Vandaag nemen we plaats op de eerste tree van het podium. In deel acht van het absoluut onvolledig maar voor de rest dan weer totaal persoonlijk jaaroverzicht van yours truely trekken we voor de laatste keer naar het buitenland voor een compleet uniek moment van 2012.
3 – Aloha Fré, Mahalo Bink
In mijn hele speakercarrière heb ik nog maar drie keer forfait moeten geven: één keer toen ik met vakantie was in Egypte toen in 2006 de Hel van Kasterlee (nog 2 dagen en dan is het weer zover!) een week vroeger viel en één keer met de zwemloop in Hofstade toen ik gewoon geen stem meer had. En dit jaar moest ik me afmelden voor de winterduatlon van Ravels. Jim De Sitter had namelijk besloten om mij als officiële 3athlon.nl vertegenwoordiger af te vaardigen naar de enige echte World Championships Ironman. Kona, baby, Hawaii, man, Aloha…
Vroeger was ik altijd een beetje sceptisch tegenover de Ironman van Hawaii. Al dat opgeklopte Amerikaanse gedoe, pfff… Er zijn toch zoveel andere mooie wedstrijden tijdens het seizoen, niet? Maar die hele houding verandert als je daar eenmaal geweest bent. Samen met mijn lieftallige vriendin Caroline (die ineens ook een verdiend plaatsje in het jaaroverzicht krijgt en niet eens voor het laatst) maakten we er een uitgebreide vakantie van. En naast alle schitterende ervaringen (het regenwoud van Hana op Maui, een Tsunami-warning in Honolulu, het gemiste WK Xterra door vliegtuigpech, de tocht per ezel naar de roots van Pater Damiaan op Molokai) was het vooral de wedstrijddag zelf die voor eeuwig in mijn geheugen gebrand blijft.
Dat is vooral te danken aan twee Belgen. Nooit vergeet ik het kippenvel op mijn armen, de koude rillingen bij 30 graden celsius, toen we Marino Vanhoenacker als eerste op de fiets zagen binnenkomen. Bink leek op weg om geschiedenis te schrijven. We schreeuwden onze longen leeg bij zijn eerste marathonmeters, we stuwden hem voort, collectief gesteund door een legertje Belgische supporters, toen hij terug op Palani Road kwam en richting Energy Lab liep terwijl Jacobs steeds dichterbij kwam. En we zuchten allemaal erg diep en werden met zijn allen heel erg stil toen bij Energy Lab het sprookje over was. Maar Bink, jongen, de periode dat je aan de leiding ging… het is één van de mooiste herinneringen ooit. Eentje die ik alvast nooit meer zal vergeten, of het moest zijn dat je volgend jaar met een straat voorsprong alsnog wint! En dat is je gegund. Maar wat was dat een ongelofelijke ervaring. Mahalo (het plaatselijke woord voor “bedankt”) Bink.
Na het uitstappen van Marino probeerden we gewoon te genieten van de sfeer langs Alii Drive, richting finish. Maar plots begon het Belgische legioen weer luider te worden. Via twitter en langs de kant gonsde het van de geruchten dat Frederik van Lierde aan het oprukken was. En effectief. Toen we postvatten aan Alii Drive vlak voor de hoofdtribune om winnaar Pete Jacobs te verwelkomen, kregen we te horen dat Fré derde was, maar dat het verschil uiterst klein was.
En dan even later is het zo ver. De speakers hebben nauwelijks tijd om hem aan te kondigen want druk met een interview met Jacobs (dat zou ik nogal anders aangepakt hebben, maar het heeft blijkbaar iets Amerikaans om elke atleet aan te kondigen met zijn naam, leeftijd, land, gevolgd door “You’re an Ironman”… sorry, beroepsmisvorming). Maar dan zien wij hem springend, de vuisten gebald, een laatste keer omkijkend en mijn high five missend, naar de streep komen. Frederik van Lierde wordt derde in Hawaii.
Een halfuur later komen we hem breed lachend tegen. “Ik had je wel gezien hoor,” vertelt Fré, “maar ik wist niet meer waar ik het had en wat me overkwam. Luc van Lierde vertelde me hoe het was om hier te finishen en hoe die laatste kilometers verlopen wanneer je nog probeert snelheid te halen. Dat indachtig begon ik rustig aan de marathon om op het einde mijn snelheid te verhogen. En effectief, hier het podium halen, dat is met niets te vergelijken”, aldus Frederik.
Verderop zien we Bart Aernouts een prachtprestatie neerzetten. Axel Zeebroek treffen we in de lobby van het hotel aan de finish. Het lijkt niet alsof er vanavond nog danspasjes inzitten voor Axel. Hij is op maar gelukkig. Bruno Clerbout krijgt zijn hele gezin over zich heen. “Wie weet was dit mijn laatste keer en dan zo finishen, dat geeft een geweldig gevoel. IK heb er van genoten”, vertelt Bruce me.
Ondertussen genieten we van de passages van Tine Deckers en Sofie Goos, al heeft die het moeilijk, ze zet toch door en blijft ons sympathiek als altijd teruggroeten. Stefanie Adem is ondertussen bezig aan een indrukwekkend nummer en ook haar Team Hawi ploeggenoot Sam Gyde zorgt opnieuw voor een hoogtepunt. Johan Pauwels is aan het afzien, maar gaat door. Pieter Vanhee en Sigurd Vandenbroucke weren zich knap als jonge gasten. Elke Van Renterghem zit ook vlot in haar loopritme, ondanks het slechte nieuws over Marino. Karl Van Biervliet is bezig aan een superwedstrijd en deelt kwistig high fives uit. Philip Pinket passeert met de glimlach.
Bart Colpaert verbijt de ontgoocheling na een wedstrijd die na 100 km fietsen de verkeerde kant uitging.Tycho Van Gerwen laat zich gewillig voortstuwen door Hestia en Wouter van der Mast. De zusjes van Dries Ampe, die twee dagen hetzelfde hotel deelden met ons (en wat verbaasd keken dat een Belg in Hawaii hun broer meteen kende… opnieuw beroepsmisvorming), die hun broer bleven aanmoedigen, Nico Huyberechts, Glenn Vekemans, Bart Becquaert, de Veldemans, die we constant op de hoogte hielden van de verhoudingen in de interne broederstrijd… En dan vergeet ik nog een pak Belgen, mannen en vrouwen die naar me zwaaiden op de fiets op Queen K, die opkeken als we ze aanmoedigden op Palani Road tijdens hun marathon… Sommigen heb ik tussen al dat internationale geweld niet gespot, zoals Luc Geerts en Dirk Baelus.
Maar een absolute topvermelding is er vooral voor Christian Meuser. We hadden de X-man al een paar keer gespot en het zag er goed uit voor de ouderdomsdeken van 3coach. Christian was bezig aan zijn 13de WK Ironman. Terwijl de nacht al over Kona gevallen was en de atleten eindelijk wat verfrissing kregen, zagen we Christian al wandelend op weg naar Palani Road, voor de laatste drie kilometer. Nog nooit heb ik een wandelende triatleet tijdens een volledige triatlon zo breed glimlachend zien voorbijkomen. Christian wist dat hij het ging halen. Ik wist het ook en mijn handpalm deed pijn van de high five die ik van hem kreegen mijn stem was na zijn passage helemaal kapot, maar onze X-Man deed het, voor de dertiende keer. Het was een schitterend orgelpunt van een geweldige ervaring.
De Ironman van Hawaii dat moet je meemaken, tenminste één keer in je leven. Ik ben blij dat ik erbij was en het is één van de hoogtepunten van mijn seizoen geweest.
Met dank aan Jim en aan al die Belgen, sporters en supporters, en vooral ook aan Christian Roels en de hele Oil Service bende waarmee we na de wedstrijd het brons van Frederik van Lierde vierden (en waar Colpie zijn ontgoocheling kon doorspoelen).
Ooit kom ik hier terug, wie weet een keer als atleet.
Of ik als atleet in aanmerking zou komen, dat leest u dan weer morgen in het voorlaatste deel van ons jaaroverzicht.
Morgen deel 9 met op 2: de debuterende debutant
