Voor al wie het soms wel eens wat moeilijker heeft, wie twijfelt, wie niet weet of hij kan doorgaan, wie het karakter ver moet zoeken, wie de motivatie niet vindt om aan een volgende training te beginnen, wie opziet tegen zijn volgende wedstrijd… Die moet zeker eens naar dit interview met Hans van dder Linden kijken. Die overwon de ziekte van Weil en stoomde zich op een maand tijd alsnog klaar voor de Ironman van Hawaii… En hij werd zaterdag 8 oktober wereldkampioen in Kona.
Hans kan het nauwelijks bevatten. Een maand geleden verklaarden ze hem gek. Coach Frank Heldoorn geloofde in een deelname maar de plannen voor die begeerde wereldtitel zouden ze moeten opbergen. Doseren, doseren, doseren was wat Hans als opdracht kreeg. “In Frankfurt had ik te weinig gedronken toen we een regenbui over ons heen kregen en dat heb ik cash betaald. Ik kwam helemaal scheef binnen en belandde, weliswaar in de laatste meters, in de dranghekkens. In Hawaii wou ik dat vermijden. En ik ben rechtop binnengekomen,” aldus Hans. “Triatlon is voor mij niet zwemmen, fietsen, wandelen… kom op!”
Iets waar we het in het interview niet over hadden, maar wat hij ons ook nog vertelde, typeert deze straffe zeventiger. “Toen ik in het ziekenhuis herstelde van de ziekte van Weil, liep ik met baxter en al de gang op. Ik zag in de hoek een hometrainer staan. De volgende ochtend ben ik om half zeven met mijn baxter naast me op die hometrainer gaan zitten fietsen. Je had de verpleegsters moeten zien joh…”
Met Hans en de twee lotgenoten gaat het ondertussen goed en daar zijn we blij om. Hij meent het als hij zegt dat dit de laatste keer Hawaii was, met dank aan zijn sponsor AFAS uit hetzelfde dorp om dit jaar nog mee voor de reiskosten in te staan. “Toen ik ze contacteerde om Hans te sponsoren, vroeg ik of ze het wel zagen zitten om in plaats van een jong talent zo’n oude atleet te steunen. Maar Hans is al sportman van het jaar geweest in Leusden en ze zagen het wel zitten. Het blijft een hele opgave, ook voor mij. Hans heeft zijn wedstrijd, maar ik regel daarnaast alles voor hem, voeding, drank, inschrijven…” aldus zijn vrouw Riet, die hem door dubbel en dik steunt. “Ik heb hem drie, vier keer aangemoedigd in de laatste rechte lijn,” lacht Riet. “Ze moet echt aan het schreeuwen geweest zijn voor me, maar ik hoorde het niet,” reageerde Hans. “Ik was helemaal gefocust op die finish. Ik had me eerst voorgenomen om de grond van kona te kussen bij de streep, maar ook daar ben ik niet meer aan toegekomen. Gewoon finishen was belangrijker,” aldus Hans.
Een inspirerend verhaal van twee mooie mensen, met Hans die opstond uit de doden, “Aan de ziekte van Weil kan je doodgaan, weet je?”, en dan het onwaarschijnlijke neerzette: wereldkampioen worden in de zwaarste triatlon ter wereld…
