,,De topsporter in mij vond dat ik de hele afstand moest volbrengen en dat het dan pas klaar was, maar ze lieten me niet…en dat is maar beter ook. Ik ben helemaal naar de kloten.” Haar dag begon gisteren voortvarend. Het eerste doel van haar solo Long Distance op Lanzarote kon Tessa Kortekaas afvinken: binnen de 58 minuten zwemmen. Op de fiets leek ze deze lijn aanvankelijk door te kunnen trekken, maar halverwege begon Kortekaas het toch iets moeilijker te krijgen met de omstandigheden. Het lopen werd vervolgens een lijdensweg en de finish bleef dan ook uit zicht. Dat haar grote doel – een rolstoel lift voor de gehandicapte kinderen van Swimlab International – is bereikt, biedt gelukkig troost. 

,,Om bij het begin te beginnen”, neemt een vermoeide Kortekaas ons mee terug in de tijd. ,,Het zwemmen ging hartstikke goed. Gewoon zoals gepland, net onder de 58 minuten. Het voelde ook goed, comfortabel. Op de fiets voelde ik mij ook goed vanaf het begin. Ik heb mij gewoon goed aan mijn wattages gehouden, maar op een gegeven moment – na 3,5 uur ongeveer – voelde ik wel dat het zwaarder werd én het was warm, veel wind…maar dat ben ik gewend. Dat is normaal geen probleem.” Kortekaas ging onverstoord verder, deed haar ding en probeerde te voorkomen dat het fietsen teveel energie zou vragen. ,,Uiteindelijk heb ik 5:55 uur gefietst. Als het een echte wedstrijd was geweest had het tien of vijftien minuten sneller kunnen zijn. Maar in zo’n situatie was het prima.”

‘Raar gevoel in mijn buik’

Na het fietsen kwam de gevreesde man met de hamer eerder dan verwacht: ,,Al na twee kilometer voelde ik dat het hem niet werd. Ik had geen power en een raar gevoel in mijn buik. Niet zoals ik wel eens vaker heb gehad. Het voelde alsof er een blokkade zat en op de een of andere manier werd mijn voeding niet goed opgenomen. Op de fiets al niet en daardoor was ik gewoon leeg.”

‘Dan wordt het mentaal ook zwaar’

Het idee was dat Kortekaas één grote ronde van 31 kilometer zou lopen en daarna nog elf kilometer. ,,Al na zes kilometer heb ik het eerste stukje gewandeld. Dan weet je gewoon dat het een lange weg gaat worden. Als je eenmaal een stap zet, wordt het mentaal ook zwaar. Maar ik wilde niet opgeven. Dus ik heb doorgezet en stukken rennen en wandelen afgewisseld.” Al voelde ze zich slecht en leek haar voeding niet opgenomen te worden, kwam het er ook niet uit: ,,Ik kon niet overgeven en niet naar de wc. Ik heb wel gels genomen, maar er kwam geen effect.”

‘Ze moesten op mij inpraten dat het zo goed was’

,,Uiteindelijk heb ik heel veel gewandeld en toen zijn de kinderen (van Swim Lab International waarvoor Kortekaas geld inzamelde, red.) met broertjes, zusjes, familie en vrienden mijn kant op gewandeld. Ze hebben uiteindelijk veel meer gewandeld dan ze gepland hadden of überhaupt ooit voor mogelijk zagen.” Kortekaas had zelf nog het plan om de marathon te volbrengen, al was het wandelend, maar haar supporters praatten het idee uit haar hoofd: ,,Ze moesten op mij inpraten dat het zo goed was, dat het iets is wat we samen hebben gedaan en dat de afstand die de kinderen extra hebben gelopen, mijn laatste elf kilometers compenseerde. Het was een bijzondere dag en ik heb een dubbel gevoel omdat ik de afstand niet heb afgelegd, maar uiteindelijk is het doel (een rolstoel lift voor de kinderen van Swim Lab International, red.) wel bereikt.”