Toen het brein achter de Barkley Marathons – Gary Cantrell – vorige maand een speciaal hardloopevenement organiseerde als alternatief in tijden van corona, raakten Brandon Wilson en Sally van Nuland geïnspireerd. Terwijl atleten tijdens de ‘Big’s Backyard Ultra’ ieder uur 4,167 mijl (6,7 kilometer) volbrachten – Michal Wardian won na 63 uur en 405 kilometer – was het doel tijdens de zogenaamde ‘Little Dog Race’ om ieder uur één mijl af te leggen. Wie dit het langst vol zou houden, ging er met de titel vandoor; ware het niet dat er in de laatste uren een kleine ruzie ontstond over wie de wedstrijd nou eigenlijk had gewonnen door een registratie fout.

Het idee ontstond bij Wilson en Van Nuland. Als ervaren Race Director wist Wilson van aanpakken en zo begon hij een spontaan idee uit te werken en mensen te vergaren om online deel te nemen. Van Nuland zou zelf de uitdaging aangaan terwijl Wilson zich over het werk achter de schermen boog en gedeeltelijk meeliep. Atleten zouden bij ingang van ieder uur één mijl moeten volbrengen, waarna de gegevens in Strava en Google Spreadsheet werden gezet.

Twee overblijvers 
Na 128 uur en evenveel mijlen bleven twee van de 47 atleten die aan de virtuele startlijn verschenen over. Van Nuland zelf en concurrente Cherie McCafferty waren nog niet moe en bleken uiteindelijk nog ruim 100 uur en mijlen voor de boeg te hebben. ,,Het zou uiteindelijk aankomen op iets technisch als in slaap vallen of simpelweg niet meer willen en kunnen lopen. Eén mijl per uur lopen, dat was mijn hele leven op dat moment”, aldus Van Nuland in een interview met Runner’s World.

Vervelende discussie
Maar een idee wat zo simpel lijkt, bleek toch nog voor een vervelende discussie te kunnen zorgen. Na haar 243e mijl, verklaarde Nuland haar prestatie in Google Spreadsheet en in Strava genoteerd te hebben. Echter verscheen deze niet in haar overzicht toen tegenstandster McCafferty het opzocht. Het zou volgens Nuland komen doordat haar man de pagina had geüpdatet, waardoor de verandering niet werd opgeslagen. McCafferty kon de ontbrekende mijl bewijzen door middel van een screenshot, welke zij naar Van Nuland en haar vriend stuurde.

Zo begon McCafferty aan haar 244e mijl met de gedachte dat ze zou winnen wanneer deze was volbracht. Toen McCafferty over de denkbeeldige finish kwam, zocht Wilson contact om de situatie uit te leggen. Eerder in de wedstrijd waren al eens soortgelijke problemen ontstaan, maar toen mochten atleten doorgaan zolang ze achteraf konden bewijzen daadwerkelijk de mijl gelopen te hebben. Dit werd ook openlijk gecommuniceerd.

Geen medewerking van McCafferty 
Toen McCafferty ontdekte dat ze wellicht te vroeg had gejuicht, kreeg ze het gevoel dat Van Nuland de regels in haar voordeel probeerde te gebruiken als vriendin van Wilson. Op een voorstel om samen verder te gaan tot een echte winnaar overbleef, ging McCafferty niet meer in. Ook toen Van Nuland, ondanks het voorval, de winst overdroeg aan McCafferty, wees de atlete deze af.

‘Alsof we voor niks hebben gelopen’ 
Om de vervelende nasmaak enigszins weg te spoelen, besloot Van Nuland door te gaan met de wedstrijd tot 250 mijl. ,,Het zorgt ervoor dat geen van ons een echte overwinning voelt”, vertelt een teleurgestelde Van Nuland. ,,Ik heb eigenlijk het gevoel alsof we al deze uren voor niks hebben gelopen. Niemand voelt zich er goed bij.”