"Dit nooit meer…."
Mijn mentale weerbaarheid is weer eens getest. Vorig jaar was ik nog
lyrisch over deze wedstrijd, de euforie van de eerste grote overwinning
zal daar wel voor iets tussen gezeten hebben. Nu moet ik alle
criticasters gelijk geven, dit nooit meer.
De dag voor de wedstrijd was ik efkes gaan kijken naar het parcours,
wilde me niet compleet demotiveren door erop te gaan trainen, het lag er
erbarmelijk slecht bij, editie 04 was ellendig, dit was nog pakken
slechter.
Ergens halverwege het pak gestart voor de eerste 15 km grotendeels
verharde beijzelde asfaltwegen, met als toetje een sompige landwegel vol
putten, een gezwinde loopstijl is dan veraf.
Na ongeveer 3-tal km werd ik ingehaald door de eerste vrouw, een lokale
marathonloopster waar veel van werd verwacht blijkbaar. Ik had me
voorgenomen mijn eigen wedstrijd te doen op hartslagmeter, het jeukte
maar ik liet haar gewoon gaan, matigen was de boodschap. Rond km 8 werd
ik ingehaald door de Nederlandse Heleen Bij de Vaate, als 5e op IM Z.
Afrika de dame met de beste papieren. Het lopen voelde zeer soepel aan,
al was 160 toch wat aan de hoge kant, koest houden dus. Tot het einde
van de eerste run kon ik in de verte beide dames wazig blijven
herkennen, de achterstand was dus niet onoverkomelijk.
Met anderhalve minuut achterstand kwam ik aan de sporthall, 4 min
sneller dan vorig jaar.

Vlug alle kleren af en fietskleren aan (gêne mag je hier wel niet
hebben) en de fiets op. Eén ronde wilde ik het nu tactisch spelen : zo
snel mogelijk naar de dames, proberen imponerend voorbij te flitsen en
daarbij hopelijk inschattend wat ze op de MTB waard waren.
Na een 5-tal km had ik ze, nu moest ik blijven doorgaan om een kloof te
slaan. Foute tactiek want de rest van de wedstrijd voelde daarbij zo
moeizaam aan dat ik bang heb zitten afwachten wanneer ik terug zou
ingehaald worden.
Na de tweede fietsronde wist de speaker mij te melden dat ik de eerste 4
min voorsprong had gepakt op de tweede dame en 7 min op mijn zwaarste
concurrente, de Nederlandse, niet slecht maar ik zat echt niet safe. Ik
had zelf amper 400 km op de MTB in de benen en dat zou me vermoedelijk
zwaar opbreken, ik hoopte dat de vele km’s op de koersfiets zouden
volstaan om stand te houden. Mijn rug werd zwaar op de proef gesteld,
kleinere versnelling zoeken dan maar en de zwaarste stukken te voet om
zeker niets te forceren. Ik wilde die overwinning echt heel graag maar
hoe ver ga je daarvoor? Ik zou stoppen wanneer ik werd ingehaald door de
tweede vrouw, ik wilde niet zwaar afzien voor ‘maar’ een tweede plaats.

Ik werd constant ingehaald door mannen, voelde me een sukkel op wielen
en had het gevoel dat het enorm moeizaam vlotte. De begeleidende
scheidsrechter op moto enerveerde me vreselijk, ploegend in de zware
modderstroken horen dat de moto bijna stilvalt omdat jij niet vooruit
geraakt dat had ik nu echt niet nodig en motiverend was het evenmin. Ook
al had ik genoeg kleren aan, ik kreeg het heel erg koud, spierpijn en
heel veel tandpijn, griep was op komst, daar zat ik ook niet op te
wachten.
De rest van de race vroeg ik aan iedereen om informatie, maar niemand
scheen op de hoogte van het verloop van de vrouwenwedstrijd. Mijn
km-teller had vanaf km 0 dienst geweigerd, ik wist dus ook niet hoe rap
ik aan het rijden was, één motivatie toch, ik werd niet gedubbeld door
de leiders bij de mannen en deed daarmee stukken beter dan vorig jaar.
Verlangend naar het lopen, kwam eindelijk de finish in zicht. Te zien
aan de wedstrijdklok, na bijna 6 u zwoegen, ik had warempel 15 min beter
gefietst.

Kleren afpellen dan maar, droge aantrekken en gloednieuwe schoentjes
aan, klaar voor de afsluitende 30 km. Ik kreeg een begeleider mee met
de fiets, maar ook hij wist niets te melden over omvang voorsprong. In
de uitslag bleek dat 15 min te zijn, nog niet echt riant als je
achtervolgers goede lopers zijn.
Hartslag 150 programmeren, blik op oneindig en aftellen dat was het
enige waar ik nog toe in staat was. Ik besefte direct dat er zeer veel
mensen opgegeven hadden, er waren amper lopers op het parcours, dit zou
uitermate saai worden. Ik liep een constant tempo van 12 km/u maar het
gemak van vorig jaar was veraf. Mijn wedstrijdrecord zat in mijn
achterhoofd maar daar had ik een ongewoon sterke 2e run voor afgelegd,
het zou erom spannen. Ik verwachtte nog elk ogenblik ingehaald te
worden, dus ik mocht zeker niet vertragen. Tegen de tweede ronde was de
hartslag gezakt naar 144, nu moest ik doorbijten, vooral niet stappen.
Elke bevoorrading gunde ik mezelf een rustpauze en daar verlangde ik de
tussenliggende kilometers hevig naar.
Net aan de ellendige zandstrook vond ik opeens een onbenutte
energievoorraad (of was het de duisternis die me zonder begeleider
vooruitjoeg), tempo ging terug omhoog en de finish was nu zeer vlot in
aantocht. De afsluitende 3 km genoot ik er warempel weer van en met een
vlotte eindspurt kon ik de sporthall, yes I did it!
Ben tot het uiterste gegaan en dit doe ik nooit meer (zeg ik nu toch).
2005 was een onverwacht sportief chique jaar, deze prestatie was het
zwaarst bevochten, maar voelt het minst erkend aan.
Merci dus voor de aanmoedigingen van mijn ‘fans’.