Er zijn tegenwoordig natuurlijk veel mogelijkheden om van Londen naar Parijs te komen. Zo kan je met de trein; met de auto op de boot of trein; of lekker snel met het vliegtuig. Of je loopt, zwemt en fietst er naar toe. Huh? Ja, dat moesten wij ook twee keer lezen. Toen Jacomina Eijkelboom daarentegen vorig jaar oktober over deze race – de Arch 2 Arc van Enduroman – hoorde, was haar eerste reactie: ‘dat ga ik doen!’ En zo deed ze. En niet zomaar: ze werd ook nog eens de snelste vrouw ooit en de eerste Nederlander om dit te volbrengen. Zo liep ze 140 kilometer, zwom ze het kanaal over en fietste ze ruim 290 kilometer in een tijd van 66:56 uur (rust meegerekend en de uitslag is officieus, wordt nog nagerekend en later officieel, red.). We spraken met de nog opvallend energieke Eijkelboom, de dag dat ze binnen kwam in Parijs. ,,Hier moet ik wel even een paar dagen of weken van bij komen”, lacht ze.
(tekst gaat verder onder foto)
Het concept van de race is dat de klok start in Londen en pas stopt pas bij de Arc de Triomphe in Parijs. Zo telt de klok tijdens rusttijd of omrijden door een wegversperring gewoon door. Het was verder aan Eijkelboom zelf om te bepalen hoeveel rust zij wilde nemen en hoeveel tijd zij uit zou trekken voor de afstanden.
Efficiënt lopen en energie sparen voor het kanaal
Zo rekende Eijkelboom voor het eerste onderdeel – 140 kilometer lopen vanaf Londen tot aan de kust van Engeland – in totaal 27 uur, waarvan twintig uur lopen en zeven uur rusten. ,,In twintig uur had ik bedacht dat ik efficiënt moest kunnen blijven rennen, goed eten en dat het niet teveel impact op mijn lijf zou hebben. Want het kanaal overstekken kost zóveel energie, dat je met het hardlopen zo min mogelijk van je energie kwijt wil raken.” Zo organiseerde de crew met Eijkelboom ieder half uur een stop: ,,Dan stond alles voor mij klaar: een stoel, drinken en eten. Zo kon ik daarna meteen weer door. Ik deed het uitvoerende deel, maar mijn team zorgde zo dat ik mij verder nergens druk over hoefde te maken.”
(tekst gaat verder onder foto)
Het mentale plaatje en teamwork
,,Bij deze lange afstanden is het mentale aspect ook zo belangrijk”, vertelt Eijkelboom. Hierin was het teamwork dan ook heel belangrijk: ,,In de weken voor de start hebben we het gehad over wat ik prettig vond en hoe we met elkaar zouden communiceren.”
,,Van tevoren wil de kapitein graag weten hoe hard je zwemt. Aan de hand van mijn capaciteiten zou het voor mij tussen de veertien en zestien uur duren om het kanaal over te steken. Daar berekent de kapitein zijn koers op en hij houdt tijdens het zwemmen ook in de gaten of dit nog aangepast moet worden; daarbij houdt hij rekening met de stroming en getijden.”
(tekst gaat verder onder foto)
Het zwaarste moment in deze race? ,,Het zwemmen is eigenlijk (tussen aanhalingstekens) ‘niet goed’ gegaan. Ik had het al binnen een uur koud; dat is echt slecht.” Maar niet gek aangezien het kanaal op dit moment een temperatuur van slechts veertien graden heeft. ,,Ze zijn mij toen veel eten gaan geven en warme thee”, vervolgt Eijkelboom. ,,Ik ging ook de nacht in, dus zou niet door de zon worden opgewarmd. Toen dacht ik wel ‘wow waar ben ik aan begonnen’.”
(tekst gaat verder onder foto)
Tegen de stroom in ‘boksen’
Vlak voor de kust kreeg Eijkelboom nog de zwaarste meters voor de kiezen ,,Toen ik nog 2500 meter tot de kust moest kon ik het niet geloven, het leek nog zo ver weg en ook maar niet dichterbij te komen. Vijf uur van tevoren zag ik de kust namelijk al op diezelfde plek, maar ik kwam niet dichterbij.” Dat kwam door springvloed: ,,Dan heb je een sterke stroming. Ik moest daar echt tegenin boksen: het was op een gegeven moment de vraag of ik het wel zou gaan redden. Mijn tempo ging namelijk helemaal uit. Ik zat er echt heel erg doorheen. Maar iemand uit mijn team stond aan boord en riep mij toe dat ik het gewoon moest gaan doen.” En zo stak Eijkelboom uiteindelijk in 16:30 uur het kanaal over.
En door…
Een paar uur rusten gunde Eijkelboom zich na deze oversteek niet. Na een warme douche, goed eten en twee powernaps van twintig minuten schakelde ze over op het laatste onderdeel: fietsen naar Parijs. ,,Tijdens het fietsen heb ik ook twee keer een powernap gedaan, maar verder ben ik niet meer gestopt.”
(tekst gaat verder onder foto)
Drukte in Parijs en daar is hij dan eindelijk: de Arc de Triomphe
Zo kwam ze na de 290 kilometer fietsen aan op de eindbestemming: Parijs. En dat in een recordtijd. Eijkelboom kon het bijna niet geloven: ,,Het record was vorig jaar al scherp gezet. Toen hoorde ik dinsdagavond dat als ik de ochtend erop voor een bepaalde tijd binnen kwam, ik het record zou hebben. Ik heb het toen zoveel mogelijk geprobeerd los te laten. In Parijs duurde het bijvoorbeeld allemaal nog heel lang: het duurde volgens mij twee uur om de laatste vijftien kilometer af te leggen door de drukte. Ik durfde daardoor dus ook niet te zeggen of het allemaal haalbaar zou zijn. Alles wordt namelijk meegenomen in je eindtijd.”
(tekst gaat verder onder foto)
Hoe het plan nog bijna in duigen viel
Los van deze bizarre lichamelijke inspanning is het niet iets dat je zomaar even kan doen. Via de organisatie van de eenmansrace, Enduroman, kreeg Eijkelboom een slot aangewezen voor de periode van 8 tot 17 juni. ,,Dit staat vast omdat alles afhankelijk is van je zwemmoment. Die lag voor mij tussen 10 en 15 juni; dat was mijn zwemslot om het kanaal over te zwemmen. Hiervoor had ik een eigen kapitein en een eigen boot via het evenement. Maar tussen deze data moest nog wel alles meewerken (het weer, de stroming, red) om aan de overkant te komen.” Dit was helaas niet het geval bij Eijkelboom en zo begon ze uiteindelijk pas maandagavond aan het zwemmen; enkele dagen ná haar zwemslot. Dit zorgde voor een behoorlijke reorganisatie. ,,Ik had geluk dat de kapitein nog vrij was en het omgezet kon worden, anders was het waarschijnlijk pas september of oktober geworden.”
