Ze boekte ontelbare overwinningen, werd bijvoorbeeld vijf keer Nederlands kampioen Long Distance, werd ook de beste van Nederland op de halve afstand en reisde daarnaast de hele wereld over om ons land bij internationale wedstrijden te vertegenwoordigen. Cora Vlot, inmiddels 54 jaar, kijkt er – zonder dat ze daar zelf snel over zal praten – met trots en vooral veel plezier op terug. En belangrijker nog: ze sport nog steeds met dezelfde passie en ambitie als vroeger.
We, mijn collega Lysanne en ondergetekende, hebben met Vlot afgesproken op het station van Barendrecht. De triatlete pikt ons daar op voor een gezamenlijke training, maar natuurlijk ook om ons te woord te staan over haar verleden als één van de beste triatleten die ons land heeft gekend. Opvallend zijn de zenuwen waarmee ze op ons afloopt. ,,Ja, ik ben best een beetje zenuwachtig”, is het eerste dat ze lachend zegt. Om er meteen achteraan te roepen: ,,Maar ik vind het leuk dat jullie er zijn, hoor. Ik ben heel sociaal, stap makkelijk op mensen af, maar vind het nu eenmaal niks om in het middelpunt van de belangstelling te staan of om over mezelf te praten.”
(tekst gaat onder foto verder)
Het ijs is gebroken. Die zenuwen zijn iets – zo vertelt Vlot een paar minuten later als we in haar auto richting het zwembad rijden – waarmee ze ook altijd voor een race te maken had en nog steeds heeft. ,,Die minuten voor de start, als je dan bij het water staat: verschrikkelijk. Dan denk ik altijd dat ik dit maar nooit meer moet doen. Hoe goed ik ook ben voorbereid, ik weet dat ik de gemiddelde triathlon met mijn ervaring met m’n ogen dicht kan doen, toch ben ik altijd bang dat ik te weinig heb getraind. Iedere keer zeg ik dat ik het nooit meer moet doen. Heb ik mijn wetsuit aan? Dan keer ik het liefste direct om. Maar, eenmaal in het water zijn die zenuwen weg. Dan geniet ik alleen nog maar. Van de prestatie die ik lever en van hoe mooi deze sport is.”
In een paar minuten tijd vertelt Vlot honderduit over van alles en nog wat. Over het grote gezin waarin ze is opgegroeid en waar ‘normaal doen’ met de paplepel werd ingegoten, maar waar ook enorm werd meegeleefd met alle sportieve prestaties die Vlot leverde. Over het feit dat ze als kind begon met schaatsen, fietsen en lopen, maar aanvankelijk nooit zwom. Over haar wedstrijden, over haar vriendschap met Yvonne van Vlerken, over de ontwikkelingen binnen de triathlonwereld, over de topatleten van dit moment en over de trainingen en wedstrijden die haar nu nog bezighouden. Het enthousiasme spat er overduidelijk vanaf, de passie minstens zo erg. ,,Passie is de essentie. De rode draad in mijn leven. Ik heb altijd willen doen wat ik leuk vind. Dat is iets dat ik nog steeds dagelijks nastreef. En als je doet wat je leuk vindt, gaat het vanzelf.”
(tekst gaat onder foto verder)
Vlot zegt dan ook dat talent, waarvan ze wel erkent dat ze het heeft, niet het belangrijkste was in haar doorbraak als triatlete. ,,Passie en ook doorzettingsvermogen zijn veel belangrijkere factoren. Als je dat niet hebt, heb je ook niks aan je talent.”
Die passie dus. Die heeft ze niet alleen nu, maar had ze ook vroeger al. Van elke wedstrijd genoot ze. Of ze nou in Almere aan de start stond of op Hawaii, in Nice, Roth, Zuid-Afrika of op Lanzarote. ,,Triathlon heeft me zoveel gebracht. Ik maakte de mooiste reizen, probeerde achter elke buitenlandse triathlon een vakantie te boeken en ben dus ook op plaatsen gekomen waar ik anders waarschijnlijk nooit was gekomen. Daarnaast heb ik mensen ontmoet die ik anders nooit had leren kennen.”
Ze memoreert direct aan een reis die ze ooit eens maakte met Frank Heldoorn en Dirk van Gossum. De drie triatleten werden beloond voor hun goede prestaties tijdens de toen nog UPC Holland Triathlon en kregen een reis naar Japan aangeboden. ,,Waanzinnig gewoon. Nu is het de normaalste zaak van de wereld dat triatleten de hele wereld overvliegen om ergens aan een race mee te doen, maar toen was dat nog niet zo. We werden ingevlogen, verbleven in een vijfsterren-resort en hoefden als tegenprestatie alleen aan een wedstrijd mee te doen en te verschijnen bij een aantal daar georganiseerde gelegenheden. Ik weet in ieder geval dat ik zelden zo vaak en zo hard heb gelachen als tijdens die trip. We hebben zoveel gelachen. Zoveel lol gehad.”
Hoogtepunt was een optreden als rappers, dat de drie moesten geven tijdens een bruiloft van één van de organisatoren van de Japanse wedstrijd. ,,Iedereen moest een act doen, dus Frank, Dirk en ik ook. Iedereen die Frank kent, weet dat hij natuurlijk een jongen is die makkelijk praat, ook wel met een beetje bravoure. Hij bedacht het plan om een rap te doen. Nou, wij oefenen en uiteindelijk dat podium op. Ik zal het nooit vergeten.” Vlot vertelt nagenoeg al haar verhalen met een enorme lach op haar gezicht, maar dit verhaal doet haar zelfs hardop lachen. ,,Je kunt je voorstellen dat ik dit nooit meer vergeet.”
(tekst gaat onder foto verder)
Verder terug in de tijd, terug naar de eerste wedstrijden die Vlot als triatlete afwerkte. Al snel had ze door dat ze meekon met de snelste atleten van die jaren en steevast stond ze op het podium. ,,Terwijl ik nog van alles moest leren. Qua trainingen, qua voeding. Ik wist in ieder geval wel meteen dat dit mijn sport was. Ik was onbevangen, ging graag de strijd aan en liet me niet snel tegenhouden.”
Dat doet ze nu ook nog steeds niet. 54 jaar dus, maar nog steeds een fanatiek triatleet die als ze ergens aan de start staat, eigenlijk gewoon wil winnen en sowieso het uiterste uit zichzelf wil halen. Dat is dan ook de reden dat ze de laatste jaren nooit meer een hele heeft gedaan, al sluit ze het niet uit dat dit nog gaat komen. ,,Het lijkt me leuk hoor, maar ik wil niet meedoen als opvulling. Ik weet zeker dat als ik nu in Almere zou starten, ik ook voorin wil eindigen. Dat moet ik nu niet willen. Het belangrijkste is dat ik nu met dezelfde passie en hetzelfde plezier sport als dertig jaar geleden. Dat is mijn kracht. Natuurlijk merk ik dat dat lastiger wordt, maar je moet blij zijn met wat je kan en niet met wat je niet kunt.”
