Triatlon, een combinatie van drie duursporten namelijk zwemmen, fietsen en lopen, is een jonge sport. Officieel begint de geschiedenis in 1977 in Hawaï. Maar wie 1977 als begindatum voor de triatlonsport neemt, doet de geschiedenis onrecht aan….

De term “triatlon” werd in 1904 reeds voor de eerste keer gebruikt tijdens de Olympische Zomerspelen. Hier waren de disciplines echter verspringen, kogelstoten en sprinten. 

Tussen 1920 en 1930 werd er in Frankrijk jaarlijks een triatlon georganiseerd. Eerst in Joinville daarna in Meulan en in Poissy. De race heeft in de loop der jaren verschillende namen gedragen: van Les Trois Sports over La Course des Débrouillards tot La Course des Touche-à-Tout. De wedstrijd werd een lokale traditie die jaarlijks doorging zonder massale belangstelling. In 1934 was La course des Trois Sports in La Rochelle het meest excentrieke gebeuren van het jaar. De wedstrijd bestond uit de oversteek van het kanaal (ongeveer 200 m zwemmen), een fietsparkoers van 10 km van de haven van La Rochelle naar het parc de Laleu gevolgd door 3 rondes op de piste van stade André-Barbeau (dus 1200 m lopen). 

Het duurde echter tot september 1974 voor het woord triatlon voor het eerst in zijn moderne en actuele betekenis gebruikt werd. De San Diego Track club Newsletter maakte reclame voor een triatlon westrijd met de slogan : Run, Cycle, Swim set for 25th. Op Fiesta Island (Californië) werd er 5 mijl gelopen, 5 mijl gefietst en 600 yards gezwommen. 

Zwem start en loop finish Hawaï

 

De triatlonsport kreeg pas een enorme bekendheid na de organisatie van de Ironman op Hawaï.Tijdens de prijsuitreiking van de jaarlijkse Oahu Perimeter Relay loopwedstrijd (voor teams van 5 personen) in 1977 ontstond er op het eiland Honolulu in de bar Primo een discussie tussen marine-officier John Collins, zijn vrouw Judy en enkele anderen. Het debat ging over de vraag welke atleten nu de beste conditie hadden : lopers of zwemmers. Colllins wist te vertellen dat, volgens een artikel verschenen in Sports Illustrated Magazine, Eddy Merckx , de legendarische wielrenner uit België, de hoogst gemeten zuurstofopname ( de VO2 max ) had van alle atleten van de wereld. Dus waren renners misschien wel fitter dan alle andere atleten. Op dat moment hadden Commander Collins en zijn vrouw Judy in 1974 en in 1975 al deelgenomen aan de triatlons georganiseerd door de San Diego Track Club en de Optimist Sports Fiesta Triathlon in Coronado (Calfiornië) in 1975. Een aantal militairen in de bar waren ook vertrouwd met deze wedstrijden.

 

  {youtube}kCYCPaDXT90{/youtube}

 

Collins stelde voor om het debat te beslechten door het organiseren van een wedstrijd die alle lange afstandsraces van het eiland combineerde nl. de Waikiki Roughwater Swim (2,4 mi / 3,85 km), de Around Oahu Bike Race (115 mi / 185 km en van oorsprong een tweedaags evenement) en de Honolulu Marathon (26,2 mi / 42,195 km). Niemand van de aanwezigen had ooit deelgenomen aan de Bike Race. Collins berekende dat, door 3 mijl van het fietsparkoers af te nemen en door tegen de klokrichting het eiland rond te rijden, het fietsgedeelte kon starten aan de aankomst van zwemwedstijd en kon eindigen aan de Aloha Tower, de traditionele start van de Honolulu Marathon.  

Voor de start van de race ontving elke deelnemer 3 vellen papier met de opsomming van een aantal regels en een beschrijving van het parkoers. Op de laatste pagina was een handgeschreven slogan aangebracht: “Swim 2,4 miles! Bike 112 miles ! Run 26,2 miles ! Brag for the rest of your life.” Deze slogan is nu een geregistreerd handelsmerk. Met een knikje naar een lokale loper die berucht was om zijn zware trainingen, stelde Collins dat “Whoever finishes First, we’ll call him the Iron Man.

Er werd begonnen met zwemmen omdat de kustwacht exact moest weten wanneer het water gesloten moest zijn voor bootverkeer. Ook het feit dat niemand alle disciplines goed beheerste en dat er slechte zwemmers deelnamen, speelde een rol en dan voornamelijk voor de veiligheid. Iedereen werd ook geteld bij de start en bij het einde van de zwemproef. Stayeren werd verboden omdat de deelnemers eenvoudig niet genoeg ervaring hadden met fietsen in groep. In de eerste editie waren er onvoldoende vrijwilligers om hier toezicht op te houden. Deze controle werd overgelaten aan het eergevoel en de eerlijkheid van de deelnemers. Elk van de deelnemers had zijn eigen team mee voor de bevoorrading, de volgwagen, de voeding en de aanmoedigingen. Van de 15 deelnemers die in de vroege ochtend van 18 februari 1978 startten, waren er 12 die de race uitliepen. Gordon Haller was de eerste die de titel Ironman verdiende door de race te beëindigen in een tijd van 11 uren, 46 minuten en 40 seconden. Haller was een 27 jaar oude taxibestuurder uit Honolulu. Hij was echter tijdens zijn legerdienst ook vijfkamper geweest en hij had de Marine Corps Marathon van 1976 gelopen in 2:27. Zonder bijkomende publiciteit had de race 50 atleten aan de start in het volgende jaar. Omwille van het slechte weer werd de race met een dag verlaat en slechts 15 deelnemers startten op zondagmorgen. Tom Warren uit San Diego en 35 jaar oud, won in 11 uren, 15 minuten en 56 seconden. Lyn Lemaire, een wielrenster uit Boston kwam als zesde deelnemer aan en werd de eerste Ironwoman. Collins was van plan om de race om te vormen in een aflossingskoers om meer deelnemers aan te trekken. Op dat moment ontdekte Barry McDermott, een journalist van Sports Illustrated die in Hawaï was om er een golftornooi te verslaan, de race. Hij schreef er een reportage van 10 pagina’s over (pdf Sports Illustrated 14 mei 1979 ). Het volgende jaar contacteerden honderden nieuwsgierigen Collins voor een deelname.

 

{youtube}tRB1p89k7_I{/youtube} 

Een mijlpaal in de marketing van de legende en de geschiedenis van de race werd bereikt in februari 1982. Julie Moss, een studente, die deelnam om informatie te verzamelen voor haar thesis over trainingsfysiologie, was op weg naar de aankomst en lag op kop van de race. In de buurt van de finish kreeg ze last van enorme vermoeidheid en dehydratie. In de laatste rechte lijn strompelde ze verder, ze viel als een knock-out geslagen bokser op de grond. Ze kroop recht en vervolgde haar lijdensweg naar de aankomst. Meters van de aankomst werd ze voorbijgestoken door Katleen McCartney. Haar aankomst ging via de televisie de wereld rond. Vanaf dat moment  werd alleen al het finishen in de Ironman Hawaï beschouwd als een overwinning.

De Ironman in Hawaï wordt georganiseerd in klimatologische omstandigheden die niet ideaal zijn voor uithoudingswedstrijden. Het water in de oceaan is voldoende warm zodat wetsuits, die in kouder water gebruikt worden en het drijfvermogen vergroten, niet gebruikt mogen worden. Het fietsgedeelte bestaat uit lange hellingen met een beperkt stijgingspercentage. Maar de wind die hier plots kan opsteken is zeer berucht. De marathon wordt meestal gelopen onder extreem warme en vochtige omstandigheden. Al deze elementen samen hebben gezorgd voor een enorme naambekendheid van de Ironmanwedstrijden. Nu worden er wereldwijd verschillende wedstrijden georganiseerd die allemaal onder het beheer van de World Triathlon Corporation (WTC) vallen.
 
Sinds de Olympische zomerspelen van 2000 is triatlon een olympische sport. De olympische afstand is de ¼ triatlon ( 1,5 km zwemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen).

 

 

Bronnen: 

Sports Illustrated 

en.wikipedia.org

www.ironmannews.com

www.youtube.com