Op 3athlon komen de mooiste wedstrijden en prestaties voorbij. We schrijven over jullie races, jullie uitslagen en de soms ook extreme dingen die jullie voor elkaar krijgen. Daarom vonden we het leuk om ook eens te kijken hoe zo’n extreme uitdaging ons bevalt. Nadat Tim eerder al 303 kilometer op Zwift had gereden, stelde hij zichzelf nu een nieuw doel: 24 uur lang Zwiften. Samen met Jort Vlam begon hij afgelopen zaterdag aan die uitdaging en zondag waren beide mannen dus klaar. 716 kilometer legden ze af, inclusief bijna 4500 hoogtemeters, maar het viel ze zwaar. Hieronder – per uur en met daarbij ook het aantal gereden kilometers – hun overheersende gevoel.
1 uur (32km) – Het eerste uur zit er op. Voelt goed, voelt makkelijk. Wel balen dat we al meteen een valse start hadden: na 25 minuten een lekke band en een Tacx die niet meer werkte. Een uur later konden we onze tocht hervatten met een nieuwe Tacx.
2 uur (65km) – Beetje angstig voor opnieuw pech, maar gelukkig werkt alles nu goed. Ontspannen uur en een prima tempo.
3 uur (97km) – Het kost ons vrijwel geen moeite om een constant tempo te rijden, maar het besef dat 24 uur ‘wel erg lang is’, kwam sneller dan gedacht. Mentaal een pittig moment, omdat je al relatief lang op de Tacx zit, maar weet dat je nog 21 uur hebt te gaan.
4 uur (128km) – Veel afleiding van constant langskomende familie en vrienden. Iedereen is verbaasd over het feit dat we dit voor de lol doen. Dat zijn we eerlijk gezegd zelf ook.
5 uur (160km) – We blijven goed letten op het steeds innemen van voeding, sportdrank en gelletjes. Met name voeding is een lastige, want tijdens het fietsen hebben we weinig trek en zitten we snel vol. Gelukkig gaat het drinken goed, al komt de zoetigheid ons al aardig de neus uit.
6 uur (193km) – Het tempo zit er nog steeds goed in en we hebben – qua tijd – een kwart gehad. Mentaal zwaar moment: je beseft dat je al ruim de afstand van het fietsonderdeel van een hele triathlon hebt volbracht, maar ook dat je nog 18 uur door moet.
7 uur (224km) – Buiten begint het te schemeren. Waar zijn we aan begonnen?
8 uur (255km) – Je begint kleine ongemakjes te voelen en het zitten wordt minder prettig. Toch gaat alles nog prima, voelen de spieren oké en blijft het tempo constant. Wel treedt er behoorlijke vermoeidheid op omdat het inmiddels laat begint te worden. De nacht staat voor de deur.
9 uur (286km) – We rijden op kantoor en hebben het behoorlijk warm. Komen er nu pas achter dat alle verwarmingen op vijf staan en – door het openzetten van de ramen en deuren – op volle kracht aan het loeien zijn. Opluchting dat we ze uit konden zetten.
10 uur (317km) – Twee mijlpalen gehaald: de 10 uur en de 300 kilometer gepasseerd. We zijn nu beiden op het punt dat we verder dan ooit hebben gefietst. Mentaal ook het zwaarste moment, het is rond 1 uur ‘s nachts en we kakken in. Vooral Tim vraagt zich hardop af hoe hij wakker moet blijven én nog 14 uur door moet.
11 uur (346km) – Het tempo zakt enigszins in, maar blijft wel rond de dertig per uur schommelen. Beiden het besef dat in het donker fietsen alles mentaal zwaarder maakt.
12 uur (376km) – Halverwege en bijna op de 400 kilometer. Hoopvol kijken we regelmatig naar buiten in de hoop dat we de eerste straaltjes ochtendzon zien verschijnen, maar helaas. Voeding wordt steeds lastiger, want de zoetigheid zijn we nu echt helemaal zat en voor iets hartigs hebben we een ‘te vol’ gevoel. We blijven onze gelletjes nemen en veel water drinken.
13 uur (404km) – Een lichtpuntje: letterlijk en figuurlijk. Weer honderd kilometer gehad en het wordt buiten iets lichter. Dit doet mentaal goed.
14 uur (432km) – Nog 10 uur. Dat is weer een momentje van bezinning. Het gevoel dat je er al 14 uur op hebt zitten, maar nog zó lang door moet, is nauwelijks te bevatten.
15 uur (461km) – We hadden het voornemen om regelmatig een film of documentaire te kijken, maar daar hebben we nog helemaal geen zin in gehad en nu al helemaal niet meer. Gelukkig zijn er nog steeds constant mensen op bezoek: een perfecte afleiding tijdens de zwaarste momenten. Dit is wel het moment dat we beseffen: hoe zwaar het ook nog zal worden, we gaan het halen!
16 uur (489km) – Of toch niet? Want het is nog wel érg lang….
17 uur (518km) – De 500 kilometer gepasseerd en nog 7 uur te gaan. Het aftellen is begonnen.
18 uur (548km) – Het tempo gaat zelfs weer een beetje omhoog en met opzwepende muziek houden we de sfeer er in. In het licht lijkt alles weer een stukje makkelijker. Vooralsnog houden onze beenspieren het goed en hebben we ook weinig last van rug, nek en schouders. Wel hebben we allebei gekke pijntjes, zoals spierpijn in de handen of bijvoorbeeld verkrampte tenen. Ook beginnen we serieuze last te krijgen van schuurplekken op en rond het zitvlak en de liezen.
19 uur (577km) – Vind jij dit leuk Jort? Nee. En jij Tim? Ook niet.
20 uur (604km) – Nu krijgt het aftellen een meer serieuze vorm: we hebben nog maar vier uur te gaan. Vier uur. We beginnen écht dichtbij te komen.
21 uur (633km) – Hoe dichtbij we nu ook mogen zijn, vooral Jort heeft het zwaar. Grapjes maken we niet meer en er wordt minder gelachen. De focus ligt alleen maar op het einde: nog 180 minuten te gaan.
22 uur (661km) – En weer een uurtje gehad. Over een uur beginnen we aan het laatste uur en dan zal het ongetwijfeld snel gaan.
23 uur (688km) – We gaan het laatste uur in en weten dat we ons doel – 700 kilometer – dik zullen halen. Dat geeft een fijn gevoel. Tegelijkertijd het besef dat élke minuut nu lang duurt, we niet meer lekker kunnen zitten, het trappen bij lange na niet meer ontspannen voelt en we dus nog zeker een lang uur voor de boeg hebben.
24 uur (716km) – Onder het toeziend oog van heel veel familie en vrienden tellen we af: van 10 seconden naar 0. We hebben het gehaald. 716 kilometer in 24 uur (pure fietstijd, red.). Een gevoel van opluchting dat we eindelijk van de fiets mogen en voorlopig niet meer hoeven op te stappen. We kijken elkaar aan en weten: dit was gekkenwerk. Dit raden we nooit, maar dan ook echt nooit, aan iemand anders aan.
