Onder slechte weersomstandigheden – de start moest zelfs met een half uur worden uitgesteld – heeft Alex Yee zojuist de WTCS Cagliari gewonnen. Dat was het resultaat van een rechtstreekse battle waar velen – vooral in aanloop naar de Olympische Spelen in Parijs – al weken naar uitkeken. Yee won na een geweldige tweestrijd met Hayden Wilde.

Als eerste uit het water klom een ietwat verrassende atleet: de Spanjaard Alberto Gonzalez Garcia. En ondanks dat hij op dat moment zo’n beetje alle favorieten in zijn buurt had – iedereen volgde vrij kort – was het nog niet klaar met de verrassingen: op de fiets ging hij op kort op avontuur en in de eerste kilometers pakte hij meteen een gaatje op een groot en jagend peloton.

Een paar kilometer later had Gonzalez Garcia zelf echter ook door dat dat peloton te hard reed, waardoor hij besloot zijn benen stil te houden en ook in die groep aan te sluiten. Na de eerste van tien fietsrondes ontstond er dan ook een kopgroep van een kleine dertig man, met vrijwel alle favorieten bij elkaar: Pierre le Corre, Max Stapley, Morgan Pearson, Jonas Schomburg, Henri Schoeman, Léo Bergere, Hayden Wilde, Alex Yee, Kristian Blummenfelt en Vincent Luis.

In de derde ronde, dus na zo’n twaalf kilometer, gingen Hayden Wilde en Samuel Dickinson even op avontuur, maar ook zij werden alweer snel teruggepakt. Het zorgde er echter wel voor dat de kopgroep uitdunde tot nog 21 man, maar los van Schoeman, die de kopgroep moest laten gaan, zaten de grootste namen nog steeds bij elkaar.

Voor de ogen van het publiek – al stonden er niet veel mensen langs het parcours – ontvouwde zich vervolgens een prachtig fietsonderdeel waarbij verschillende aanvalletjes werden geplaatst en waarbij de kopgroep meerdere keren uit elkaar werd getrokken en ook weer bij elkaar kwam. Toch kostte die tempoversnellingen ook de kop aan meerdere atleten, waaronder Pearson en de Italiaan Alessio Crociani, terwijl ook Blummenfelt ineens rap tijd verloor en snel twee minuten wegzakte. Vanaf dat moment, iets voorbij de helft van het fietsonderdeel, bestond de kopgroep nog uit achttien man en dat bleef tot aan T2 zo.

Ondertussen maakte iedereen zich op voor de battle waar velen allang naar uitkeken: zowel Wilde als Yee zaten nog in de kopgroep en de twee mannen die beiden worden gezien als misschien wel de grootste favorieten voor de Olympische titel in Parijs, maakten zichzelf ook op voor de beslissende tien kilometer hardlopen.

Beide mannen liepen meteen zó hard weg uit T2, dat eigenlijk niemand kon volgen. Wat er vervolgens achter de koplopers gebeurde, was dan ook eigenlijk weinig interessant. Alle ogen waren gericht op Yee en Wilde, die zij aan zij liepen en dat ook kilometers lang bleven doen. Soms ging Wilde aan de leiding, soms ging Yee aan de leiding, maar in alle gevallen lag het tempo ontzettend hoog, bleven beide mannen gefocust en wilden ze elkaar geen strobreed toegeven.

Met nog zo’n anderhalve kilometer te gaan, gingen de mannen nog steeds zij aan zij. Vanaf dat moment begon Wilde nog wat te versnellen en bleef Yee steeds een metertje achter zijn aartsrivaal lopen. Tot de allerlaatste meters dan, want Yee plaatste met nog tweehonderd meter te gaan een vernietigende versnelling om zo uiteindelijk naar de overwinning te lopen in een tijd van 1:39:44. Wilde werd tweede in 1:39:46. Csongor Lehmann, goed voor zijn eerste WTCS-medaille, werd derde op 43 seconden achterstand.