Op zondag 20 september is er de Vrouwentriatlon in Utrecht, een wedstrijd met bijna 250 vrouwen die over de supersprint en de sprintafstand de strijd aangaan. Voor velen onder hen wordt het een eerste kennismaking met triatlon, zeker in competitieverband. Dat zoiets kan leiden tot zenuwen, stress en nachtmerries, begrijpen we dan maar ook al te goed. Ook wij lagen halve nachten wakker voor die allereerste sprinttriatlon, maar we kunnen de dames een hart onder de riem steken: niks zo mooi als het gevoel van het overschrijden van die finish! Dus wensen we Arinka Linders veel succes met wat nu nog een nachtmerrie is, maar straks een droom wordt. Geniet mee van haar schitterende column: “Natuurlijk kan ik zwemmen, fietsen en lopen. Ik doe het allemaal al een tijdje, het één wat langer en beter dan het ander, maar ik kan het. Toch lig ik wakker van zorgen over verdrinken, vallen, struikelen en niet te vergeten compleet verdwalen…”
“Ik hou het er maar op dat het beginnerszenuwen zijn, want waarom zou ik nu ineens verdrinken? Oké, ik maak me serieus zorgen om mijn zwemvaardigheden en om mensen die over me heen gaan zwemmen, maar ik geloof dat ik dat wel zal overleven. Is er trouwens wel eens iemand verdronken daardoor bij een Triathlon? Overzwommen door anderen? Zouden mensen dan gewoon doorgaan of zouden ze helpen? Nou ja, desnoods zwem ik met een grote bocht om alles heen.
En vallen, ja het kan, maar dan sta ik toch weer gewoon op? Struikelen? Ach, het zou niet de eerste keer zijn en ik heb wel erger meegemaakt dan een beetje struikelen. Verdwalen, ja, dat zou ronduit k** zijn, maar dan is er nog geen man overboord.
Oké, ik wil liefst geen laatste worden, maar echt een ramp zou het ook niet zijn, het gaat tenslotte om het meedoen, de ervaring en dit is mijn eerste triatlon, dus zelfs al word ik laatste, dan weet ik mooi wat ik de volgende keer beter kan en/of moet doen.
Wedstrijdspanning, ik haaaaaaaaaaat het en ik hou er van. Ik kan mezelf enorm opnaaien en op het moment dat het startschot valt, word ik overvallen door emoties, die kan ik niet uitleggen, die moet je voelen…”
Lies hier het vervolg van haar column op haar blog. Meer info over de vrouwentriatlon vind je hier.
