Miriam van Reijen pakte afgelopen weekend een nette zevende plek tijdens de Alpe d’Huez triathlon in Frankrijk. Maar of ze nou zelf ook écht tevreden is met deze prestatie? ,,Ja en nee”, lacht de zelfkritische Van Reijen. ,,Ik heb vooral heel lekker gelopen en ben de dag sowieso wel goed doorgekomen. Met mijn positie was ik ook echt wel blij, want als ik keek wie er meededen en op het podium stonden, dan was het gewoon goed. Maar ik had wel gehoopt dat ik iets harder had gefietst en gelopen. Al was het misschien ook moeilijk te vergelijken, omdat het veel warmer was dan twee jaar geleden (toen zij ook al eens deelnam, red).” We spraken Van Reijen – die momenteel al weer op hoogte verder traint – uitgebreid na de wedstrijd.
Van Reijen zag deze race niet als hoofddoel dit seizoen: ,,Dit zag ik wel als een trainingswedstrijd, dus ik heb ervoor en erna ook gewoon doorgetraind. Het NK in Klazienaveen en Challenge Almere (de hele triathlon, red) waren en zijn voor mij piekwedstrijden.”
,,Toen ik twee jaar geleden meedeed, was ik vooral heel bang voor het zwemmen; dat het heel koud zou zijn”, vertelt de atlete. ,,Maar dit jaar was het water gewoon heel warm. Ze hadden het zwemparcours wel iets veranderd. Ik had als doel om dertig minuten te zwemmen, maar toen ik uit het water kwam zag ik de klok op 35 staan. Ik zag wel dat nog niet alle vrouwen het water uit waren, dus dat stelde gerust. Het bleek later ook te kloppen, want het was 300 meter langer dan andere jaren. In principe had ik dus wel oké gezwommen, maar dat had ik toen niet zo in de gaten.”
(tekst gaat verder onder foto)
Op de fiets vormden de bijzonder warme dagen – die wij vorige week ook in Nederland kenden – wel een uitdaging: ,,Het fietsparcours is echt schitterend, maar het was vooral een uitdaging om met de hitte om te gaan dit keer. Toen we uit het water kwamen – om een uur of 10 – was het 28 graden, maar het liep op naar 38, ofzo. Zeker op de Alpe d’Huez, omdat de zon daar op staat. Dus ik heb veel gekoeld en water over mij heen gegooid; en ben natuurlijk goed blijven drinken. Dus steeds kijken waar een waterpost was en waar ik toegang had tot water. Mijn vriend stond een paar keer langs het parcours en heeft water over mij heen gegooid: dan merk je echt een gigantisch verschil. Dan was ik een paar minuten koel en kon ik weer op gang komen. Die hitte maakte het wel een andere uitdaging dan wanneer je gewoon zo hard mogelijk probeert te racen.”
Wat ook anders was dan twee jaar geleden, was dat de vrouwen nu vijftien minuten eerder dan de mannen startten: ,,Dat betekent eigenlijk dat je tijdens de wedstrijd heel weinig mensen ziet. Twee jaar geleden was ik ook nog veel met mannen aan het fietsen, maar nu kwam ik maar weinig mensen tegen.” Dat kan het mentaal iets zwaarder maken: ,,Het is wel leuk als je af en toe iemand tegen komt. Dus jij haalt in of iemand anders haalt jou in. Dan heb je even een focuspunt. Het is niet fijn wanneer het zo druk is dat er groepen ontstaan, maar het is wel fijn als je af en toe iemand als richtpunt hebt.”
Ook het loopparcours is – uiteraard – gekenmerkt door vele hoogtemeters: ,,Dat vind ik wel leuk en ik denk dat het mij ook wel ligt. Het lopen daar is sowieso heel mooi. Het is een stukje trail en een stukje asfalt en dan ga je door een dorpje. Het is echt een aanrader.” Behalve dat je vele pieken en dalen passeert tijdens het lopen, krijg je natuurlijk ook met ijle lucht te maken. Verschillende delen van het parcours liggen dan ook op een hoogte die soms zelfs richting de 2000 meter boven zeeniveau gaat. Dat heeft een behoorlijke invloed op je lichaam: ,,Vanaf 800 tot 1000 meter begin je dat zelfs al te merken.”
(tekst gaat verder onder foto)
Maar trainen en zelfs slapen op hoogte zijn Van Reijen niet onbekend. Zo bevindt de atlete zich ook momenteel weer op hoogte in St. Moritz, Zwitserland, in aanloop naar het EK Long Distance van Challenge Almere-Amsterdam. ,,Dit is nu mijn vijfde keer in St. Moritz. En ik heb ook een jaar in Kenia gezeten op hoogte. Ik denk dat het wel helpt; dat mijn lichaam dit al een paar keer heeft ervaren.” Daarnaast slaapt Van Reijen tegenwoordig thuis in een hoogtetent. Toch is het nog altijd wennen wanneer zij terugkeert naar de bergen. Het ‘slopende’ effect van hoogte gaat nooit helemaal weg en dat is waarschijnlijk maar goed ook. ,,Aan het einde is het nog steeds zwaar”, verklaart Van Reijen dan ook.
Gelukkig herstelt de atlete snel van deze race en kan ze dan ook snel haar trainingen richting de piekwedstrijd in Almere voortzetten: ,,Ik heb het idee dat ik supergoed herstel hiervan: ook de dag erna kon ik eigenlijk weer gewoon doortrainen. Dat heeft denk ik ook wel met de hitte te maken, want als je in hitte écht de grens opzoekt, kun je heel lang de tijd nodig hebben voor herstel of zelfs je seizoen er mee verknallen. Maar ik denk dat ik het heel goed gereguleerd heb; en juist daarom duurt het herstel niet zo lang. Qua lopen ging ik sowieso niet maximaal, maar ook op de fiets had ik een lagere intensiteit. Je hebt natuurlijk wel de klimmen, maar je hebt ook afdalingen waarin je bijna niet bij kan trappen. In die zin vraagt het wel minder van je lijf dan een vlakke race, waar je constant die druk hebt.”
