De weken voorafgaande aan deze ironman werd er duchtig op los getraind en de conditie ging steeds in stijgende lijn. Echter precies 1 week voor de ironman sloeg het noodlot toe, zowel voor mijn reismetgezel als voor mij. Na radiografie bleek Waldo zijn gezwollen en pijnlijke voet een vermoeidheidsbreukje van een middenvoetbeen te zijn. Hij wist direct dat deelnemen onmogelijk zou zijn. Ikzelf ondervond wat last van de onderrug en bilspier na een onschuldig loopje.
Terwijl normaal de week voorafgaand aan een ironman al rustend en licht trainend wordt doorgebracht, holde ik deze keer van wachtzaal naar wachtzaal en van osteopaat naar sportdoktor en terug. Allen hadden ze hetzelfde onheilspellend nieuws : ischias of een blokkage van een zenuw, die als gevolg pijn of zelfs verlamming van de bilspier heeft. In ergere gevallen kan gans het been tot aan de voet lam worden gelegd. Ik probeerde enkele malen een paar honderd meter te lopen , zonder succes echter. Nadien stond ik steeds enkele uren mank ! Naast de gebruikelijke koolhydraten stonden nu ook pijnstillers, anti-inflammatoire en spierrelaxers op het menu. Het paardenmiddel, een pijnstillende injectie, was geen optie omdat in geval van dopingcontrole ik positief zou testen .
Eindeloos werd er afgewogen : wel starten of niet starten. Blijven of de biezen pakken. Uiteindelijk nam ik toch de beslissing om te starten, evenwel met een zeeer kleine kans op succes. In de 120 wedstrijden waar ik aan deelnam werd ik nog nooit met dit aspect van de sport geconfronteerd, maar het is/was onvermijdelijk. Alles moet je minstens éénmaal als atleet meemaken. Menig topsporter is mij reeds voorgegaan. Van Belgische kant heeft Luc Van Lierde enkele malen in laatste instantie forfait moeten geven op Hawaii en Danny Simoens reisde eens tevergeefs af naar het vulkanische eiland om nadien nooit meer terug te keren. Rutger gaf begin dit jaar forfait voor IM Zuid-afrika en vorig seizoen weerhield een valpartij Faris Al Sultan van deelname aan Roth, maar hij won wel enkele maanden later Hawaii !
Een kans dat ik pijnvrij zou kunnen lopen was er NIET, maar er was wel een waterkansje dat ik de pijn eventueel zou kunnen verdragen gedurende 42km, dus hoop doet leven !
Die hoop heeft welgeteld 50.17 geduurd. Zolang zwom ik over de iets te korte zwemproef. De weg naar mijn fiets werd al mankend afgelegd en toen reeds wist ik dat het lopen niets zou worden. Ik legde de 174km lange fietsproef wel nog af, maar stopte net voor de wisselzone bij de fab en Waldo. Desondanks ik dus niet gelopen heb, voelt mijn been slechter aan dan als ik wel de marathon uitloop…. Mirakels gebeuren dus enkel in Lourdes en niet in Nice.
In tegenstelling tot bv wielrenners of voetballers, die elke week minstens 1 wedstrijd hebben, moeten ironman atleten zich beperken tot 3-4 wedstrijden / jaar. Na nieuw-zeeland is dit de tweede fiasco op rij en rest er me dus nog 1 kans dit seizoen. Wat me zorgen baart is dat ik in het ongewisse verkeer ivm mijn blessure en totaal niet weet hoelang ik niet ga kunnen lopen. De doktors zeggen tussen 2 en 6 weken en dit zou direct betekenen dat ik de start niet haal van mijn derde ironman, die van de UK.
Dit zijn echter zorgen voor later, en ik zal dolgelukkig zijn als ik hopelijk binnenkort terug mijn eerste pijnvrije looppasjes mag zetten….
