Maaike Caelers heeft besloten een punt te zetten achter haar triathloncarrière. De 28-jarige triatlete beleefde haar grootste succes in 2012, toen ze Nederland vertegenwoordigde bij de Olympische Spelen in Londen. In 2014 zette ze in de World Triathlon Series nog een aantal mooie prestaties neer, waaronder een overwinning bij de World Cup Alanya in Turkije. Maar nu hangt ze haar spreekwoordelijke topsportschoenen dus aan de wilgen.
Na een periode met blessures leek ze begin dit jaar met een overstap naar de Amerikaanse trainer Jonathan Hall haar draai weer gevonden te hebben. In een blog laat ze vandaag weten dat het haar toch niet gelukkig maakte. ,,Topsport kan geweldig zijn, maar heeft ook een donkere kant. Ik heb altijd moeite gehad met het feit dat ik voor andere mensen wil zorgen. De topsportwereld is een wereld waarin het om jezelf draait. Is dat het waard om op te geven? Om je geluk te verliezen?”, schrijft Caelers op haar website. ,,Natuurlijk is er ook een mooie kant. Ik heb de Olympische Spelen kunnen ervaren en was de eerste Nederlander die bij een WTS-race op het podium stond.”
Caelers wilde zich kwalificeren voor het Nederlandse triathlonteam op de Olympische Spelen in Tokyo, Japan in 2020, maar dat doel zal dus niet gerealiseerd worden. Het leven van Caelers zal vanaf nu weer heel ‘gewoontjes’ worden. ,,Ik ben mijn leven weer aan het opbouwen. Ik woon weer bij mijn ouders, hoop mijn studie af te kunnen maken, maak nieuwe vrienden in Nederland en werk in de bediening van een hotel-restaurant.”
In een zelfgeschreven gedicht vat Caelers haar besluit nog eens mooi samen:
Hier zit ik dan,
Wat een leven niet veranderen kan.
Ik heb het afgelopen jaar veel mee gemaakt.
En daardoor mijn triatlon carrière gestaakt.
Een aantal keuzes bleken niet zo uit te pakken als gedacht.
Er bleek een ander cultuur te zijn als verwacht.
Medailles en euforie is super mooi.
Maar de andere kant is soms een klote zooi.
Aan de andere kant van de wereld helemaal alleen.
Ook ik bleek niet van steen.
Ik voelde het geluk niet meer.
Training werd een opgave keer op keer.
Een warm gezelschap en stabiliteit daar verlangde ik naar.
Dit kreeg ik in mijn topsport carrière niet meer voor elkaar.
In april ben ik naar huis gekomen.
Het vliegtuig naar huis genomen.
Een tijdje het normale leven mogen ervaren.
Met veel liefde en gebaren.
Ik hoop mijn school af te kunnen ronden.
Met stabiliteit en hierdoor blijf ik toch met sport verbonden.
Ik ben aan het werk om mensen een beetje te verwennen.
En leer een hele nieuwe kant van mij kennen.
Uiteindelijk hoop ik straks mensen te mogen begeleiden.
En van een burn-out te mogen bevrijden.
In een sportieve setting dan wel.
Dus trek dan vooral bij mij aan de bel!
