze mij weg naar het EHBO lokaaltje om terug op krachten te komen. Na een uurtje op het veldbedje kon ik me naar de douches begeven en kreeg nog te horen dat er in de H18-24 categorie drie slots voor het WK 70.3 voorzien waren. Ik zou dus waarschijnlijk net naast de boot vallen voor een ticket voor Zell-Am-See, maar voor Vanessa was er goed nieuws, met twee slots in de D30-35 categorie was ze zeker van haar kwalificatie. Later op de avond bleek dat de lokale atleet die op de tweede plaats in mijn categorie finishte liever op het warme Lanzarote bleef dan naar het wisselvallige Oostenrijk af te zakken, waardoor ik alsnog het laatste ticket kon nemen.
Het viel trouwens op dat de Belgen goed presteerden op deze wedstrijd. Over de uitslag in de PRO categorie berichtten we al eerder, maar ook bij de age-groupers haalden we enkele podiumplaatsen binnen. Zo werd Marie-Hélène Monteyne (de vriendin van Geert Janssens) tweede in de D18-24 categorie, pikten Jonas Delrue en Gunnar Poppe respectievelijk de tweede en derde plaats in bij de H25-29 en stond naast Vanessa Cuyvers in de D30-34 Mary Close op het hoogste schavotje. Ook Geert Lammertyn ging met de eerste plaats lopen in de H40-44 categorie. Johan Pauwels wist zich dan weer naar de derde plaats te knokken bij de H45-50. In de 55-59 categorie stonden ook twee belgen op het podium, bij de heren was het René Delbaere die met de overwinning ging lopen, bij de dames werd het de tweede plaats voor Geert Van Camp.”
Foto's: Kris Van Echelpoel
