Hij mag zijn pensioen dan wel hebben aangekondigd en de sport aan het einde van dit seizoen verlaten, maar dat betekent niet dat Jan Frodeno niet meer in staat is tot dingen die eigenlijk niemand verwacht: deze nacht won hij op spectaculaire wijze de PTO US Open. Met die overwinning gaf hij alle favorieten het nakijken en deed Frodeno feitelijk hetgeen vrijwel niemand voor mogelijk hield.
Kopgroep tijdens het zwemmen, Frodeno zit er goed bij
Al tijdens het zwemmen ontstond meteen een mooie kopgroep; Aaron Royle, Kristian Blummenfelt, Jan Frodeno, Marc Dubrick, Ben Kanute, Daniel Baekkegard, Matt Sharpe en Josh Amberger gingen er met z’n achten vandoor en zorgden dat de grootste favorieten eigenlijk meteen bij elkaar zaten. Grootste afwezige in deze kopgroep was Magnus Ditlev; de Deen kwam op anderhalve minuut achterstand uit het water en kende daarmee geen droomstart. Ook Sam Long ontbrak, maar dat was minder verrassend; hij is niet alleen een paar dagen geleden vader geworden, maar daarnaast staat hij ook niet bekend om zijn goede zwemonderdeel. Long volgde op 2:45 minuut.
Margirier en Ditlev fietsen sterk en dicteren de race
Op de fiets had Blummenfelt klaarblijkelijk geen zin om in een groep te fietsen, want direct na T1 plaatste hij een aanval en reed hij weg uit de kopgroep. Dat deed hij behoorlijk voortvarend, want al snel had hij een voorsprong van dertig seconden. Ondertussen reden er steeds meer mannen van achteren richting de kopgroep, zoals bijvoorbeeld Mathis Margirier, Magnus Ditlev en Frederic Funk.
Toch veranderde er veel vanaf dat moment; Margirier probeerde in zijn eentje het gat naar Blummenfelt te dichten bijvoorbeeld, terwijl de voormalige kopgroep steeds meer uit elkaar viel. Na vijftig kilometer was er een kopgroep van vier ontstaan: Margirier, Blummenfelt, Frodeno en Ditlev, terwijl de altijd sterk fietsende Funk op slechts een minuut achterstand reed. Het was meteen ook het moment dat Ditlev nog wat extra gas begon te geven en er zo voor zorgde dat Frodeno begon te kraken. Maar ook al kwam Ditlev als eerste in T2; zijn voorsprong op de eerstvolgende drie mannen was hooguit een handvol seconden. Blummenfelt had op dat moment overigens kramp en oogde daarmee kwetsbaar.
Frodeno maakt wedstrijd af met sterke run, Blummenfelt kramp
Het was dan ook Blummenfelt die tijdens de run al snel aansluiting verloor; Frodeno rook bloed, liep ijzersterk en had na vier kilometer een voorsprong van zestien seconden op Margirier en Ditlev, terwijl Blummenfelt al bijna een halve minuut had verloren. Toch gaf Blummenfelt niet op en toen hij weer aansluiting vond bij Ditlev, schoot hij opnieuw in de kramp. Op dat moment bleef hij ruim een minuut rekken en strekken, voordat hij verder kon. Frodeno zag het allemaal niet gebeuren, want liep solo aan de leiding en zag zijn voorsprong steeds groter worden.
Terwijl Frodeno in de laatste kilometers allang zeker was van zijn overwinning, ontstond er nog wel een prachtige strijd om de overige medailles. Het was Jason West die bezig was aan een krankzinnig looponderdeel – hij liep een paar minuten sneller dan de rest van het veld – en hij haalde de ene na de andere atleet in. Zo kwam het dan ook dat Frodeno de race won, West uiteindelijk tweede werd en Blummenfelt toch nog derde. Frodeno won in 3:14:12, West werd tweede in 3:14:40 en Blummenfelt derde in 3:14:50.
