Beste Vrienden,
De oom die me vandaag kwam aanmoedigen tijdens de 1/3 “Power Triatlon” van Aarschot, moest me enkele weken geleden nog troosten: “de zon blijft nooit voor altijd achter de wolken”. Gelijk heeft hij, maar na alle ellende van de voorbije maanden en weken, smaakt de overwinning toch zoeter dan ooit.
De “king of comebacks” is inderdaad effe de koning te rijk. De Rosse Raket kreeg de kans om zijn naam nog eens alle eer aan te doen, en liet die niet liggen. Onder het oog van talrijke supporters ging ook Koen Hoeyberghs, nochtans bijzonder goed op dreef dit jaar, bij het ingaan van de laatste van 3 looprondes geremonteerd. Met nog 5 km te gaan zat ik eerlijk gezegd zo dood als een pier, maar Koen blijkbaar nog doder. De loomheid t.g.v. de dehydratatie maakte mijn benen zwaar als lood, en het had naar mijn gevoel nog maar weinig met hardlopen tre maken, maar het volstond om als eerste over de streep te lopen.
Ik legde de basis voor mijn overwinning niet zozeer in het zwemmen: dat wil dit jaar namelijk blijkbaar maar niet lukken. Een dikke twee minuten moest ik toestaan op de toenmalige leiders, zijnde o.a. Koen H., Dennis Devriendt en Jim Beuselinck, allen uit hetzelfde Leie Triatlon Team. In de eerste vlakke aanloopstrook van ongeveer 12km langsheen de Demer, fietste ik in het gezelschap van clubgenoot Bert Ackaert, Jim Thijs en Gerrit De Pauw. Naar mijn gevoel ging het niet hard (genoeg), maar besloot toch maar braaf naar het tempo van deze doorwinterde en gereputeerde hardrijders te schikken. Achteraf gezien hebben we toen toch nog één minuutje extra prijsgegeven op de koplopers. Eénmaal aangekomen in de bergenzone van Aarschot, koos ik echter al snel het hazenpad. Het was duidelijk dat mijn metgezellen minder makkelijk de bergjes opreden. Ik denk ook dat een tijdritstuur eerder een handicap dan een voordeel was op dit parcours, en dat ik wat dat betreft een goede beslissing heb genomen.
Zoveel kan ik echter niet zeggen over mijn bandenkeuze. Ik had me nog maar nauwelijks richting start begeven, of mijn achterband zei “BANG”! Toen ik het bandje verving door een gloednieuw exemplaar en het terug begon op te pompen, zei het al even snel opnieuw “BANG”! Eerder dan mijn binnenband was het dus de buitenband, waarvan ik het merk me dunkt beter niet verklap, die het probleem vormde: ik vond het al opvallend dat ik de band zo onwaarschijnlijk gemakkelijk over de velg gelicht kreeg. In elk geval, als daar op dat moment niet enkele sympathieke Kortrijkse triatloncollega’s geweest die toevallig ook nog een buitenband op overschot hadden, dan had ik mijn overwinning, ja zelfs mijn deelname, op mijn buik kunnen schrijven. Ik dank ze op mijn blote knieën. Toch eens overwegen om in het vervolg steeds een volledig reservewiel mee te nemen naar de wedstrijd…
En waarom kregen de mannen eigenlijk geen bloemen? Het hoeft geen betoog dat ik de volle 60 fietskilometers met een klein bang hartje heb gefietst. Op mijn voorwiel lag immers ook nog zo’n band van het bewuste merk. Hij hield echter stand, net als zijn jockey t.a.v. de eersten. Toen ik Aarschot binnenreed hoorde ik mijn vader en mijn nonkel een tijdsverschil van 3’10” doorspelen, 45 km later waren er daar 15” bijgekomen. Voor toeschouwers lijkt 3’25” een eeuwigheid – “game over” – maar ik wist zelf dat het nog speelbaar was. En zo geschiedde. Vooraf had ik mijn vader trouwens nog “vuurwerk” beloofd als ik aan lopen zou toekomen (er steeds rekening mee houdende dat materiaalpech tot de mogelijkheden behoort). Ik voelde me de laatste dagen sterk, en had veel minder – ik zeg bewust niet “geen” – pijn in mijn been t.o.v. een week geleden. De gevarieerde, mooi heuvelende omloop is overigens een echt Pardaens-parcours. Maak er vandaag 60 vlakke kilometers van, en ik ben zeker dat ik níet win. Tenslotte speelt ook het Warme zomerweer zeker en vast in mijn kaart: voor het leven van alledag is 30°C allerminst aan ons besteed, maar als het erop aankomt kan de Rosse Raket er blijkbaar wel beter mee om dan de anderen.
Ik lik nu 5 dagen mijn wonden. Meer tijd is me niet gegund, want op 21 juli staat alweer een andere mooie wedstrijd op het programma: de superprestige kwart-triatlon van Vilvoorde. Ik ben benieuwd of ik op 5 dagen tijd er in ga slagen om terug “alive and kicking” voor de dag te komen, maar het is een heet vuurtje waarvoor ik mezelf heb geplaatst. Het betekent niets in vergelijking met de bosbrand waarvoor ik anderhalve maand geleden stond, en buiten mijn wil om, mijn hele zomer reeds in rook zag opgaan. Er is vandaag een beetje ellende vergeten en doorgespoeld.
Met oprechte dank aan tal van mensen die ertoe bijgedragen hebben. Ik word eerste, ik sta in het middelpunt van de belangstelling, ik krijg steun als geen ander. Hoeveel mensen kunnen hier alleen nog maar van dromen? Ik ben een grote gelukzak. Ik zou het me beter wat vaker realiseren.
Geniet nog volop van de Zomer en tot over enkele dagen,
Uw huis-, tuin- en keukenfilosoof tot het bittere einde.
