Het is een bijzonder verhaal: dat van de 20-jarige Brice van der Post. Na een zware periode in zijn tienerjaren, getekend door drugs en duisternis, klom hij mede dankzij triathlon uit een diep dal. Vandaag de dag is de Nederlander een fanatieke triatleet met grote ambities en mooie prestaties, zoals een derde plaats in zijn Age Group op het WK 70.3. ,,Ik wil nooit meer terug naar die duistere plek waarin ik mij ooit bevond, ik ren zo hard als ik kan in de tegenovergestelde richting”, schrijft de atleet in een blog op zijn website.
Het begon allemaal in Bali, Indonesië, waar Van der Post opgroeide en tot zijn vijftiende levensjaar een wild leven leefde. ,,Het begon allemaal toen ik een jaar of twaalf was. Ik nam mijn eerste drankje en had een gevoel alsof er een zware last van mijn schouders viel en niets er echt meer toe deed. Ik was in mijn eigen wereld, dansen, lachen, rondlopen op een een festival.”
Na dit eerste verdovende middel, volgden er meer. ,,Het werd al snel standaard, een routine. Iedere week, iedere vrijdag, zagen we elkaar in een bar, werden we dronken en gingen we stappen. We waren nog maar twaalf jaar oud, maar reden grotere motoren dan onze vaders, gingen naar de club, rookten sigaretten, dronken. Er waren geen regels op Bali. Het was een paradijs.”
Terug naar Nederland
Bali mocht dan wel als een paradijs voelen, er waren strenge regels. Drugs zijn uiterst verboden en wie zich daar niet naar gedroeg, riskeerde strenge gevangenisstraffen. Familie Van der Post koos ervoor om voor Brice terug naar Nederland te keren en hoopte dat het daar goed zou komen. Dit gebeurde echter niet. Het ging bergafwaarts met de tiener. Zijn vader werd ernstig ziek en Van der Post belandde in een depressieve periode. Het leven in Nederland stond in schril contrast met het leven op Bali. Van der Post kwam binnen te zitten en rookte wiet: ,,Heel veel. Voor, tijdens en na school.” Daar had uiteraard ook school onder te lijden. Zijn peetouders, bij wie Van der Post op dat moment woonde, gaven het op en stuurde hem terug naar Bali.
‘De meest emotionele dag uit mijn leven’
,,Ik bracht drie maanden door in Indonesië. Op 7 mei 2015 overleed mijn vader. Het was de meest emotionele en pijnlijke dag uit mijn leven. Ik kon het niet geloven, mijn vader”, vertelt Van der Post over deze verschrikkelijke dag. De moeder van Van der Post probeerde haar leven op de rit te krijgen en kon hem en zijn drugsverslaving daarbij niet goed gebruiken. Terwijl Bali wederom geen goede plek voor zijn problemen bleek te zijn, vertrok Van der Post naar Frankrijk: ,,Ik bracht een zomer door in het zuiden van Frankrijk. Ik werd dronken, gebruikte drugs en sliep overal. Ik verdoofde mezelf.”
Hard drugs
Hij gaf school nogmaals een kans. Echter liep dit al snel weer op niks uit, waarna Van der post zijn spullen pakte en naar Portugal vertrok om te reizen, maar in plaats daarvan rolde hij een nog duisterder wereldje in en begon hij te dealen. Softdrugs maakten plaats voor harddrugs. ,,Het gebruiken van zware drugs begon in Lagos; een klein dorpje in het zuiden van Portugal. De feestjes daar waren bizar, de underground feestjes waren raar en zelfs beangstigend.”
(tekst gaat verder onder foto)
‘Ik moest weg’
Na een paar maanden werd het hem teveel. ,,Ik voelde dat het niet goed ging, ik kon niet helder meer denken en moest weg.” Van der Post vertrok naar het strand, zocht de rust op, maar kon deze alsnog niet vinden. ,,Het was een raar gevoel. Ik voelde mij verdwaald, verward, bang en paranoia.” Uiteindelijk kwam Van der Post via een omweg uit in Malaga. Hij sliep maanden lang op straat, gebruikte veel drugs en waste zichzelf in de oceaan.
Hulp nodig
Na enige tijd en zelfs een poging tot diefstal van een oplader, lukte het Van der Post zijn laptop aan te krijgen en belde hij zijn moeder. ,,Ik zag haar voor het eerst in ongeveer een jaar. Ze was heel emotioneel en opgelucht, want ze wist al die tijd niet waar ik was. Ik vertelde haar dat ik hulp nodig had.” Van der Post kwam bij een familie terecht, probeerde af te kicken, maar slaagde er niet in. Hij zakte eerst nog verder weg, voordat hij uiteindelijk in een hotel werd opgepakt via een internationaal arrestatiebevel.
Beschermengelen
Een aantal dagen bracht hij door bij de kinderbescherming, vertelt Van der Post. ,,Daarna kwamen hele belangrijke mensen mij redden. Ik zal ze mijn beschermengelen noemen om hun identiteit privé te houden. Ze namen mij in huis en hielpen mijn leven weer op te pakken. Mijn moeder was erin betrokken en steunde mij.”
Afkickverschijnselen
In de zomer van 2017 belandde Van der Post na een aantal pogingen in de juiste kliniek om van zijn problemen af te komen. Hier beleefde hij een zware tijd: ,,Ik werd agressief en mijn mentale afkickverschijnselen waren heftig. Ik begon mijn armen en benen open te snijden met scheermesjes. Ik sloeg tegen de muur tot mijn vingers braken en sloeg met mijn hoofd tegen de muur.” Na een zware ‘aanval’ werd Van der Post in een ambulance naar een psychiatrisch ziekenhuis gebracht, waar hij de hele dag in de gaten werd gehouden. Toen hij eenmaal antipsychotica kreeg, ging het beter.
Halve marathon
Op 23 februari 2018 kon Van der Post officieel zeggen dat hij zes maanden clean was. En dan ook écht sober, hij rookte zelfs geen sigaretten meer en schreef zich in voor een halve marathon op 11 maart. ,,Mensen dachten dat ik gek was. Ze raadden het mij af en zeiden dat het een slecht idee was, dat ik niet genoeg had getraind en mezelf pijn zou doen. En ja, ik raakte geblesseerd. Erg ook. Het enige wat ik deed was hardlopen, de hele dag en elke dag tot de wedstrijd.” Met vele blaren finishte hij in 1:51:10 uur. Hij was dan wel teleurgesteld met zijn tijd, dat gevoel dat hij had toen hij over de streep kwam, wilde hij vaker voelen.
Gekkenwerk
In zijn zoektocht naar een volgende wedstrijd, kwam Van der Post terecht op de website van Ironman. ,,Het was gekkenwerk om het überhaupt te overwegen.” Maar dat deed hij toch: ,,Dit was het. Ik ga trainen en ooit een Ironman finishen.”
Eerste Ironman
,,Ik weet mijn eerste baantjes nog in het vijftig meter bad en dat ik de andere kant van het zwembad niet kon halen zonder tussendoor uit te rusten.” Ondertussen gaat dit moeiteloos. Van der Post finishte op 17 november 2018 zijn eerste Ironman. ,,Ik kwam in 11:29:49 over de finish en werd ook nog eens derde in mijn Age Group en 116e overall. In acht maanden had ik alles veranderd.”
(tekst gaat verder onder foto)
‘Beter dan welke drug ook’
,,Toen ik over de finishlijn kwam, vertelde ik mezelf ‘you did it man’. Ik gaf mezelf nooit enige erkenning en dat moment was waarschijnlijk de eerste keer dat ik echt trots op mezelf was. Dat gevoel was beter dan welke drug ik ooit ook heb geprobeerd.” Van der Post heeft een boodschap voor anderen in eenzelfde situatie: ,,Vind je passie, volg het en maak het je doel. Een jaar van nu, zou je willen dat je vandaag was begonnen.”
