Zondag 7 september landde de WTS series in Edmonton. De atleten gingen er voor de voorlaatste keer dit jaar op zoek naar punten voor de wereldbeker ranking, uiteraard stonden er ook kostbare olympische punten op het spel. Om deze punten te bemachtigen zouden de atleten echter barre weersomstandigheden moeten doorstaan. Regen, rukwinden en slechts 9 graden, maakten het ook voor Maaike Caelers en Rachel Klamer (met nummer 1!) een zware wedstrijd, al kon die laatste aan het eind van de dag weer breed glimlachen en meegenieten van de overwinning van haar Richard Murray.
Het waren de vrouwen die eerst in het water doken voor hun sprint triatlon. Opvallend was dat Jorgensen, Zaferes en True, de drie Amerikaanse atletes die momenteel op kop staan in de WTS ranking niet aan de start stonden. Daardoor konden we ons verheugen op een gouden Rachel Klamer die voor de gelegenheid het nummer 1 mocht dragen. Na een snel zwemnummer was het de Spaanse Carolina Routier die als eerste terug aan wal kwam. Caelers verloor meer dan een minuut, Klamer wist het verschil te beperken tot een halve minuut. Aanvankelijk waren er 5 atletes voorop, maar zij kregen al snel het gezelschap van een 10tal atletes. Het was onder impuls van o.a. Flora Duffy en Gillian Backhouse dat de leiders een voorsprong van 30” konden behouden op de achtervolgers met o.a. ex-wereldkampioene Non Stanford en Rachel Klamer. In het lopen was het Vicky Holland die haar duivels ontbond en de overwinning wist te grijpen. Zij was de laatste maanden reeds in goede doen nadat ze zelfs Gwen Jorgensen tot het uiterste dreef in Hamburg. Flora Duffy (2de) en Gillian Backhouse (3de) hun inspanningen op de fiets werden beloond, zij mochten mee op het podium. Rachel Klamer liep nog naar een dertiende plaats, Maaike Caelers werd 43ste.
“Soms vraag je je af of je alles hebt gegeven, deze keer weet ik dat het antwoord ja is,” liet Rachel achteraf weten. “Het zwemmen was erg koud en voelde niet zo slecht als dat het was. Al had ik de achterstand snel in de gaten, harder kon ik niet. Ik was wat duizelig en zag wazig bij het lopen naar de fiets. De wissel was erg slecht en het fietsen deed pijn. Racen onder deze omstandigheden, met een luchttemperatuur van 8 graden en een watertemperatuur van 17 graden, is eigenlijk niet leuk meer. Schakelen lukte moeizaam en kracht had ik al snel niet meer. Ik probeerde positief te zijn en te denken dat iedereen het zwaar had, maar het was duidelijk dat de ene atleet het moeilijker had dan de andere. Ik was blij dat we mochten lopen, maar viel om bij het aandoen van mijn schoenen. Het lopen voelde nog het beste, al kreeg ik na één van de drie rondes steken in mijn zij. Mijn vermoeide benen waren gevoelloos. Uiteraard baal ik, maar meer zat er niet in,” aldus Rachel.
Het lichaam zei “Go”, maar mijn geest zei “No”
Maaike Caelers probeerde in Edmonton uit een mentaal dal te kruipen, dat geeft ze toe in een openhartige post op haar facebookpagina: “Wat als het lichaam “Go” zegt, maar de geest “No”? Veel atleten praten er niet over en durven er zelfs niet aan de denken. Het is een beetje een taboe om er open over te praten, maar als ik door wil gaan met sport op het hoogste niveau, moet ik het toch kwijt, zeker omdat ik er mentaal mee worstel. Mijn trainingen waren beter dan ooit en ik zette tijden neer zoals nooit tevoren. Daardoor verwachtte ik ook dat de goede resultaten zouden komen en daardoor legde ik mezelf te veel druk op. Daarom werd de spanning te groot, zelfs in de trainingen voor elke wedstrijd. Last met ademen, pijnlijke spieren en nog meer negatiefs. Het moeilijkste is om het te (h)erkennen en ervoor uit te komen. Ik ben bij een sportpsycholoog gegaan en elk bezoek voelde alsof er een trein over me heen gedenderd is. Het heeft me wel opgelucht en hoewel het hard werken is, misschien zelfs harder dan trainen, toch zie ik eindelijk licht aan het einde van een donkere tunnel. Ik ben nu relax tot ik op het ponton stap. Het is werk in uitvoering, maar ik blijf vooruitgaan,” aldus een dappere Maaike. Haar post krijgt veel positieve reacties op facebook. Knap van Maaike dat ze er zo open over is én dat ze op de goede weg is.
Ook bij de mannen was het superkoud. Bij de heren waren de belangrijkste protagonisten wel aanwezig. Met o.a. Javier Gomez, die op zoek ging naar extra punten om zich te verzekeren van een historische 5de wereldtittel, de sterke fransman Vincent Luis (vooral over de sprintafstand is hij erg sterk), en de gevreesde loper Mario Mola. Na het zwemmen waren er geen verrassingen, Luis en Gomez bevonden zich in de kopgroep. Mola en Richard Murray waren op achtervolgen aangewezen. Na 15 km fietsen zouden zij echter wel aansluiting maken met de leiders. In het lopen was het Murray die uiteindelijk toch een beetje verrassend aan het langste einde trok. Gomez, die het laatste jaar net te kort kwam op de sprint afstand, werd 2de. Zijn landgenoot Mario Mola vervolledigde het podium. Vincent Luis moest tevreden zijn met de 4de plaats, de Australier Aaron Royle werd 5de.
