Hij bracht fietsers van over de hele wereld in vervoering en daarmee ook triatleten: Jeffrey Hoogland verbrak eerder deze week het wereldrecord 1 kilometer op de baan. Met een tijd van 55.433 seconden reed hij bijna een seconde van het vorige wereldrecord af. Zijn woorden na afloop toonden meteen hoe ongenadig zwaar de poging was: “Wie heeft dit in godsnaam bedacht?”
Het duurde sowieso al bijna twintig minuten voordat Hoogland weer enigszins in staat was om zelf te bewegen en te praten. Na zijn ruim 55 seconden volle bak op de hooglandbaan in Mexico kon hij niet meer zelf van zijn fiets stappen, was wandelen vrijwel onmogelijk en reed hij nog een paar rondjes op zijn fiets om al het melkzuur zo goed mogelijk af te voeren. Zijn gezicht stond – ondanks de blijdschap van het verbreken van het wereldrecord – strak van de pijn. De grimas op zijn gelaat was even pijnlijk als wonderschoon: dit was een toonbeeld van de pure magie van topsport. Hier werd duidelijk waarom een wereldrecordpoging alleen voor de állerbesten is weggelegd. Het hele lichaam van Hoogland schreeuwde pijn en daar kon ook de extra toegediende zuurstof in dat eerste kleine half uur na zijn finish niks aan veranderen.
Het piekwattage van Hoogland lag rond de 2700, zijn gemiddelde wattage rond de 1000 en de pieksnelheid ging richting de tachtig kilometer per uur. Als een machine zat hij op zijn fiets, haast als een oermens met slechts één doel: winnen. In het geval van Hoogland betekende dat zo hard mogelijk op zijn pedalen trappen en ruim 55 seconden dwars door alle pijn heen fietsen, in een zoektocht naar zijn eigen grenzen en misschien zelfs de grenzen van het menselijke. “Ik kan op dit moment nog niet echt genieten, want het doet écht overal pijn”, sprak hij dan ook na een klein half uur in zijn eerste interview. “Maar dat wist ik vooraf. Het besef is er nog niet, ik moet eerst bijkomen. Ik vond het wel héél vet dat ik bij mijn finish gejuich hoorde, want toen wist ik: dit is een wereldrecord.”
