,,Vorig jaar rond deze periode – toen slechts virologen nog de omvang van het coronavirus konden schetsen – besliste mijn buitengewone vrouw, Charlotte Raubenheimer, dat zij een jaar later een Ironman wilde volbrengen”, zo schrijft Jean Raubenheimer op zijn Facebook. Afgelopen zondag was het moment waarop Charlotte de Ironman in Port Elizabeth, Zuid-Afrika, zou volbrengen om zo geld op te halen om een gehandicapte man aan een nieuwe rolstoel te helpen. Echter was de situatie compleet anders dan iemand een paar maanden geleden ook maar had kunnen bedenken: geen wedstrijd vanwege een pandemie en daarbij verkeert het land momenteel in een volledig lockdown.
Maar Charlotte was niet te stoppen. ,,Tijdens de tweede dag van de lockdown (afgelopen zaterdag, red.) vroeg Charlotte of ik haar voeten vast kon binden aan het hek in de tuin, zodat ze kon zwemmen in ons zwembad”, schrijft haar man. ,,Daarna moest ik haar fiets op de indoor trainer plaatsen. Ik dacht dat ze het voornemen had om gewoon goed door te trainen.”
Dat voornemen had Charlotte inderdaad, maar dan wel nadat ze deze Ironman had getackeld. ,,Ze kwam zondag uit bed en zei dat ze er klaar voor was”, refererend aan een hele triathlon in de achtertuin op de dag waarop Ironman Port Elizabeth plaats had moeten vinden. Dat begon om 07:00 met een 90 minuten lang zwemonderdeel in het zwembad. ,,Ze had het koud, maar was vastberaden toen ze wisselde voor een 6:15 uur lange fietsrit op de indoor trainer”, aldus Jean. ,,Het afzien werd iets verzacht door de vriendelijke vrijwilligers bij het ‘aid station’, oftewel de keuken.”
(tekst gaat verder onder foto)
Na 7:45 uur maakte Charlotte zich op voor de grootste uitdaging: een marathon in de niet al te grote achtertuin. Na 1580 rondjes zou de Zuid-Afrikaanse zichzelf – in ieder geval officieus – een Ironman mogen noemen. ,,Ergens tussen de 25 en 35 kilometer van het lopen, kom je in een donkere plek en heb je geen gevoel voor humor meer. Maar Charlotte kon mij er nog wel aan herinneren om het vlees uit de vriezer te halen voor het eten. Het brein van een vrouw is een rare en drukke plek”, grapt haar man in het bericht.
Om 20:11 uur – dertien uur en elf minuten nadat het startschot klonk in haar hoofd – finishte Charlotte op een roze handdoek, in plaats van op het rode tapijt dat zij eigenlijk verdiende. Het is nog even wachten tot 7 mei, wanneer de atlete de rolstoel overdraagt aan Philip, de man om wie het allemaal te doen was.
