In de stromende regen werd Tom Oosterdijk gistermiddag vol overtuiging de snelste Age Grouper van Ironman Cork. Hiermee kwalificeerde hij zich voor Kona en finishte hij ook nog eens als vijfde overall. Door de bizar slechte weersomstandigheden – en de daardoor wilde zee – werd er niet gezwommen en zo begonnen deelnemers direct aan de 180 kilometer fietsen en liepen zij vervolgens een afsluitende marathon. ,,Mijn enige doel was een kwalificatie voor Hawaii; dat dit dan met overmacht lukt, is heel gaaf.”
(tekst gaat verder onder foto)
Wazige beelden
Er kwamen vele wazige beelden voorbij van de race, zowel qua foto’s als via de livestream. ,,De omstandigheden waren dan ook vrij extreem”, bevestigt Oosterdijk. ,,Er stond een verschrikkelijk harde wind en met fietsen leek deze wel overal vandaan te komen. Dat zag je ook wel aan de tijden. Er werd bijna niet onder de vijf uur gefietst, al helemaal niet bij de amateurs.”
(tekst gaat verder onder foto)
1900 hoogtemeters
Naast het slechte weer waren er nog andere ‘obstakels’. Zo kenmerkt de race zich door de vele hoogtemeters. Tijdens het fietsen zijn dit er maar liefst 1900, sommige beklimmingen zo steil dat atleten af moesten stappen. Neem bijvoorbeeld de befaamde Windmill Hill: ,,Dat is een heuvel van 500 meter, met een stijging van meer dan twintig procent. Tachtig procent van de deelnemers stapte daar van de fiets.” Zo ook de Ierse Bryan McCrystal, die de snelste fietstijd neerzette. ,,Het is wel gruwelijk: je komt na een scherpe bocht, waarna je bijna stil staat, die twintig procent helling op. Je hebt dus ook geen aanloop. En dan staat het daar helemaal vol met publiek. Dat is super gaaf, maar ook extreem zwaar; met de marathon in het vooruitzicht wil je niet in verzuring raken.”
… en dat de laatste 70 kilometer zonder vizier
,,In de tweede ronde met fietsen begon mijn vizier te beslaan. Toen ik hem schoon wilde maken duwde ik hem per ongeluk af.” Zo fietste Oosterdijk vanaf ongeveer 110 kilometer zonder vizier. ,,Dat was wel een beetje link, want als je met 70 kilometer per uur een berg af fietst, komt de regen hard in je ogen.”
Gevaarlijke bochten
De wedstrijd kende sowieso veel gevaarlijke punten door het slechte zicht, de wind en het natte wegdek: ,,Het is geen moment droog geweest. En het is ook nog Ierland.” Een land dat inderdaad wel bekend staat om de ‘katten en honden’ die soms uit de lucht vallen: ,,Het regende dus ook meteen ongelooflijk hard. En dan ga je soms met 70 of 80 kilometer per uur een heuvel af en kom je bij een bocht die helemaal onder water ligt. Dan krijg je gewoon aquaplaning.”
Een marathon onder de drie uur
Ook het loopparcours had met 300 hoogtemeters geen vlak karakter. ,,We moesten acht keer twee grote heuvels op en af, en daar stond veel wind van de kust.” Toch liep Oosterdijk de marathon net onder de drie uur (de 200 meter die het parcours te lang was daar van afgetrokken). ,,De eerste dertig kilometer gingen heel makkelijk: geen fysieke problemen, ik kon er van genieten en voelde mij niet vermoeid. Maar daarna vloeide de energie weg en kreeg ik kramp in mijn hamstrings. Ik schrok mij dood en zag het allemaal in duigen vallen. Toen ben ik even goed gaan eten en drinken en heb ik mijn tanden op elkaar gezet. Mijn tijden liepen iets terug: zo liep ik in plaats van 4:10 ongeveer 4:25 of 4:30 (minuut per kilometer, red). Gelukkig kon ik het tempo in de laatste kilometers nog opvoeren, vechtend tegen de kramp de heuvel op en af: en dan met zo’n tijd finishen is echt heel gaaf.”
(tekst gaat verder onder foto)
Een overstap naar de elite?
Met een finish als vijfde overall, de professionals meegerekend, zou Oosterdijk wel eens na kunnen gaan denken over een promotie naar de elite. Maar voorlopig houdt Oosterdijk het nog even bij de Age Groupers: ,,Ik wil nog een tijdje als amateur aan de slag om wat meer ervaring op te doen. Vooral met zwemmen moet ik nog wel een stap maken. Ik ben al wel veel beter geworden, maar ik mis daar de slag nog wel met de professionals. Aan deze race zie ik wel dat ik op de goede weg zit met het fietsen en lopen.”
Maar dan moet je het nog wel doen…
Of hij dit resultaat aan zag komen? ,,Ik wist waar ik stond en wat ik fietste in trainingen. Ook deed ik de afgelopen tijd veel looptrainingen op tempo, daaraan zag ik wel dat ik op een vlak parcours onder de drie uur kon gaan. Ik dacht dat als ik hier rond de drie uur zou lopen, ik een goede kans zou hebben; maar dan moet je het nog wel doen.” En dat deed hij dus, met een dikke kwalificatie voor Hawaii, een totaaltijd van 8:12:48 en een marathon net onder de drie uur.
