Ik stond hier in het verleden al 2 keer aan de start toen het nog een ¾ triathlon was. Voor de leken onder ons; 4km zwemmen, 120km fietsen en 30 km lopen. Sinds vorig jaar is het dus een volledige triathlon.
Ik had links en rechts al gehoord dat dit een parkoer voor mij ging worden. Maar ik moet het nog altijd ook doen. Goed geslapen, dat lukt mij wel goed de laatste Ironman’s. Om 4 uur ging de wekker. Eigenlijk had ik totaal geen honger maar heb er toch 2 kommen Muesli in gepropt. Dan het gebruikelijke. Bandjes gaan oppompen, gels op de fiets kleven, enkele keren naar wc, wetsuit aan om tegen 06:15 aan de start te staan. De start werd gegeven om 06:30 en had eigenlijk heel de zwemproef een heel goed gevoel. Ik schrok wel even toen ik na 55 minuten uit het water kwam. Later zou blijken dat het toch iets korter was. Maar dat vind ik niet erg, de dag is lang genoeg. Als 192ste zat ik op de fiets. Moest ik dat geweten hebben zou ik toch wel even hebben geslikt. Maar dan begon één grote inhaalrace. Na een klim van 19 km met de top na 70km fietsen lag ik 47ste. Bijna 150 plaatsen goedgemaakt. In de klim van 19 km was ik zelfs op en over Sam gegaan die zich toen niet al te best voelde. Maar ik wist dat ik hem nog zou terugzien. Het veld lag daar sterk uit elkaar want ik zag niemand meer voor mij of achter mij. Na een halfuurtje kwam Sam terug bij mij en het ging al heel wat beter met hem. Dan hebben we een beetje samen gebleven en toen we na 120 km aan de lange afdaling begonnen reed Sam terug weg van mij en zou hem tijdens het fietsen niet meer terugzien. En in tegenstelling tot wat normaal gebeurd werd ik maar door 3 andere bijgehaald in de afdaling. En alhoewel ze mooi weer voorspelde hingen er al een tijdje dreigende onweerswolken. En toen het wat ging druppen dacht ik direct terug aan de apocalyptische editie van 2001. Het onweer dat maar een kleintje was brak los in de laatste 6 km met bijhorende krachtig wind. Als 46ste reed ik binnen in de wisselzone om aan te afsluitende marathon te beginnen. En alhoewel ik geen supergevoel had tijdens het lopen ging ik toch goed vooruit. Ik begon ook beetje bij beetje Sam terug in te halen. In de derde ronde kreeg ik wel opkomende krampen die ik goed kon afhouden. Maar net op het moment dat ik na 30km Sam inhaalde krampen in de quadriceps. Heel pijnlijk en ik dacht meteen mooi resultaat over. Ik schatte toen toch al dat ik bij de eerste 30 liep. Toch kalm gebleven, mijn been een beetje gemasseerd en na enkele minuten kon ik terug vertrekken. Blijven lopen wat er ook gebeurd was mijn strategie nu. En ja bij het ingaan van de laatste ronde van 4 kwam ik er terug door. Kort na het laatste keerpunt na 37km haalde ik Sam terug bij. Sam zei dat ik moest doorlopen maar ik steld voor om samen naar de aankomst te lopen en samen op de finish foto te staan. Zo verplichtte ik mezelf om niet te snel meer te lopen en krampen uit te sluiten en ik zou het belachelijk hebben gevonden om koste wat het kost Sam eraf te lopen. Ik zwem al 2 jaar veel in zijn voeten in de wezenberg daarom was het tijd voor een wederdienst. Samen naar de finish dus. Ik 21ste en Sam 22ste in een tijd van 09:41, en ik liep ondanks mijn krampen nog een marathon tijd van 3u11, weer een verbetering van met 2 minuten. En als kers op de taart, beiden een slot voor Kona
