Koen “Flor” Vanderbeke bevestigde zijn goede vorm in Mallorca. Nadat hij een paar weken geleden al een ticket voor de WK 70.3 versierde, won hij in de Ironman Mallorca zijn age group waardoor hij volgend jaar naar het WK in Hawaii trekt. Bovendien pikt hij in Europa ook nog de twee EK’s op de halve en hele afstand mee in 2015. Geniet hieronder van zijn wedstrijdverslag.
“Na een schitterende laatste voorbereiding van bijna twee weken in Mallorca, was daar weer de ambetantste dag van allemaal, de dag voor de koers. Alle zakjes klaar, de fiets in orde… Alles inchecken en voor de rest wachten, wachten, wachten… Dan de nacht voor de wedstrijd, de slaap niet kunnen vatten en na maar een uur of 4 slaap om 4u uit bed, nog 3,5 uur voor de start.
Race-day:
Een klein ontbijt en daarna rustig naar de start, banden op spanning pompen, drinken op de fiets en dan richting zwemstart. Het was nog pikdonker op het strand, ingezwommen in het donker en tegen het eerste licht om 7u30 stonden we daar met 2600 man klaar om een lange dag het beste van ons zelf te geven. De zwemstart liep vlot en ik had een goed zwemgevoel, alleen gezwommen tot de eerste boei en dan ingevoegd in de reeds uitgestrekte massa. Ongeveer 54 min gezwommen in het lekker warme middellandse zeewater, en dit zonder wetsuit, een goed begin van de dag.
Na een vlotte wissel beginnen fietsen rond de 130e positie overal en 15e in mijn categorie. Het fietsen ging vlot en de kilometers vlogen voorbij. Ik had een nieuw voedingsplan en ook dat liep vlot. Er zaten toch redelijk wat hoogtemeters in de schitterende fietsronde waaronder ook een colleke, maar ik verteerde alles zeer vlot en na 5h01 fietsen en iets meer dan 180 km, kwam ik zonder pech binnen. Altijd een belangrijk moment, want vanaf dan ligt het puur aan uzelf en wat er nog in de benen zit voor de marathon. Ik lag nu rond de 60e plek en 6e in mijn categorie.
De eertse loopkilometers gingen redelijk vlot, maar ik had geen superbenen gevoel. Ik heb dan maar na enkele kilometers beslist om redelijk concervatief te lopen en een stevig basistempo zolang mogelijk proberen vast te houden. Na het eertste uurtje had ik er 14 km opzitten, nog 28 te gaan. Ik was ondertussen stelselmatig aan het opschuiven en liep al rond de 3e a 4e plek. Het tweede uur ging ietske trager, maar ik kon mijn basistempo toch redelijk goed aanhouden en het afzien was nog te verdragen. Het werd spannender, ik liep ondertussen tweede, de eertse lag redelijk ver voor en nummer drie lag maar kort achter en liep hetzelfde tempo als ik.
En dan kwam weer eens het uur van de waarheid en het uur van ultiem afzien. Ik kon mijn tempo behouden en op km 31 nam ik de kop over, vanaf dan heb ik echt alles die nog in mijn lijf en benen zat gegeven om die koppositie niet meer af te geven. Ik ben naar het einde toe zelfs nog lichtjes kunnen versnellen. De laatste 6 km bleven maar duren en ik liep op het randje van kramp en ik zat als in een cocon, de wereld draaide af en toe voor mijn ogen maar ik kon het volhouden. En dan was er de finish na 9h09 alles geven en een laatse uur vol spanning en pijn op kop, een verlossing.
Ik had mijn categorie gewonnen, ik mag in 2015 weer, voor de derde en ook laatste keer, naar het magische Kona, Hawaii.
Voor de volledigheid nog wat cijfertjes, ik liep mijn marathon in 3h06, niet mijn toptijd, maar wel degelijk en zeer constant kwa tempo. Ik eindigde 24e overall, 9e amateur en dus eertse in mijn leeftijdscategorie 40-44 en dit op 2600 man waarvan ongeveer 500 in mijn categorie.
Ik ben tweede Belg, onze eerste Belg was ook de eerste niet prof, op de zevende plaats overall, Timo Van Houtem, waanzinnig sterke kerel. En de derde Belg is Seppe, 54e overall, derde in zijn categorie, we gaan dus samen naar Kona volgend jaar, het kon niet beter uitkomen.
Ook nog belangrijk te vermelden is dat onze ondervoorzitter Lucho zijn dertiende Ironman weeral tot een goed einde bracht en dit na veel pech en twee platte banden op de fiets en ondanks het feit dat zijn carroserie ondertussen serieus aan het verslijten is…
En zo kwam er een einde aan weer een lange dag. Ik moet ook mijn meegereisde supporters bedanken, ook voor hen is zo’n wedstrijd een lange vermoeiende dag. Voor Elke duurt die wedstrijd eigenlijk een heel jaar, want zij maakt ook al het trainen mee, niet letterlijk natuurlijk, maar wel alle afwezigheid thuis van mezelf en alle stages, trainingsweekends en andere wedstrijden. Resultaten komen niet vanzelf en trainen alleen is ook niet genoeg, de ondersteuning en medewerking thuis is ook onmisbaar, merci schat.”
