Triatleet Naran Adema vond de kracht om een negatieve cirkel van depressies te doorbreken: hij vond opnieuw plezier in de sport, contact met zijn lijf, viel maar liefst 40 kilo af en mag zichzelf na het finishen van zijn eerste hele triathlon afgelopen weekend, een Gelreman noemen. Hij neemt ons mee in deze rollercoaster van pieken en dalen. Zaterdagochtend: ,,Rond een uur of 5 werd ik opgehaald door mijn ouders, legde ik mijn fiets in de auto en zijn we die kant op gereden. Het was mooi om iedereen zo langzaam wakker te zien worden en de dag te zien beginnen.” Het begin van een bijzonder lange en zware dag voor de 23-jarige Adema. Extra bijzonder gezien het verhaal dat hem tekent. Daarvoor gaan we eerst terug naar 2016.
Depressieve periodes
Drie jaar geleden verdween de liefde voor sport ver naar de achtergrond. ,,Ik heb in mijn leven heel veel depressieve periodes gehad”, vertelt Adema. Toen hij naar het centrum van Arnhem verhuisde en klaar was met school, ging het bergafwaarts: ,,Die zomer (de zomer van 2016, red.) had ik even niet zoveel te doen. En het was heet en dat maakte het ook niet makkelijker om te bewegen. Toen begon voor mij de verwerking van alles wat er die jaren daarvoor was gebeurd. Ik merkte dat – om het niet te voelen – ik ging eten. Heel veel. En heel ongezond. Ik zorgde überhaupt slecht voor mezelf.”
Dat stond in groot contrast met de sportieve kant van Adema: zo nam hij maar liefst zeven keer deel aan de Vierdaagse, de Zevenheuvelenloop, liep hij de Kennedy Mars, beklom de Mont Ventoux – raakte zo in aanraking met wielrennen – en deed hij aan wedstrijdzwemmen. ,,Ik was dus altijd sportief. Ik deed met sport waar ik blij van werd, maar in die zomer stopte ik er mee.”
De ommekeer?
,,Ik zat op de bank, net na Oud en Nieuw. Ik had die dag gevierd met een paar vrienden bij mij thuis. We waren lekker uit geweest en ik had voor behoorlijk wat geld eten in huis gehaald, veel te veel. Belachelijk veel. Twee dagen later zat ik met een behoorlijke kater nog te eten. Ik had helemaal geen honger meer, maar ik zat lekker muziek te draaien en mijn kitten – die ik net een paar dagen had – lag op mijn schoot en die aaide ik. Ik keek ernaar en dacht: ‘ik wil ook met hem kunnen spelen, maar als ik zo doorga lukt dat helemaal niet’.” Adema was dan ook veel kilo’s aangekomen. ,,Ik keek om mij heen en zag een poster van de vierdaagse, waarop stond ‘wie wandelt, wordt 100’.”
,,Ik dacht ‘dit was een periode lang iets wat ik heel belangrijk vond en nu zit ik hier met mijn vette lijf op deze bank een beetje niks te doen'”, vervolgt Adema.,, Ik besefte mij dat er iets moest gebeuren om mij weer fijner te voelen in mijn lijf.” Pakte je de fiets? ,,Nee, mijn laptop”, lacht Adema. ,,Ik ging op zoek naar dingen die ik interessant vind. Dus ik ging zoeken of er een triathlonvereniging in Arnhem zit. Toen kwam ik TVA tegen. ’s Avonds laat vroeg ik een proefabonnement aan. Toen kreeg ik een mail terug en dacht ik ‘oh fuck, nu moet ik het ook doen’. Ik ben naar een training gegaan, dat werden er twee en toen ging ik naar iedere training.”
(tekst gaat verder onder foto)
Afvallen
Adema gooide zijn leven drastisch om: ,,Ik wist dat dé TVA wedstrijd van het jaar Didam was. Ik heb mij daarvoor ingeschreven en dacht ‘nou, ik wil wel een 1/8e doen, ofzo’. Toen moesten er dingen geregeld worden zoals een wetsuit. Ik had een pak dat ik amper dicht kon krijgen en nu is hij te groot”, lacht Adema. ,,In het begin ging afvallen heel makkelijk, want ik deed er geen moeite voor. Pas in september 2017 maakte ik de keuze te gaan trainen voor de halve van Almere. Toen heb ik een masseur en diëtist erbij genomen om de spieren goed te houden en te zorgen dat ik voldoende afval.” Dit wierp zijn vruchten af: zo stond Adema dit weekend zelfs 40 kilo lichter aan de start van zijn eerste hele triathlon.
De wedstrijd
Gezien zijn zwemachtergrond maakte Adema zich over dat onderdeel weinig zorgen: ,,Na het startschot lag ik vrij voor in het veld. Het ging allemaal heel rustig en ik zag veel mensen heel breed gebruik maken van de boeien. Ik zwem heel vaak in het meer dus merkte dat ik de bochten veel sneller nam en zo kon ik een beetje bij het groepje blijven. Toen ik de eerste ronde met 27 minuten doorkwam, dacht ik ‘dit gaat te hard en de dag is nog lang’.” Rustig vervolgde hij de 3,8 kilometer en na een snelle wissel was het tijd voor de fiets: ,,Ik had met mijzelf en met Evert (coach Scheltinga, red) bedacht rond de 30 kilometer per uur gemiddeld te blijven fietsen, maar dat voelde vanaf de eerste ronde te zacht. Toen heb ik dus nog wat meer kracht gegeven en de tweede en derde ronde ook.” Na een rustigere laatste ronde hing Adema zijn fiets terug in de rekken: ,,Met 31 kilometer per uur gemiddeld – harder dan gepland – was ik wel heel tevreden.”
Maar de omstandigheden waren niet mild en toen pas drong de hitte echt door: ,,Op de fiets had ik rijwind. Maar toen ik in de wissel kwam dacht ik ‘wow zo warm is het dus’.
(tekst gaat verder onder foto)
Rillingen en misselijk
De marathon werd een zware tocht en gek genoeg vormde een koude spons een grote boosdoener: ,,Ik gooide water in mijn nek, een koude spons en maakte mijn haar nat. Maar het water was heel koud. Daarvan ging ik bijna onderuit. Vooral dat ding in mijn nek was echt een slecht plan, want ik werd daarna heel koud. Ik heb doorgelopen en kreeg helemaal rillingen: daar werd ik heel misselijk van.”
‘Laat me met rust’
De laatste rondes lopen was Adema blij met de support van vrienden en familie: ,,Het was fijn als mensen soms een stukje meeliepen.” Wat verder vooral door zijn hoofd ging? ,,Ben ik er al?”, lacht Adema. ,,Nee, ik had halverwege zoiets van ‘word ik hier nog blij van of moet ik hier niet gewoon mee stoppen’, omdat ik kotsmisselijk tussen de weilanden liep en vrij alleen was. Iedereen om mij heen was zo lief: steeds ‘ah je bent er weer’ en ik dacht bij mezelf ‘hou je kop, laat me met rust’”, bekent de atleet met een lach. ,,Vanaf kilometer negentien heb ik niet meer gegeten. Dus toen ging alles verkrampen en had ik zoiets van ‘ik wil zo snel mogelijk naar de finish toe’.”
Dat het lichaam meer aankan dan je hoofd doet geloven, bleek ook zaterdag: ,,Ik dacht de hele tijd ‘als ik bij de finish ben, val ik om’.” Maar niets bleek minder waar. ,,Gewoon onzin”, lacht hij.
(tekst gaat verder onder foto)
‘Ik had hier ook niet kunnen staan’
Sterker nog, eenmaal bij de finish maakte Adema alles heel bewust mee. Een zee aan emoties: ,,Ik vond het echt gaaf.” De vele klappende mensen die de atleet warm ontvingen lieten hem niet koud en het bracht veel emoties boven: ,,Wat er vooral door mij heen ging – natuurlijk ook heel passend bij mijn verhaal – is dat ik hier ook niet had kunnen staan. Ik had niet kunnen finishen, maar ik had ook gewoon niet meer…” Adema vervolgt: ,,Ik heb ook geschreven over de periode dat ik heel depressief was (via zijn Facebook, red) en dat ik ook momenten dacht ‘ik stap uit het leven’. Dus toen ik over de streep kwam dacht ik echt ‘ik had hier ook niet kunnen staan’.”
(tekst gaat verder onder foto)
Passie
Toch heeft Adema deze emoties positief ervaren: ,,Dat maakt het juist een hele mooi gedachte. Kijk eens wat je kan doen: zoeken naar iets waar je zoveel passie van krijgt, waardoor je weer contact met jezelf hebt en met je lijf. Ik vond het zo mooi om over die finish te komen en dat te voelen. En daarna: iedereen gaf knuffels en was blij, ik vond het heel mooi om zo’n groepje mensen te hebben die er waren.”
Voor herhaling vatbaar?
Zou hij dit nog eens doen? ,,Ja”, antwoordt de atleet zonder enig spoor van twijfel. ,,Ik zou het zeker nog een keer doen. Ik heb in mijn leven mijn verslaving gevoeligheden gehad en dit is een gezonde verslaving.”
Pijn en pijn: ‘Gelul, niet iedereen kan dit’
Of ieder gezond persoon dit zou kunnen? ,,’Ja iedereen kan dit’. Dat heb ik heel lang gezegd. Echt tot aan de start van de Gelreman dacht ik dat iedereen dit zou kunnen. Punt. No doubt. Maar tijdens de marathon had ik ineens zoiets van ‘gelul, niet iedereen kan dit’. Het is hetzelfde met een vierdaagse of Kennedy Mars, je moet je er in vastbijten. Denken ‘ik ga dit in godsnaam halen’. Je lichaam kan dit aan en je gaat niet dood en je valt niet neer als je een beetje misselijk wordt. Er zit ook een verschil tussen pijn en pijn. Onprettige pijn, het zeurt een beetje. Of misselijkheid: super vervelend, het zit in de weg. Maar het is niet alsof je een spierscheuring hebt, waarbij je elke stap je been verder afscheurt. Daar zit een verschil in. Als je die twee uit elkaar kunt houden, weet je wanneer je echt verder moet, wanneer je moet pushen en wanneer juist niet.”
