Ik wil bij deze daartoe een poging ondernemen.
Voor Belgische triatleten (en we zijn er hier met velen) is Hawaii zowieso een leuke bestemming, al was het maar dat de temperaturen hier een stuk hoger liggen (voor sommigen aangenaam warm, voor anderen dan weer bloedheet), de lucht een stuk blauwer (hoewel de wolken hier nooit ver weg zijn) en de sfeer lekker zuiders is.
Ik arriveerde hier met Wout Moreel, die via een prachtprestatie in IM UK het hier allemaal nog es mag komen overdoen, Bart Ysebaert, als aangename steun en toeverlaat, Luc Vanlierde, iedereen wel bekend en Gunter Knockaert, kinesist van Luc en intussen een te koesteren vriend.
Zelf zocht ik een aparte stek op het domein van de Fairway Villa's want tegen het einde van de week vervoegen mij een aantal vrienden en de combinatie van vakantie en een Iron Man gaat nu eenmaal niet samen met D-day voor een prof triatleet als Luc. Een mens moet nu eenmaal zijn plaats in het universum kennen en ik besef dat de mijne een zeer comfortabele is !
Week 1 betekent zelfs voor mij nog eens goed trainen wat eigenlijk inhoudt, doodgaan in het wiel van Luc als die het rustig aandoet en stevig doorfietsen in het wiel van Wout als die er een gezapige training op na houdt. Och, ik troost mij met de gedachte dat ik een loper ben en straks op Alli Drive het beste van mezelf zal mogen gaan geven. Het zwemmen wordt na de gebruikelijke knokpartij bij de start rustig genieten van de onderwaterfauna en -flora, tja, en dat fietsen dat is en blijft afzien. Tijdens training deze week beukte de wind dermate dat ik met mijn spiksplinternieuwe wielen (met hoge velg) bijna in den decor hing …Nu ja, stabiel rijden is nu eenmaal mijn topdiscipline niet. En dat ondanks het feit dat ik mijn alcoholconsumptie hier tot een minimum gereduceerd zie… ik ben nu eenmaal een sociale drinker. Volgende week – tja, de week voor de wedstrijd … – wordt het gevaar met de komst van de vrienden groter !
Bijna heel triatlonorganiserend Brugge zal hier na het weekend neerstrijken, immers Patrick Alderweireldt en Mario Vlietinck reizen ons na en toch mag Brugge in de Kinepolis de wedstrijd gaan volgen met een hapje en een drankje … hoe schoon kan het leven toch zijn !
Het is een noodzakelijke luxe om hier enkele weken op voorhand te mogen rondhangen: de jetlag kruipt behoorlijk in de kleren en aanpassen aan het weer na de belgische "topzomer" is mooi meegenomen. Tussen de trainingen door lopen we wat te site-see-en en stellen vast dat sportmateriaal in Belgie toch maar weer een dure grap is. Loopschoenen vinden we hier zelfs tot de helft van de prijs als bij ons … Nu, het zal de doorgaans dikke Amerikaan worst wezen (die eet hij liever op) want die ruilt loopschoenen liever in voor een benzineverslinnende vier maal vier waar wij er in ons landje hoogtens twee per jaar van tegenkomen. Gisteren lieten wij ons nog eens – typisch amerikaans – gaan bij Wendy's maar moesten tot de vaststelling komen dat de burgers werkelijk niet te wreten zijn, wellicht dat dat anders zal zijn na de wedstrijd…
Voor Belgische triatleten (en we zijn er hier met velen) is Hawaii zowieso een leuke bestemming, al was het maar dat de temperaturen hier een stuk hoger liggen (voor sommigen aangenaam warm, voor anderen dan weer bloedheet), de lucht een stuk blauwer (hoewel de wolken hier nooit ver weg zijn) en de sfeer lekker zuiders is.
Ik arriveerde hier met Wout Moreel, die via een prachtprestatie in IM UK het hier allemaal nog es mag komen overdoen, Bart Ysebaert, als aangename steun en toeverlaat, Luc Vanlierde, iedereen wel bekend en Gunter Knockaert, kinesist van Luc en intussen een te koesteren vriend.
Zelf zocht ik een aparte stek op het domein van de Fairway Villa's want tegen het einde van de week vervoegen mij een aantal vrienden en de combinatie van vakantie en een Iron Man gaat nu eenmaal niet samen met D-day voor een prof triatleet als Luc. Een mens moet nu eenmaal zijn plaats in het universum kennen en ik besef dat de mijne een zeer comfortabele is !
Week 1 betekent zelfs voor mij nog eens goed trainen wat eigenlijk inhoudt, doodgaan in het wiel van Luc als die het rustig aandoet en stevig doorfietsen in het wiel van Wout als die er een gezapige training op na houdt. Och, ik troost mij met de gedachte dat ik een loper ben en straks op Alli Drive het beste van mezelf zal mogen gaan geven. Het zwemmen wordt na de gebruikelijke knokpartij bij de start rustig genieten van de onderwaterfauna en -flora, tja, en dat fietsen dat is en blijft afzien. Tijdens training deze week beukte de wind dermate dat ik met mijn spiksplinternieuwe wielen (met hoge velg) bijna in den decor hing …Nu ja, stabiel rijden is nu eenmaal mijn topdiscipline niet. En dat ondanks het feit dat ik mijn alcoholconsumptie hier tot een minimum gereduceerd zie… ik ben nu eenmaal een sociale drinker. Volgende week – tja, de week voor de wedstrijd … – wordt het gevaar met de komst van de vrienden groter !
Bijna heel triatlonorganiserend Brugge zal hier na het weekend neerstrijken, immers Patrick Alderweireldt en Mario Vlietinck reizen ons na en toch mag Brugge in de Kinepolis de wedstrijd gaan volgen met een hapje en een drankje … hoe schoon kan het leven toch zijn !
Het is een noodzakelijke luxe om hier enkele weken op voorhand te mogen rondhangen: de jetlag kruipt behoorlijk in de kleren en aanpassen aan het weer na de belgische "topzomer" is mooi meegenomen. Tussen de trainingen door lopen we wat te site-see-en en stellen vast dat sportmateriaal in Belgie toch maar weer een dure grap is. Loopschoenen vinden we hier zelfs tot de helft van de prijs als bij ons … Nu, het zal de doorgaans dikke Amerikaan worst wezen (die eet hij liever op) want die ruilt loopschoenen liever in voor een benzineverslinnende vier maal vier waar wij er in ons landje hoogtens twee per jaar van tegenkomen. Gisteren lieten wij ons nog eens – typisch amerikaans – gaan bij Wendy's maar moesten tot de vaststelling komen dat de burgers werkelijk niet te wreten zijn, wellicht dat dat anders zal zijn na de wedstrijd…
Met wat zoeken en wat ervaringsinfo van Luc mochten wij 's avonds evenwel aanschuiven voor een lekker maal nabij Hawi. Bovendien werden wij meegetroond naar onze tafel door – één van de weinige !!! – locale schonen om enkele ogenblikken later vast te stellen dat de rest werd afgehandeld door -wellicht- haar schoonmoeder, soit … het eten was lekker !
Bij wereldschokkend nieuws, mail ik nog wel eens en bij minder wereldschokkend nieuws ook nog wel !
Greetz en aloha from hawaii
Thierry Begeyn
