Alsof haar Olympisch goud nog niet genoeg was, heeft de Bermudaanse Flora Duffy zojuist de WTCS in Montreal gewonnen. Na een spannende finale, die vooral tussen haar en de Amerikaanse Taylor Spivey en Taylor Knibb ging, was het opnieuw het looponderdeel waar Duffy liet zien dat ze momenteel de sterkste atlete ter wereld is.
Na de kwalificaties van gisteren, waarbij uiteindelijk dertig dames zich kwalificeerden voor de finale, stond vandaag exact hetzelfde format op het programma: 300 meter zwemmen, 7.2 kilometer fietsen, 2 kilometer rennen. Maar, dat drie keer achter elkaar, met steeds een korte tussenpauze van circa een kwartier. Die drie heats althans voor de snelste dames, want na de eerste heat vielen de laatste tien atletes af, na de tweede heat vielen opnieuw de laatste tien atletes af en in de laatste en beslissende heat waren er dus nog slechts tien atletes over die voor een derde keer op rij in actie kwamen. Tactisch racen was dus zeker ook het devies voor deze finaledag.
Heat 1: favorieten lachend en pratend van voren
In de eerste heat was het de Braziliaanse Vittoria Lopes die er tijdens het zwemmen aan trok en met een tijd van 3:55 minuut als eerste uit het water kwam. Net als gisteren, tijdens de kwalificaties, werden hier nog geen serieuze verschillen gemaakt. De Italiaanse Alice Betto kwam al wel snel in de problemen, door een valpartij bij het opstappen van haar fiets, waardoor ze de aansluiting op de groep verloor.
Op de fiets ontstond echter een ander scenario dan gisteren tijdens de kwalificaties en werd er echt serieus gekoerst. Vooral door de Amerikaanse Taylor Knibb, Taylor Spivey en Bermudaanse Flora Duffy, die er met z’n drieën vandoor gingen. Daarbij werd de groep uit elkaar getrokken en verloren meerdere dames volledig de aansluiting. De drie koploopsters kwamen met een voorsprong van maar liefst 22 seconden van de fiets en konden het dus al rustig aan doen tijdens het lopen. Dat zag je dan ook, vooral toen Spivey en Duffy lachend en pratend hun twee kilometer volbrachten. De dames daarachter moesten juist vol aan de bak om niet af te vallen.
Dat Knibb de eerste heat won, zei logischerwijs nog weinig over de verhoudingen, maar desalniettemin was het een prima visitekaartje dat de Amerikaanse afgaf. Van de tien dames die afvielen, waren eigenlijk alleen Natalie van Coevorden en Vittoria Lopes verrassingen.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Heat 2: favorieten opnieuw eenvoudig door
In de tweede heat ging het er al serieuzer aan toe en werd er met het zwemmen direct wat verschil gemaakt. Op de fiets ontstond daarna een kopgroep met acht dames, met daarin de grootste favorieten bij elkaar. Non Stanford en Nicole van der Kaay reden aanvankelijk ook in deze kopgroep, maar verloren daarna een paar seconden op de fiets. Grootste afwezige in de kopgroep van de Amerikaanse Kirsten Kasper, die in een achtervolgende groep en op ongeveer 30 seconden achterstand reed.
Tijdens het fietsen bleven de acht dames bij elkaar en kwamen ze met een voorsprong van veertig seconden terug in de wisselzone. Tijdens de twee kilometer lopen konden zij het dus weer rustig aan doen. Daarachter een groep van vier: Anabel Knoll, Nicole van der Kaay, Non Stanford en Audrey Merle, waarvan er dus nog maar twee door mochten naar de finale. Daar weer twintig seconden achter bevond zich de rest van de dames, met daarbij onder andere Kasper.
Uiteindelijk liepen Van der Kaay en Stanford zich naar een plek binnen de top tien en daarmee de finale. Kasper slaagde daar niet in. Naast Van der Kaay en Stanford gingen ook Laura Lindemann, Knibb, Katie Zaferes, Vernea Steinhauser, Spivey, Duffy, Sophie Coldwell en Leonie Periault naar de finale.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Heat 3: drie favorieten lang bij elkaar
Tijdens de beslissende heat bleven de tien dames tijdens het zwemmen bij elkaar, allemaal keurig in elkaars voeten. Coldwell was de eerste die richting fiets rende, op de voet gevolgd door de rest en dus lag alles in deze fase nog open. Opvallend genoeg ontstonden die verschillen wel tijdens de run naar de wisselzone en zo was het dan ook dat Duffy, Coldwell, Spivey en Lindemann met z’n vieren aan de leiding gingen bij het opstappen van de fiets. Die voorsprong duurde slechts kort, want binnen een paar honderd meter klonterde de groep toch weer samen en kwamen alle tien deelneemsters weer bij elkaar.
Toch bleef ook die situatie niet lang hetzelfde, want Knibb kreeg het op haar heupen en besloot nog op de fiets enorm te versnellen. Alleen Spivey en Duffy konden in haar wiel meekomen, maar de rest werd op een achterstand van 31 seconden gereden. Bij het ingaan van de run was dan ook duidelijk dat deze drie dames zouden strijden om de medailles.
Overduidelijk het snelst wisselde Spivey, maar na de eerste meters hardlopen had Knibb haar al achterhaald. Ook Duffy sloot weer snel aan en zo liepen de drie dames na een paar honderd meter, en met nog anderhalve kilometer te gaan, toch weer samen. Vanaf dat moment ontstond een spannend schouwspel, waarbij vooral Knibb en Duffy probeerden te versnellen om de andere dames los te lopen.
Halverwege was het Duffy die het eerste echte gaatje sloeg en dat gaatje bleek meteen ook de beslissing in de wedstrijd. Na 23:07 pakte Duffy de overwinning. Knibb pakte zeven seconden later het zilver en Spivey 17 seconden later het brons.
