22 uur, 9 minuten en 26 seconden was Richard Thompson afgelopen weekend bezig om zich op Hawaii uiteindelijk Wereldkampioen Ultraman te mogen noemen. En ook al brak hij daarmee niet zijn eigen race record: hij prolongeerde wel zijn titel. Tijd voor hem om afscheid te nemen van de sport. ,,Het is nu tijd om mijn schoenen aan de wilgen te hangen. Om vader te zijn”, aldus de atleet die eerder tientallen Ironmans volbracht en dus eerder ook al wereldkampioen Ultraman werd.
Maar goed, bijna een etmaal zwemmen, fietsen en lopen dus. Zo’n Ultraman is ook niet niks, natuurlijk. In totaal werden er behoorlijke afstanden afgelegd, overigens wel verspreid over drie dagen. De eerste dag werd er – afgerond – tien kilometer in de oceaan gezwommen en vervolgens 144 kilometer gefietst. De tweede dag volgde nog eens 274 kilometer fietsen, om de derde dag uiteindelijk af te sluiten met een dubbele marathon en dus 84 kilometer hardlopen.
Thompson was in ieder geval ongenaakbaar. Snelste zwemmer was hij niet, Gray Rob (de uiteindelijke nummer twee, red.) zwom drie minuten sneller, maar op de fiets was Thompson tien minuten rapper en dus eindigde hij de eerste dag met zeven minuten voorsprong. De tweede dag pakte hij wat extra tijd winst, maar vooral tijdens het lopen sloeg hij echt toe. Thompson had ‘slechts’ 6:56:24 nodig voor de 84 kilometer – overigens de tweede looptijd van de dag – en liep daarmee enorm uit op de andere podiumkandidaten. Rob gaf uiteindelijk 57 minuten toe op Thompson en Petr Vabrousek, regelmatig gestart tijdens Challenge Almere overigens, werd uiteindelijk derde met een achterstand van bijna anderhalf uur.
(tekst gaat onder foto verder)
Makkelijk ging de race voor Thompson overigens niet. De eerste dag was vooral het zwemmen zwaar. ,,De stroming keerde halverwege en ik kwam nauwelijks nog vooruit. Voor het eerst in mijn leven werd ik zeeziek. Ik heb me een paar keer aan de surfplank van mijn crew vastgehouden om een paar dingen te proberen, maar in eerste instantie hielp niks. Uiteindelijk at ik een mandarijn en binnen vijf minuten begon ik me beter te voelen. Op dat punt maakte het me ook niet uit dat ik wat achterstand had opgelopen. Ik was gewoon blij dat ik niet meer zo beroerd was.”
Op de fiets maakte Thompson zijn verloren tijd dus al snel weer goed. ,,En ik wist dat dag twee en dag drie sowieso veel crucialer zouden zijn.” Ook die tweede dag werd weer een zware, vooral de beklimming van een vulkaan ,,Dat was de zwaarste rit uit mijn leven. Die beklimming hakte er echt in en dan heb je nog zo’n zeventig procent van de rit te gaan. Dat is gewoon gekkenwerk.”
De laatste dag, toen had Thompson bij aanvang dus al een voorsprong van zo’n twintig minuten, omschrijft de Australiër als ‘vrij relaxt’. Opmerkelijk, aangezien hij dus nog wel 84 kilometer hardlopen voor de boeg had. ,,Mijn voorsprong was redelijk comfortabel en ik kon mijn pijn goed managen met Ibuprofen.”
Bij de vrouwen werd de race gewonnen door de Canadese Tara Norton. Zij finishte na 28:19:35. Mary Knott finishte als tweede in een tijd van 29:34:30 en het brons ging naar Cynthia Bartus. Zij deed 30:06:19 over de Ultraman.
