Bij de Ironman Maastricht eindigde hij als tweede Nederlander, zevende overall, eerste in de agegroup 25-29 en kwalificeerde hij zich voor het Ironman Wereldkampioenschap op Hawaii. Je zou haast vergeten dat het voor Tom Oosterdijk de allereerste long distance was die hij voltooide. Twee dagen later heeft hij nog steeds last van zware benen. ,,Dat valt me vies tegen”, geeft Oosterdijk toe. ,,Maar het is natuurlijk ook niet niks, zo’n Ironman.”
Anderhalf jaar geleden gooide Oosterdijk zijn leven rigoureus om. Van een doorgewinterde student die zonder blikken of blozen liters bier wegtikte, werd hij een fanatieke sportman die drie keer in de week om 5.00 uur in de ochtend naast zijn bed stond om een training af te werken. ,, Ik ben vroeger wel sportief geweest, maar in mijn studententijd bleef daar niets van over. Ik studeerde aan de universiteit in Leiden, was lid bij een studentenvereniging en deed niets aan sport”, vertelt Oosterdijk die in vier jaar tijd 20 kilo zwaarder werd. ,,Daar wilde ik zo snel mogelijk vanaf.”
Oosterdijk schreef zich in voor de halve Ironman in Barcelona. Ruim drie maanden van tevoren begon hij met trainen. ,,Ik begon vanaf nul. Ik kon niet zwemmen en meer dan drie kilometer hardlopen lukte mij ook niet. Op YouTube zocht ik video’s over zwemtechniek en ik trainde op schema’s die ik van het internet had geplukt. In Barcelona zwom ik voor het eerst in open water en de halve marathon liep ik vanwege een knieblessure met zware pijnstillers.” Uiteindelijk finishte Oosterdijk in 5:33:35 uur. ,,Ik vond de sport leuk en merkte dat ik talent had. Die halve Ironman smaakte naar meer.”
Een hele Ironman werd het nieuwe doel – en dan wilde hij zich ook meteen kwalificeren voor Hawaii. ,,Velen verklaarden mij voor gek. Tijdens een BikeFit bij Tri-Run zei Jeroen van Geelen nog: ‘Maar Tom, dat is voor velen een droom. Je moet van verschrikkelijk goede huize komen, wil je dat in één keer doen’”, herinnert Oosterdijk zich.
Maar Oosterdijk hield vast aan zijn doel en zocht een professionele trainer die hem daarin kon begeleiden. Dat werd de Australische Jarrod Harvey, van TriEdgeCoaching. ,,Ik wist dat als ik bij de beste wilde horen, ik ook door de beste begeleid moest worden. Op Instagram zag ik zijn pagina voorbijkomen. Zijn tarief kon ik niet betalen, maar ik stuurde hem een berichtje in de hoop dat hij toch wat voor mij zou kunnen betekenen. Hij vond mijn verhaal en ambities zo mooi, dat hij wel 50 procent korting op zijn trainingsschema’s wilde geven”, vertelt Oosterdijk die nu iedere zondagavond vanuit Australië een nieuw trainingsschema krijgt opgestuurd. Tussen de 13 en 20 uur trainde Oosterdijk in voorbereiding op de Ironman Maastricht.
Hoewel het voor Oosterdijk zijn eerste long distance was en hij nog nooit verder had gelopen dan 28 kilometer, had hij ingezet op een tijd onder de 9:30 uur. Dat het uiteindelijk 9:14:17 uur werd – zonder wetsuit en met temperaturen rond de 30 graden – had niemand verwacht, ook Oosterdijk zelf niet. ,,Ik had echt goed getraind en had vertrouwen in mezelf, maar dat het zo goed zou gaan had ik niet durven dromen. Ik heb alles op alles gezet en dat het dan uiteindelijk lukt, is heel tof.”
Zijn wedstrijd kende een vrij hectische start omdat hij zijn zwembril vergeten was. ,,De vrouwen waren gestart en ineens zei mijn trainingsbuddy: ‘Waar is je zwembril?’ Oh grote god, dacht ik. Ergens tussen duizenden mensen publiek stonden mijn ouders met mijn tas en zwembril. Ik ben de boulevard over gerend, kwam een vriend tegen die mijn moeder belde en ben door het publiek teruggeracet, over het hek gesprongen en begon bomvol adrenaline aan het zwemonderdeel.”
Ook het fietsen ging niet zonder problemen. ,,Bij de eerste drankpost viel de waterfles uit mijn handen en bij de tweede drankpost had ik wel een fles te pakken, maar viel die uit mijn bidonhouder nadat ik over een drempel fietste. De eerste 40 kilometer heb ik gefietst op één fles drinken.” Nadat hij van de fiets stapte, kreeg Oosterdijk ook nog eens kramp in zijn buikspieren – en toen moest hij dus nog een marathon lopen.
Tijdens het lopen kreeg Oosterdijk in de gaten dat hij nog steeds kans maakte op een slot voor Hawaii. ,,Ik begon het looponderdeel op plek 5, een ronde later was ik opgeschoven naar plek 4. Iedereen werd helemaal gek”, vertelt Oosterdijk die met kippenvel terugdenkt aan zijn race in Maastricht. ,,Het was super gaaf. Er stonden allemaal vrienden en familie langs het parcours die bijhielden op welke positie ik lag. Na 32 kilometer zag ik de nummer twee lopen. Ik haalde hem in hoog tempo in, in de hoop dat hij niet aan kon haken. De laatste tien kilometer waren verschrikkelijk zwaar. Ik was bang dat ik kramp zou krijgen, maar heb het uiteindelijk toch vol weten te houden. Toen ik net over de finish kwam en hoorde dat ik tweede Nederlander was geworden, moest ik even huilen. Ik kon het niet zo goed bevatten. Mijn vrienden stonden met champagne te spuiten en mijn moeder moest ook huilen.”
Met zijn prestatie kwalificeerde Oosterdijk zich dus voor het Ironman Wereldkampioenschap Hawaii – dat over twee maanden al plaatsvindt. ,,Dat is verschrikkelijk snel. Deze week moet ik alles boeken. Mijn ouders en twee goede vrienden gaan sowieso mee, misschien ook mijn vriendin”, vertelt Oosterdijk die in Hawaii ook voor het eerst zijn Australische coach zal ontmoeten. ,,In Hawaii gaat het niet om winnen of verliezen, daar wil ik vooral genieten. Dat wordt één groot feest.” Na het bereiken van zijn ultieme doel zal de ambitieuze Oosterdijk niet zomaar stoppen met triathlon. ,,Ik ben nog een tijdje student en ga nu mijn scriptie schrijven, dus ik heb genoeg tijd om te trainen. Er zit vast nog wel meer in het vat.”
