Ze won maar liefst vier gouden medailles tijdens de ITU Para Triathlon World Championships, behaalde meerdere podiumfinishes, en bovenal is ze de trotste eigenaar van een Paralympische gouden medaille: Allysa Seely. Dat de Amerikaanse paratriatleet dit allemaal wist te verwezenlijken ondanks de vele medische problemen waarmee zij te maken kreeg, kan een wonder genoemd worden. 2020 was voor Seely een jaar om snel te vergeten. “De afgelopen maanden waren als een nachtmerrie”, verklaart ze in een interview met Team USA.

De problemen met haar gezondheid begonnen in 2010, toen ze de diagnose Chiari Malformatie type twee en Ehlers-Danlos syndroom kreeg. De ziektes zorgden voor problemen met de aansturing vanuit de hersenen, haar rug en bindweefsel. Vanwege haar medische problemen startte Seely in 2012 voor het eerst als paratriatleet in een triathlon. In die eerste wedstrijd liet de atlete direct zien een talent te zijn en zo finishte ze met een bronzen medaille op dit WK Paratriathlon.

Linkerbeen geamputeerd

Na dit hoogtepunt volgde een verschrikkelijk dieptepunt. Vanwege aanhoudende spasmes in haar voet, moest Seely’s linkerbeen vanaf haar knie geamputeerd worden. Nadat Seely al haar energie stortte in een spoedig en goed herstel, probeerde ze zich te kwalificeren voor de Paralympics van 2016 in Rio de Janeiro. Niet alleen slaagde ze erin om zich te kwalificeren, ze was uiteindelijk ook nog eens de snelste atlete in Rio en ze nam dan ook het goud mee naar huis.

2020 was een jaar vol teleurstellingen voor Seely. Een lege wedstrijdkalender was voor de Amerikaanse slechts bijzaak. Vanwege een infectie in haar been kwam Seely weer in de medische molen terecht. Na weken in het ziekenhuis en verschillende operaties, krabbelde ze langzaam weer op en zette ze haar zinnen op een Paralympische kwalificatiewedstrijd. Vlak voor de wedstrijd verzocht Seely haar dokter om de hechtingen van de laatste operatie te verwijderen, zodat ze eindelijk weer kon doen wat ze zo graag doet: racen. Maar het coronavirus sloeg genadeloos toe en haar hoop op een wedstrijd verdween.

Ontsteking van het hart

Ondanks het gebrek aan races, pakte Seely het trainen weer op. Dat het moeizaam zou gaan, had Seely verwacht, maar dat ze van zover zou moeten komen, viel tegen. “Ik kon op een gegeven moment amper een kwart mijl lopen”, vertelt ze aan Team USA.

Deze terugval bleek helaas niet alleen te komen door een gebrek aan training. Doktoren stelde vast dat Seely leed aan endocarditis, een gevaarlijke ontsteking in het hart. Om de ontsteking te verhelpen kreeg de atlete antibiotica, maar vanwege een zeldzame reactie viel haar immuunsysteem deze medicijnen aan. Uit angst dat haar immuunsysteem uiteindelijk ook het hart aan zou vallen, was Seely genoodzaakt te stoppen met de medicijnen en uit zichzelf de bacterie te lijf te gaan.

‘Er waren dagen dat het vuur doofde’

“Zo ziek ben ik nooit eerder geweest. En dat zegt wat, want ik heb een aantal levensbedreigende situaties meegemaakt. Ik denk dat iedereen die mij kent, weet dat ik altijd positief ben. Ik vecht hard om het leven te kunnen leven dat ik zo graag wil leven. Maar er waren absoluut dagen tijdens deze laatste tegenslag dat het vuur in mij doofde.”

In september en november spendeerde Seely het grootste deel van haar tijd in het ziekenhuis, maar de triatlete is ondertussen weer thuis en geeft haar lichaam voorlopig alle tijd om te herstellen. “Ik begin me wel beter te voelen, maar ik voel me nog lang niet zo goed als hiervoor.” Seely blijft echter positief en hoopt snel weer te kunnen sporten: “Het wordt een zware strijd, dat zal ik niet ontkennen.”

‘Mijn werktuig is stuk’

Seely wil in de toekomst vaker openlijk spreken over haar medische problemen in de hoop een voorbeeld te kunnen zijn voor mensen die in een vergelijkbare situatie verkeren. “Ik dacht vroeger dat als mijn tegenstanders zouden weten waar ik doorheen ging, ze het zouden zien als een zwakte en dat ze daar voordeel uit zouden halen. Ook had ik het gevoel dat het gewoon niet hoorde. Mijn verhaal paste niet bij dat van een professioneel atleet. Bij professionele atleten stellen we ons een ‘picture-perfect’ lichaam voor. Ons lichaam is ons ‘werktuig’ en die van mij is kapot. Het heeft mij veel moeite gekost om dat te accepteren.”

“Ik denk dat ik mijn beeld van hoe een professioneel atleet eruit zou moeten zien moet bijstellen, zodat ik mezelf écht als een professionele atlete ga zien…Want dat ben ik natuurlijk. Ik heb mijn grootste dromen verwezenlijkt met dit lichaam en ik wil dat anderen weten dat zij ook hun dromen kunnen najagen.”