Het hield de gemoederen afgelopen week behoorlijk bezig: de organisatie van Ironman UK besloot haar wedstrijd noodgedwongen in te korten. Bosbranden noopten de organisatie om het fietsparcours te beperken tot ‘slechts’ 153 kilometer: 27 kilometer minder dus dan de gebruikelijke 180. Maar hoe voelt het om zo’n onvolledige Ironman te finishen? Ben je dan nog wel trots als je over de finish komt? En tevreden? Willem Hanselaer vertelt erover.
,,Toen ik het voor het eerste hoorde, was dat niet fijn”, aldus de 31-jarige Belg. ,,Je traint er een jaar naartoe, dus dan is het nooit leuk als je hoort dat het geen volledige wedstrijd zal zijn.” Op het moment dat Hanselaer hoorde over het inkorten van de race, was er ook nog even sprake van dat het zwemonderdeel mogelijk geschrapt zou worden in verband met de aanwezigheid van blauwalg en de gezondheidsrisico’s die dat weer met zich meebrengt. ,,Maar dat is gelukkig allemaal meegevallen. Het zwemmen kon gewoon doorgaan.”
Maar, er werd dus wel 27 kilometer minder gefietst. ,,Om onze veiligheid te garanderen. Dat lijkt me een gegronde reden. Je moet de gezondheid van mensen niet in gevaar brengen”, aldus de nuchtere Hanselaer. ,,Mijn eerste reactie was dus dat ik het niet leuk vond, maar daarna besefte ik me wel dat dit het beste was om te doen. De organisatie had het natuurlijk ook liever anders gezien en heeft dit soort dingen niet in de hand. Tijdens de race heb ik trouwens helemaal niks gezien, gehoord of geroken van de branden.”
(tekst gaat onder foto verder)
Vooraf was Hanselaer nog bang voor het idee dat hij, als hij over de finish zou komen, het gevoel zou hebben geen ‘echte race’ te hebben volbracht. ,,Maar dat viel uiteindelijk heel erg mee. Ondanks een aantal tegenslagen kijk ik ‘gewoon’ terug op een geweldige race en ben ik trots op mijn prestatie.”
Die tegenslagen waren er overigens best veel voor de Belg. ,,Vlak voor de start van het zwemmen kwam ik erachter dat ik mijn wetsuit in de auto had laten liggen. Mijn broer was alweer weg met diezelfde auto. Gelukkig had hij het uiteindelijk ook door en kwam hij terug om het pak te brengen. Ontzettend fijn, want een wetsuit scheelt natuurlijk enorm. Maar ik was daardoor wel heel laat met aantrekken en dus moest ik achteraan de grote meute van start.”
Tijdens het fietsen kreeg Hanselaer ook nog eens twee lekke banden. ,,Na twintig kilometer mijn eerste. Die had ik snel geplakt en ik kon weer door. Maar na 100 kilometer reed ik opnieuw lek, alleen toen had ik geen bandje meer. Ik heb een half uur gewacht tot er iemand van de organisatie met een band kwam. Toen kon ik weer door, maar heb ik het maar gewoon ‘uitgefietst’.
Een prima marathon, waarbij hij pas in de slotfase begon te verzuren en op karakter door moest, leverde hem alsnog een uitstekende eindtijd op: 10:57. ,,Gezien de hele dag ben ik gewoon hartstikke tevreden.”
