We spraken Freek van Heerebeek in de week voor zijn deelname aan Ironman Hawaii. Toen sprak hij zijn doel uit om vooral van de race te genieten en als het even kon onder de elf uur te finishen. Nadat van Heerebeek weer geland is in Nederland zijn we natuurlijk benieuwd of hij deze doelen behaald heeft. Eén ding is in ieder geval duidelijk: ,,Het was fantastisch.”
De terugreis duurde voor Van Heerebeek nog langer dan de heenreis. ,,We zijn zondagavond uit Hawaii vertrokken en dinsdag om 6:30 uur aangekomen. Maar dat was het allemaal waard. Het was fantastisch, ik heb een hele leuke week gehad. De vibe die daar hangt was overweldigend. Met zoveel mensen tegelijk van start gaan is wel wat. Het terrein is bekend van de livestream en nu zwom ik er zelf. Hartstikke leuk om dat te zien, al zijn sommige dingen minder groot dan je verwacht. Zo leek het parc fermé op televisie altijd best groot, maar in het echt is het eigenlijk heel klein. Het verbaasde me dat er 2500 fietsen op de pier pasten.” Van Heerebeek had voor de start nog een extra meevaller. ,,Ik kwam in mijn toilettas nog een tabletje tegen hooikoorts tegen en bedacht in ene dat de verkoudheidsverschijnselen waar ik last van had ook met mijn hooikoorts te maken konden hebben. Nadat ik het tabletje had ingenomen, verdwenen de klachten. Jammer dat ik dat niet eerder bedacht had en daardoor wat meer in de hitte heb kunnen trainen om daar aan te wennen.”
(tekst gaat verder onder de foto)
De race zelf begon uitstekend. ,,Het zwemmen was prachtig in het kristalheldere water. Ik had me van tevoren wel wat zorgen gemaakt over de massastart. Die zag er altijd overweldigend uit waarbij mensen overzwommen worden, maar dit viel eigenlijk wel mee. Ik had me aan de linkerkant van het veld opgesteld en aan het begin was het wel druk, maar ik heb kleinere triathlons meegemaakt waarbij het drukker was. Na een paar honderd meter zwom ik een beetje in de luwte, ben ik wat meer naar het midden geschoven en daar heb ik snelle benen gezocht waarachter ik mee kon zwemmen. Met 1:07 uur heb ik een prima zwemtijd neergezet voor mezelf, helemaal zonder wetsuit.”
Nadat van Heerebeek voet aan land had gezet bereidde hij zich goed voor op de 180 kilometer fietsen die volgde. ,,De wissel duurde vrij lang, want het is best een stuk lopen. Ik heb daarnaast ook de tijd genomen om me af te drogen en goed met zonnebrand in te smeren. Het fietsen viel me honderd procent mee, vooral omdat er bijna geen wind was . Het was niet helemaal windstil, maar ik had meer wind verwacht. Het is verder een glooiend parcours, zonder echt steile stukken. Ik had van te voren nagedacht of ik een cassette met grotere tandwielen nodig zou hebben, maar dat was helemaal niet nodig. Dat bleek ook wel met een fietstijd van 5:06 uur, terwijl ik ook nog eens behouden gefietst heb met de afsluitende marathon in mijn achterhoofd.”
Met 4:08 uur liep Van Heerebeek ruim een half uur langzamer dan dat hij anders loopt. ,,De marathon was echt heel zwaar. Op Ali’i Drive begon het al, het was daar zo ongelooflijk heet. Mijn normale tempo kon ik gelijk al niet volhouden, dus ik ben iets langzamer gaan lopen. Bij iedere verzorgingspost heb ik de tijd genomen om me te koelen met ijs en te verzorgen, waarna ik weer door ben gegaan. Dat ging eigenlijk best prima, maar wel langzaam. Al was dat ingecalculeerd. Met name het Energy Lab was killing. Het is daar zo heet, helemaal tijdens de race. Dat er geen wind stond was bij het fietsen fijn, maar dat betekende ook dat het loopparcours extra heet was. Je weet niet wat er gebeurt als je daar loopt. Het is echt buitenaards hoe Patrick Lange en consorten daar zo hard kunnen lopen.”
Met een finish van 10:29:40 dook Van Heerebeek ruim onder zijn doel van elf uur. ,,Na 30 kilometer lopen bedacht ik me dat 10:30 uur haalbaar zou zijn. Dit werd mijn volgende motivatie, want het is lastig als je nergens voor loopt. Dan worden vanzelf de wandelpauzes bij de verzorgingsposten langer, bijvoorbeeld. Ik heb daarna nog door kunnen lopen om dat doel te halen. Dat was echt fantastisch. Het was een hele mooie dag, vooral achteraf natuurlijk. Tijdens het lopen was het wel afzien en heb ik mezelf vervloekt dat ik deze hobby gekozen heb, maar na de finish was ik dat allemaal weer vergeten.”
(tekst gaat verder onder de foto)
De sfeer op The Big Island was qua entourage zoals Van Heerebeek zich had voorgesteld. ,,Al die shirt-loze heren die je op Ali’i drive ziet paraderen en die drukte, ik was blij dat ik een stuk noordelijker op het eiland verbleef. Qua parcours vond ik het dan weer niet de zwaarste race ter wereld. Ironman Lanzarote vond ik bijvoorbeeld veel zwaarder en intenser, hoewel het lopen daar wel iets minder zwaar was. Wat beleving betreft was dit wel de mooiste.” Naast de beleving heeft Van Heerebeek ook veel geleerd. ,,Als ik nog een keer terug ga om een prestatie neer te zetten, zou ik me anders op de marathon voorbereiden. Bijvoorbeeld door meer indoor en met hitte te lopen. Desnoods ga ik trainen met een regenjack aan.”
Van Heerebeek prijst ook het eiland en haar bewoners zelf. ,, Ik heb ook van het eiland zelf genoten: het is er erg mooi. De bevolking is ook fantastisch wat support voor triatleten betreft. Toen ik op terugweg naar het hotel moest tanken, vroeg iemand die mijn startnummer zag hoe het was gegaan waarna ik ook nog een boks kreeg. Dat is me in Nederland nog nooit gebeurd.”
