Zondag staat de BAIK X-duathlon in het Belgische Nossegem in het teken van Karen Northshield. Alle opbrengsten gaan namelijk naar het fonds van de Amerikaans-Belgische die slachtoffer werd van de terreuraanslagen op de luchthaven van Zaventem. Twee jaar na de feiten is zij de enige overlevende die nog steeds in het ziekenhuis ligt, maar ze werkt hard aan haar revalidatie. “Moet ik in bed blijven, voel ik mij vreselijk. Ik kijk altijd uit naar mijn kiné-sessies,” aldus de voormalige zwemkampioene die vroeger zelf een paar duatlons en triatlons heeft gedaan. De link met Karen is Yolanda Witteveen, de Nederlandse eigenares van de Cannondale triatlonstore BAIK in Nossegem en het verhaal met Karen is universeel, dus brengen we het ook graag op 3athlon.nl
Karen stond op 22 maart 2016 in de rij te wachten voor de counter van Delta Airlines om richting Verenigde Staten te vliegen om haar broer te bezoeken. Blijkbaar was de bom maar een paar meter van haar afgegaan. Ze verloor acht liter bloed, haar hart stopte drie keer met slaan, maar ze kwam er toch door. Misschien wel omdat ze zelf topsporter is geweest. De laatste tien jaar leefde en woonde ze in Brussel, waar ze bekend was als personal trainer.
3athlon.nl: Karen, hoe is het tegenwoordig met je? Hoe verloopt je revalidatie? Heeft het feit dat je sporter bent, geholpen in je revalidatie, zowel fysiek als mentaal?
Karen: Twee jaar na de aanslagen zit ik nog in ziekenhuis, meer precies in revalidatie. Mijn medische toestand heeft grote beperkingen op mijn fysiek vermogen maar ik probeer vooruit te kijken. Ik kijk vooral altijd uit naar mijn kiné sessies. Beweging is alles. Moet ik in bed blijven, dan voel ik me vreselijk. Gedurende de kiné voel ik mijn lichaam weer bewegen. Dat lijkt voor mij op sport.
Hoe ben je in contact gekomen met Yolanda Witteveen van BAIK?
It’s a small world. Yolanda en ik hebben vrienden gemeen in de sportwereld. Ze had over mijn verhaal gehoord, heeft interesse getoond en heeft me gecontacteerd. Ze biedt me steun in verschillende vormen aan. Het feit dat ze voor mij een “actie” lanceert, geeft mij enorm steun.
Heb je eigenlijk zelf ooit aan triatlon of duatlon gedaan? En ken je de sport verder? Zou het zonder wat je overkomen is, iets voor jou geweest zijn, de BAIK X-duathlon?
Ik ben voormalig zwemkampioen geweest en heb altijd aan sport gedaan. Ik heb jaren gezwommen en heb tegen het einde van mijn zwemcarrière aan enkele dua- en triathlons gedaan. De laatste jaren gaf ik zwemtraining aan triatleten. Sport in al zijn vormen is mijn passie.
Ga je erbij zijn of ga je aan ons denken zondag 3 maart? De plaats van de wedstrijd, in de schaduw van de luchthaven, is haast symbolisch…
Helaas zal ik niet naar de race kunnen komen. Ik ben geopereerd geworden (helaas, is dit mijn dagelijkse werkelijkheid geworden) en moet een paar weken in bed liggen.
Hoe zie jij de toekomst tegemoet? En is er daarbij iets waarmee wij sporters jou kunnen helpen?
Mijn toekomst is onzeker. Vandaag, twee jaar na de aanslagen heb ik nog steeds dezelfde infectie in mijn been en een fixator binnen mijn heup. Er is niet veel veranderd in mijn medische toestand de laatste twee jaar. Maar ik leef dag per dag. Ik blijf optimistisch omdat ik het wil en het kan.
Bedankt allemaal voor je steun op het terrein zondag!
Daginschrijvingen nog mogelijk
Wie zondag Karen mee een hart onder de riem wil steken, is nog altijd welkom in Nossegem. Met een daginschrijving kan je alsnog deelnemen aan de BAIK X-duathlon. Zelf twijfelden we deze week. Veel te weinig getraind en daar bovenop rechtervoet omgeslagen tijdens een looptraining in het bos… Maar het verhaal van Karen plaatst alles in perspectief en geeft ons inspiratie om zondag toch aan de start te staan, al is het maar omdat iemand die rode lantaarn naar de finish moet brengen 😉
