Het is pas een opstapje richting een groter doel – de Deca Ultra Triathlon – maar Adrian Kostera zwom, fietste en liep afgelopen week alsnog ‘behouden’ richting een nieuw Wereldrecord op de Quintuple Triathlon, oftewel: het volbrengen van de afstand van vijf aaneengesloten Long Distance triathlons. Dat dit hem dat lukte, is nog eens extra bijzonder als je weet dat Kostera met behoorlijk wat tegenslagen te maken kreeg. Zo begon de race, die plaatsvond in Colmar, Frankrijk, met een drama. “Ik was me aan het omkleden om aan het zwemmen te gaan beginnen, toen iemand naar me toe kwam om te vragen naar mijn autosleutels. Ik wist niet waarom, maar ik gaf ze gewoon af. Later bleek dat onze auto in de brand stond. Ze moesten het me wel vertellen, want mijn vrouw had informatie nodig om dingen met de verzekering te regelen”, vertelt Kostera.

‘Het werkte motiverend’

Terwijl het bij menig atleet een mentale blokkade veroorzaakt zou hebben, besloot Kostera juist extra hard zijn best te doen. “Ik vond het heel erg dat ik de auto kwijt was, want ik ben niet zo rijk en die auto is belangrijk voor mij. Het eerste wat ik dacht was: nu moet ik hard werken om een goede prestatie te leveren, zodat ik sponsoren krijg en een nieuwe auto kan kopen. Het werkte juist motiverend.”

Het leverde even wat organisatorische onrust op – waar Kostera gelukkig weinig van mee kreeg –  want een aantal van zijn spullen voor de wedstrijd lagen ook in de auto. Gelukkig ging het slechts om een paar items, die zijn team snel wist te vervangen.

Kostera begon op maandagochtend aan zijn Quintuple avontuur en had een duidelijk doel voor ogen: behoudend richting een nieuw Wereldrecord racen. Dat komt omdat Kostera over zes weken zijn hoofddoel op de agenda heeft staan: de Ultra Deca Triathlon, waarbij hij tien Long Distances volbrengt. “Daar wil ik ook voor het Wereldrecord gaan. Hier was het de bedoeling om het Wereldrecord te pakken, maar minder hard te racen dan ik eigenlijk zou kunnen.”

‘Ik probeerde constant aan andere dingen te denken’

“Vooral tijdens het zwemmen begon ik rustig”, neemt Kostera ons mee terug. “Ik heb negentien kilometer met mijn ogen dicht gezwommen; gewoon heel rustig, zonder energie te verspillen. Ik zwem veel beter dan vorig jaar, maar ik ben alsnog geen goede zwemmer. Andere atleten bewegen soms nauwelijks, maar zijn veel sneller.” Dat de ultra atleet het eerste onderdeel op zijn ‘gemak’ voltooide, was nog eens extra fijn als je weet Kostera zwemmen vaak als een mentale strijd ervaart. “Als ik tijdens het zwemmen met mijn mond onder water zit, heb ik soms het gevoel dat ik water in mijn mond krijg; daar krijg ik paniek van, waardoor ik soms plots moet stoppen. Ik moet daarom proberen constant aan andere dingen te denken.”

‘Ik moest door blijven gaan’

Na negentien kilometer zwemmen, was het tijd voor een fietsrit van maar liefst 900 kilometer. “Het ging eigenlijk sneller dan ik had verwacht”, zegt Kostera daarover. “Ik had geregeld dat ik genoeg voeding had om 180 kilometer te fietsen zonder te stoppen. Daardoor ben ik maar vier keer voor een snelle pitstop gestopt.” De gehele rit had Kostera het gevoel dat hij alles goed onder controle had, al sloeg af en toe de vermoeidheid natuurlijk wel toe: “Een paar keer kreeg ik het gevoel dat ik vijf minuten wilde stoppen om even te slapen, maar dan zei ik tegen mezelf: nee, ik moet door blijven gaan.”

‘130 kilometer rennen zonder pauze’

Tijdens het laatste onderdeel – het lopen van 211 kilometer – kreeg Kostera het zwaar. Niet zozeer door de afstand, want hij is wel wat gewend, maar buikklachten leken even roet in het eten te gooien. “De eerste twee marathons gingen goed, maar daarna kreeg ik problemen met mijn buik. Ik moest vaak naar het toilet; ik denk wel twintig keer in enkele uren. Ik had gepland dat ik acht minuten per kilometer kon lopen – inclusief pauze, eten en alles – maar door de wc-stops moest ik de laatste drie marathons in 7:20 minuut per kilometer lopen. Om het Wereldrecord te halen, kon ik de laatste marathons niet meer stoppen. Dat was het zwaarste deel: het idee dat je nog 130 kilometer moet rennen zonder pauze.”

‘Ik begon dingen te zien die er niet waren’

Het gebrek aan rust begon in de laatste kilometers met Kostera’s hoofd te spelen. “Er gebeurde echt rare dingen in mijn hoofd. We renden door een bos en ik begon voorwerpen, mensen, dieren en kastelen te zien die er helemaal niet waren. Ik had zo lang niet geslapen…. op een gegeven moment wist ik dat ik twee verhalen in mijn hoofd had, waarvan er één waar was en één een illusie. Ik moest me constant focussen op het verhaal dat waar was, maar dat kostte veel energie.”

‘Het zal mentaal iets makkelijker zijn’

Na 67:45 uur kwam de finish dan eindelijk in zicht. Het biertje en de slaap waar Kostera zo naar uit had gekeken, lieten echter tot zijn teleurstelling even op zich wachten, want hij was eerst nog twee uur zoet met de dopingcontrole. Maar één ding is zeker: Kostera kan tevreden zijn over een geslaagde test. “De Deca Ultra Triathlon gaat fysiek moeilijker worden, want de afstand is natuurlijk twee keer zo groot, maar het zal mentaal iets makkelijker zijn, want ik kan elke dag twee uur slapen. Ik ga 22 uur racen en tussen 04:00 uur en 06:00 ‘s ochtends – voor mij het moeilijkste moment – kan ik rust nemen. Tijdens deze Quintuple race wist ik maandagochtend al dat ik pas op donderdag weer zou slapen; dat was mentaal heel moeilijk.”

Het Wereldrecord op de Ultra Deca Triathlon staat momenteel op 190 uur. Kostera hoopt daar 10 of 20 uur onder te komen.