In een wedstrijd waarin van alles kon gebeuren – en dat gebeurde ook – heeft regerend Olympisch Kampioen Duitsland de Mixed Team Relay bij de WTCS Abu Dhabi gewonnen. Vrijwel alle landen kwamen niet in hun sterkste opstelling, maar ook Nederland beleefde een prachtige dag: Barbara de Koning, Mitch Kolkman, Luna de Bruin en Gjalt Panjer gingen naar huis met een mooie vijfde plaats. De wedstrijd ging, per atleet, over 300 meter zwemmen, 7 kilometer fietsen en 2 kilometer hardlopen.

Heat 1 – Barbara de Koning legt solide basis

Ondanks de korte afstand werden er al meteen serieuze verschillen in het water gemaakt en dat kwam vooral doordat Jolien Vermeylen namens België hard doortrok. Barbara de Koning zwom ook goed en kwam negen seconden later en in een zesde positie uit het water. De Nederlandse atlete had wel de pech dat op de fiets al snel vijf landen bij elkaar kwamen: Groot-Brittannië, België, Spanje, Italië en Amerika. De Koning miste de aansluiting op een haar en kwam daardoor, samen met Zwitserland, Duitsland, Ierland, Portugal en Japan, op tien seconden achterstand te rijden. Daarmee waren de elf deelnemende landen in de beginfase dus opgedeeld in twee groepen. Toch duurde dat niet lang, want na een paar kilometer fietsen sloten eerst Zwitserland, Japan en Ierland weer aan en niet veel later was het De Koning die ook het gat voor Nederland, Duitsland en Portugal wist te dichten.

De run, waar alle landen dus tegelijkertijd aan begonnen, werd meteen hard gemaakt door de Amerikaanse Taylor Spivey. Even leek het erop dat De Koning geen aansluiting kon vinden, maar de Nederlandse beet op haar tanden en wist, in tegenstelling tot Duitsland, Ierland en Japan, toch met de kopgroep mee te lopen. Althans, de eerste van twee kilometer dan, want toen verhoogde Vermeylen het tempo nog maar eens en gingen België, Amerika en Spanje er vandoor. Spivey kon uiteindelijk toch niet mee met België en Spanje, die meteen ook de eerste twee landen waren die hun tweede atleet wegtikten. De Koning volgde sterk als zevende en lag toen veertien seconden achter het leidende trio.

Heat 2 – Mitch Kolkman crasht maar strijdt naar toppositie

Tijdens het zwemmen deed Mitch Kolkman meteen wat hij moest doen; samen met de andere op achterstand gezette landen terugzwemmen naar voren. Zo kwamen de eerste acht landen toch weer gelijktijdig terug in T1. Na een aantal goede, maar ook mindere wissels waren het echter vijf landen die de leiding namen op de fiets en naast Nederland waren dat Portugal, Groot-Brittannië, Zwitserland en Spanje. Spanje en Portugal keken ondertussen wel tegen een tijdstraf van tien seconden aan – in de wisselzone hadden zij de spullen niet correct in de box gegooid – en mochten zelf beslissen wanneer ze die tijdstraf zouden uitzitten.

Halverwege het fietsen sloeg het noodlot echter toe, toen Zwitserland in de kopgroep onderuit gleed en de drie atleten daarachter, inclusief Kolkman, ook vielen. Alleen Spanje kon een crash voorkomen en reed door, terwijl Kolkman razendsnel opstond en meteen ook in de achtervolging ging. Portugal, Groot-Brittannië en Zwitserland liepen veel meer averij op en waren op dit moment gezien.

Kolkman liet het er niet bij zitten, want toen hij weer aansloot bij Spanje, ging hij erop en erover. De Nederlander reed zo hard dat hij meteen solo aan de leiding ging en met een voorsprong van elf seconden op Spanje in T2 aankwam. Daarachter volgde een groep met Italië, Amerika en België op een kleine halve minuut.

Kolkman vocht – net als gisteren tijdens de individuele wedstrijd – als een leeuw, maar kon niet voorkomen dat de zeer sterk lopende David Cantero Del Campo ongeveer halverwege aan hem voorbij vloog alsof hij stil stond. Toch kon Kolkman de schade beperken en was zijn achterstand acht seconden toen hij Luna de Bruin in tweede positie wegtikte. België volgde daar tien seconden achter en Amerika nog eens tien seconden later.

Heat 3 – Luna de Bruin knokt en verliest iets aan terrein

In het water zwom Luna de Bruin bijzonder sterk en wist ze de acht seconden achterstand ten opzichte van Spanje goed te maken. Dat was belangrijk, want ook Amerika en België wisten elkaar te vinden en volgden op veertien seconden. Daarmee was duidelijk dat samenwerken op de fiets cruciaal zou zijn. Ondertussen had Spanje ook nog steeds de tijdstraf van tien seconden boven het hoofd hangen, die in deze derde en anders in de vierde heat uitgezeten moest worden.

Op de fiets werkte De Bruin perfect samen met haar Spaanse metgezel en dat zorgde ervoor dat hun voorsprong op Amerika en België eigenlijk constant rond die veertien seconden bleef schommelen. Ondertussen haakten Duitsland, Italië en Japan wel aan in de achtervolging en dat betekende dat Nederland en Spanje bij het ingaan van het looponderdeel dus werden opgejaagd door vijf achtervolgsters.

Al in de wisselzone pakte Spanje een behoorlijke voorsprong op Nederland en De Bruin zag zich tijdens het lopen genoodzaakt toe te kijken hoe haar Spaanse concurrente steeds verder weg liep. Ondertussen moest de Nederlandse atlete alles op alles zetten om voor d achtervolgende landen te blijven, maar al snel kwamen Duitsland en Amerika voorbij. Tegelijkertijd koos Spanje ervoor de tijdstraf uit te zitten en dat zorgde ervoor dat eigenlijk alle landen in de kopgroep weer dicht bij elkaar liepen met nog één kilometer in de voorlaatste heat te gaan.

In die laatste kilometer bleek Duitsland, dat juist een slechte start van de race kende, de sterkste. Tanja Neubert trok de kopgroep helemaal uit elkaar en pakte een voorsprong van acht seconden op Amerika, vijftien seconden op Italië en achttien seconden op Spanje. De Bruin volgde vervolgens als vijfde en tikte Gjalt Panjer met een achterstand van 28 seconden weg.

Heat 4 – Gjalt Panjer vecht zich terug, lopen nét te hard

Terwijl Duitsland haar voorsprong iets wist te vergroten in het water, deed Gjalt Panjer ook iets belangrijks; hij zwom het gaatje naar Italië en Spanje bijna dicht, waardoor hij zicht had op aansluiting in een achtervolgende groep. Dat lukte ook en die drie landen haalden ook Amerika terug, waardoor Duitsland dus het hoofd moest bieden aan vier achtervolgers.

Henry Graf, de laatste atleet van Duitsland, boog het hoofd echter niet; hij keek af en toe wel even achterom, maar zijn tempo zakte niet en hij bleef volle bak rijden. Geen wonder ook, want hij won zelfs een paar seconden ten opzichte van de achtervolgende groep, en dus was er geen enkele reden de benen stil te houden.

In de slotfase van het fietsen wist Graf zijn voorsprong aanzienlijk te vergroten en dat had vooral te maken met het tactische steekspel dat daarachter ontstond tussen Nederland, Amerika, Italië en Spanje: alle atleten begonnen naar elkaar te kijken, wilden minder op kop rijden, en dus zakte het tempo daar. Toen Duitsland aan de laatste 2 kilometer hardlopen begonnen, was de voorsprong van Graf opgelopen tot 35 seconden.

Tijdens het lopen bleek Duitsland niet meer in te halen, maar was het voor Panjer vooral jammer dat hij het looptempo van Amerika, Italië en Spanje niet kon volgen.

Duitsland won de wedstrijd in 1:32:05. Amerika werd tweede in 1:32:21 en Italië derde in 1:32:24. Spanje werd vierde in 1:32:38 en Nederland vijfde in 1:33:01.