Na vijftig dagen en 1300 kilometer bevindt Jonas Deichmann zich momenteel in Ston, Kroatië. De ultra triatleet die bezig is aan een triathlon rondom de wereld, kijkt na aardig wat dagen in het water vooral uit naar het moment dat hij op de fiets mag stappen. Een sterke stroming, slechte weersvoorspellingen, een steeds lager vetpercentage en bovenal heel koud water, zorgen ervoor dat de Duitser aftelt tot het moment dat hij – na 456 kilometer zwemmen – mag wisselen naar het volgende onderdeel: van Kroatië naar Shanghai fietsen, zo vertelt hij in een interview met Tri-mag. Voorlopig moet Deichmann het nog even met zijn wetsuit doen, want hij heeft nog 60 kilometer in het water voor de boeg. Hij deelt het eerste deel van zijn reis in de video onderaan dit artikel.
,,Ik ben blij als ik weer op de fiets zit”, vertelt Deichmann die duidelijk genoeg heeft van het zwemmen. En niet zo gek ook, want de atleet heeft al heel wat avonturen meegemaakt en de nodige obstakels overwonnen. Zo moest hij een stuk van acht kilometer in open zee zwemmen tussen het eiland Hvar en schiereiland Pelješac (Kroatië, red.). Dit is sowieso al een grote uitdaging, maar als je daar een stroming van acht kilometer per uur bij optelt, weet je dat het bijna een onmogelijke opgave is. Deichmann zwemt gemiddeld twee kilometer per uur en maakt dus geen schijn van kans tegen zo’n sterke stroming. Ook het plan om iets verder vanuit het oosten van start te gaan, was niet raadzaam volgens lokale vissers. ,,Als ik de aankomst dan mis doordat de stroming te sterk is, kom ik in open zee terecht. Er is dan 20 mijl lang helemaal niets. Dat is veel te gevaarlijk.” Deichmann besloot geen risico te nemen, zwom terug naar het vaste land en stippelde een alternatieve route uit.
‘Je weet dat er veel mis kan gaan’
Met een tempo van twee kilometer per uur, zwem je ook niet zomaar aan de kant wanneer er een groot schip op je afkomt. Iets wat Deichmann vreesde toen hij vanuit de stad Ploče door een vieze industriehaven moest zwemmen. ,,Dat was een extreem lange oversteek en alles behalve mooi. Je weet gewoon dat er veel mis kan gaan, want de grote containerschepen varen zo’n 40 kilometer per uur. Met mijn twee kilometer per uur is het moeilijk om daaraan te ontsnappen.” Daarbij was het water ook nog eens vies en kreeg Deichmann last van misselijkheid.
‘Ik heb vetreserves nodig’
Wat ook een misselijk gevoel veroorzaakte, was de schapenkop die Deichmann in het dorpje Blace op zijn bord kreeg. ,,Eigenlijk was er geen eten meer over, maar toen gaf de herbergier mij een schaapskop van het huis. Ik kon het niet echt weigeren. Het was even wennen.” Naast de uitnodiging voor dit bijzondere diner, kreeg Deichmann ook een gratis overnachting cadeau. Dat maakte het voorval met de schapenkop dan wel weer goed. Het eten vormde wel vaker een probleem in Kroatië. ,,Er is hier niet zoveel meer”, doelt de atleet op supermarkten en restaurantjes. ,,Ik ben een paar dagen eerder gestopt met zwemmen, omdat er anders gewoon geen supermarkten meer waren. Vanwege het gebrek aan restaurants, gebeurde het niet zelden dat Deichmann het moest doen met yoghurt en muesli voor diner. ,,Dat brengt mij natuurlijk weinig, want ik heb juist de vetreserves hard nodig.” En daar maakte Deichmann zich dan ook druk om toen hij langs de kust van het schiereiland Pelješac een stuk richting Dubrovnik zwom: ,,Het water daar was veel kouder en ik rilde de hele dag door.”
