Naar deze triatlon keek ik uit, het was precies al zo lang geleden dat ik nog deelnam aan een wedstrijd. Het was geleden van die prachtige Marc Herremans Classic in Antwerpen de 2de juli….
Deze wedstrijd zou de perfecte training moeten worden voor het wk voor rolstoelatleten in Zwitserland.
‘s Morgens vertrokken we weer met bomvol geladen auto’s (met mijn bike, wheeler, materiaal en reserve materiaal) met de hele bende richting Izegem hopend op droog weer de weerberichten hadden niet zo’n best weer voorspeld. Het was een heel eind rijden eer we er waren. Onderweg vielen al enkele buien, dat gaf geen goed gevoel. Nat en koud weer is immers geen Wielemie weer.
In Izegem aangekomen konden we onze auto’s vlak aan de wisselzone parkeren wat heel gemakkelijk was. Aan de inschrijvingen werden we vriendelijk onthaald. Ik kreeg het nummer 17. Nadat we de wielen terug op de wheeler en de bike gemonteerd hadden en al het materiaal nog eens nagekeken hadden was het al tijd om iets te eten.
Omdat de start pas om 14.30u was had ik de tijd om nog wat te rusten in de auto.
Toen Eric en ik onze helm gingen laten keuren begon het weer te regenen. Deze keer was het niet gewoon een buitje, het goot. Ik zat dus snel weer in de auto. Het werd tijd om me naar het kanaal te begeven dat op wandelafstand van de wisselzone gelegen was.
Echt niet leuk als de regen met bakken uit de lucht gevallen komt.
Ik had mijn wedstrijdpakje aan, daarover een T-shirt, een T-shirt met lange mouwen, een vest en een regenjas en nog had ik het maar nipt warm genoeg. Het was dan wel 15 augustus, maar het voelde aan alsof het winter was.
Aan het kanaal waar ik in het bootje moest was een brug waar ik droog mijn wetsuit kon aantrekken. De mensen van eerste hulp waren super lief en behulpzaam. Onmiddellijk legden ze een brancard op de grond waarop ik kon zitten om niet op de natte koude grond te moeten zitten. Eric smeerde mijn benen en armen in met van dat vettig spul zodat mijn wetsuit makkelijker aan en uit zou gaan eveneens goed om de spieren een beetje warm te houden. Toen mijn wetsuit aan was rilde ik weer van de kou. Gelukkig kreeg ik een deken, dat was lekker warm.
Plots moest ik aan de film van E.T. denken met dat deken. Ik trok het deken over mijn hoofd en bootste E.T. na en zei : "E.T. phone home". Iedereen begon te lachen.
14.10u, Tijd om in het bootje te stappen.
Ik mocht met de vip boot mee naar de start varen. Er zaten lieve behulpzame mensen aan boord. Een kinesiste die van aanpakken wist begeleidde me. Het was ijskoud toen ik zat te wachten op mijn vertrek, gelukkig kreeg ik mijn (E.T.) dekentje mee. Het bleef maar regen gieten. Spijtig genoeg had de vip boot geen dak en moesten we kort bij mekaar gaan zitten en gebruik maken van paraplu’s , best gezellig. ‘t Is zo eens iets anders.
Ondertussen was het hoog tijd om richting start te varen.
Deze wedstrijd was anders dan anders. Deze keer moesten de mannen voor de vrouwen starten. Eigenlijk wel goed, dan konden die toch al geen klappen uitdelen. Het water was 19°. In het water was het warmer dan op het droge allé wat je droge kan noemen.
4 Min. voor de start van de mannen werd ik in het water geholpen en had ik nog even de kans om in te zwemmen. Mijn eerste wedstrijd zonder spalken, zonder vlotter en zonder paddels zwemmen, ik wilde ook niemand die me voor zou zwemmen, ik wilde alles doen zoals het 2 september in Zwitserland zou zijn. Dit moest immers de perfecte training worden, maar met dit weer zag ik alles eigenlijk bijna letterlijk en figuurlijk in het water vallen.
Toen ik inzwom voelde het wel goed aan.
Knal, daar klonk het startschot voor de mannen al. Nu mochten de vrouwen het water in. We zwommen naar de het start touw en een paar minuten na de mannen klonk ook ons startschot.
Van in het begin zat het goed. Ik kon goed tempo houden en al gouw passeerde ik gele badmutsjes (vrouwen) die volle gas vertrokken waren. Het duurde niet lang en ik haalde ook eerder gestarte mannen in. Waaw, wat een zalig gevoel. En dat in mijn eerste ervaring in wedstrijd zonder spalken en vlotter.
Als vijfde vrouw kwam ik uit het water, allé dat was ook een probleem. Er was maar 1 trap voorzien. Iedereen zat maar te drammen om zo snel mogelijk naar de wisselzone te kunnen. Ik geraakte bijna niet uit het water. Er wilde zelfs een man over me kruipen.
Eenmaal uit het water gesukkeld geraakt verliep de wissel naar het biken redelijk vlot.
Voor mij was het een redelijk zwaar parcours omdat er veel smalle wegen waren met bochten van soms bijna 90° waardoor ik bijna stil stond en weer volledig moest optrekken. Om aan mijn 40km te komen moest ik 3 ronden fietsen waardoor ik 3x kon aangemoedigd worden door supporters wat me extra kracht gaf om door te zetten. Op het einde van mijn 2de ronde gebeurde er een serieuze valpartij. Schuin voor me zag ik een atleet de grond op gaan en schoof een stuk verder op de grond, achter me hoorde ik er achter nog een stuk of 2 atleten de grond op gaan. Het was dan ook erg gevaarlijk met dat natte wegdek. Bij de laatste ronde kwam er redelijk wat wind opzetten waardoor het soms vechten geblazen werd, maar ik klaagde zeker niet want het was opgehouden met regenen!
Toen ik de wisselzone inreed werd ik aangemoedigd door de mensen. Ik was echter onzeker voor het wheelen. Ik had nieuwe handschoen bij om te wheelen, maar had deze nog niet kunnen inrijden. Ik kon niet anders dan deze te gebruiken omdat mijn oude handschoenen ook net gerepareerd waren met een nieuw laagje rubber en zeker in het begin zouden schuiven.
Doordat ze nog nieuw waren kreeg ik ze nogal moeilijk aan. Na wat wringen zaten ze goed en kon ik starten voor mijn 10km wheelen. De weergoden zaten me mee, er viel geen drup meer uit de lucht. Ik racete door de Izegemse straten met mijn wheeler.
De nieuwe handschoenen wheelden geweldig goed en zijn bij deze dan ook goedgekeurd. Het ging super goed.
Toen ik de straat van de finish opreed kreeg ik een prachtige bos bloemen waarmee ik over de eindmeet reed.
Speaker Hans kwam voor een interview en vertelde dat ik met mijn tijd (2.36.05u) als 7de vrouw (van de 20 deelnemende valide vrouwen) eindigde.
Ondanks het slechte weer was deze wedstrijd een prachtige training voor het WK in Zwitserland.
Wielemie is er klaar voor!
Wie ik wel gemist heb op de wedstrijd is onze Smitty voor zijn aanmoedigingen en prachtige foto’s. Om toch na te kunnen genieten van de Izegemse belevenissen heeft papa enkele foto’s getrokken.
Graag wil ik nog de organisatie en medewerkers van triatlon Izegem bedanken voor alle voorzieningen en behulpzaamheid.
Groetjes
Wielemie
