“De reumatoloog heeft wel eens aan mij gevraagd of dit verstandig is. Maar dit zit in mij. Ik kan niet op de bank liggen en wachten tot het minder erg wordt. Ze zeggen dat sporten met reuma gezond is en dat het je gewrichten soepel houdt. Er ligt misschien een dunne lijn tussen sportief bezig zijn en een hele Ironman doen… en ik balanceer op die lijn. Dat weet ik ook, maar ik kies hier bewust voor, want ik word zo blij en gelukkig van triathlon.”

Op haar achttiende werd Lotte van Trigt op de fiets aangereden door een automobilist, waarbij ze ernstig rugletsel opliep. Een aantal jaren later kwam daar de diagnose reuma bij. Van Trigt laat zich echter door geen van beiden stoppen, hooguit af en toe afremmen. En dat is soms ook wel nodig, want haar ambities reiken tot in Hawaii en afgelopen augustus zette ze daarin een eerste stap door haar eerste Long Distance te volbrengen: Ironman Kopenhagen. Over zeven weken mag ze alweer aan de bak; dan zal Van Trigt Ironman Cascais racen en opnieuw een poging doen om een slot binnen te slepen. Want in een sportief avontuur dat begon met HIT-trainingen en overging in hardlopen, stuitte Van Trigt uiteindelijk op triathlon. 

“Ik ben op mijn achttiende aangereden door een auto en heb daarbij mijn rug gebroken. Daar heb ik eigenlijk altijd last van gehouden. In het begin was het zo erg dat ik nog geen vier minuten rechtop kon zitten. Ik ben veel specialisten afgelopen met de vraag of ze iets voor mij konden doen, maar het enige wat ze konden doen was een ijzeren pen door mijn rug slaan om alles vast te zetten óf de zenuwen uitschakelen zodat je geen pijn meer voelt. Dat vond ik geen optie.” 

‘Ik kon langer rechtop zitten zonder pijn’

De extreme pijn zorgde er uiteindelijk voor dat Van Trigt haar studie verpleegkunde niet af kon maken. Toen ze dit op moest geven, besloot ze voor een half jaar naar Australië en Nieuw-Zeeland te vertrekken. “Daar heeft een vriend mij in contact gebracht met HIT-trainingen (high intensity training, red.). Ik ging daar niet naar een sportschool, dus de krachtoefeningen die ik thuis braaf deed, kon ik niet meer doen.” HIT-trainingen kon Van Trigt zelf uitvoeren en dat deed ze vol overgave, want het hielp: “Ik begon me fitter te voelen en kon langer rechtop zitten zonder pijn.” 

Hardlopen

Eenmaal terug in Nederland werd Van Trigt door een vriendin aangespoord om samen een hardloopwedstrijd van vijf kilometer te doen. “Ik vond wel dat we een doel moesten stellen, dus ik wilde onder de twintig minuten lopen. Dat is niet gelukt hoor, want we trainden heel dom. We gingen gewoon twee keer per week vijf kilometer zo hard mogelijk rennen”, lacht Van Trigt. Het doel werd niet gehaald, maar met een tijd van 22:30 minuut liet Van Trigt wel zien dat de sport haar lag. Na deze vijf kilometer volgde al snel een halve marathon en uiteindelijk de marathon. 

Ironman Hawaii: ‘Dat wil ik ook wel’

“Vroeger zat ik met vrienden in een soort eetclub en één iemand daar trainde voor Ironman Lanzarote, via hem hoorde ik over triathlon. Hij wilde graag naar Hawaii. ‘Dat wil ik ook wel’, reageerde ik. Ik had nog geen idee dat je je daarvoor moest kwalificeren. Ik had de marathon nu gerend en ik vond triathlon altijd te heftig door die marathon. Dat je ook 3,8 kilometer moest zwemmen en dat 180 kilometer fietsen ook moeilijk ver is, had ik niet echt door; ik dacht dat het rennen het ergst was.” 

Eerste triathlon

Daarmee kreeg Van Trigt het vertrouwen dat ze dit zou kunnen. Noodgedwongen moest ze in 2017 een fiets kopen om toch fit te blijven nadat ze in voorbereiding op een marathon haar kuitspier scheurde. Na veel uren in het zadel, was de stap richting haar eerste triathlon snel gezet. Met Van Trigt’s kuit ging het ondertussen weer wat beter en vijf kilometer lopen voor een 1/8e triathlon, moest wel lukken. Na de finish, was ze om: “Ik vond het zo’n kick… het combineren van die drie sporten.” 

‘Ik word goed in de gaten gehouden’

Al had Van Trigt ondertussen de diagnose reuma gekregen, zat ze niet bij de pakken neer. “Het zijn eigenlijk ontstekingen in je gewrichten. Ik voel het altijd opkomen wanneer ik het krijg, dan voel ik een bepaalde pijn en denk ik ‘ah, daar gaan we’. Dan wordt het de dag daarna steeds erger, tot ik mijn arm niet meer kan strekken of broek niet aan kan trekken. De dag daarna neemt het weer af.” Met medicijnen kan Van Trigt het redelijk onder controle houden en daarbij wordt ze nauwlettend in de gaten gehouden. “Het is niet zo dat van hevige inspanningen de reuma erger wordt. Het herstelt ook weer. Ik word wel goed in de gaten gehouden. Ze checken regelmatig mijn bloedwaarden en dan kunnen ze zien of de reuma actief is. Zolang die niet actief in het bloed aanwezig is, kunnen gewrichten niet beschadigd raken.” 

‘Ik doe nu dingen waar ik blij van word’

Door te luisteren naar haar lichaam, maar tegelijkertijd de grens op te zoeken, kan Van Trigt volop sporten en zo besloot ze zich in 2020 zelfs te wagen aan haar eerste Long Distance. Deze liet vanwege het coronavirus nog even op zich wachten en zo was het in augustus 2021 dan eindelijk zo ver. “Ik zat op de fiets in Kopenhagen en toen bedacht ik me – terwijl ik het nummer ‘I’m so emotional’ van Whitney Housten in mijn hoofd had – dat ik het gewoon aan het doen was. Ik was het water uit gekomen, in een voor mijn doen goede tijd, en nu zat ik gewoon op de fiets lekker te trappen. Tijdens mijn ongeluk zag ik het leven echt aan me voorbij flitsen, maar ik ben niet dood gegaan en ik doe nu dingen waar ik heel blij van word.” 

Tekst gaat verder onder afbeelding

Van Trigt tijdens Ironman Kopenhagen. (Foto: Aangeleverd)

‘Ik had stiekem harder gewild’

Na 11:09:01 uur passeerde Van Trigt de streep van haar eerste Long Distance. “Ik had stiekem nog wel harder gewild, maar ik ben wel ontzettend blij met hoe het is gegaan en dat ik het heb gehaald. Toch had ik de marathon graag onder de vier uur gelopen, dat blijft toch in mijn hoofd zitten.” Dat Van Trigt met haar achtergrond deze wedstrijd wist te volbrengen is al bijzonder genoeg, maar met de wetenschap dat ze een dag eerder nog door haar rug was gegaan, is het helemaal ongekend. “Mijn rug blijft net als de reuma een zwak punt. Zaterdagochtend was ik mijn fiets aan het klaar maken, toen ik rechtop ging staan en mijn rechterkant helemaal verstijfde. Ik heb als een soort pinguïn rondgelopen die dag.” Gelukkig was de ergste pijn de volgende dag weg en kon Van Trigt toch starten. 

‘Dan voel ik dat ik leef’

Met haar verhaal hoopt Van Trigt mensen met reuma te kunnen laten zien dat er misschien meer mogelijk is dan je aanvankelijk denkt als je deze nare diagnose krijgt. “Ik zeg niet dat iedereen triathlon moet doen, maar je kan zoveel meer dan je denkt. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Ik wil niet zielig gevonden worden. Ik wil er het beste van maken en dit werkt voor mij. Het is ook een manier van afreageren, want ik voel mezelf zó goed als ik mezelf aan het uitknijpen ben op de fiets of tijdens het lopen; dan voel ik dat ik leef.”