's Morgens met een goed gevoel opgestaan. Het regende niet, dat was al een goed begin. Om 10.30u stonden mijn begeleiders al paraat om mijn hele verhuis in te laden. Het is een gepuzzel om alles in de wagen te krijgen.
Met vlinders in de buik vertrokken we richting Geel. Iedereen zat in spanning voor mijn eerste wedstrijd van dit seizoen. Mijn begeleiders waren met z'n momenten zenuwachtiger dan ikzelf. We konden heel kortbij de wisselzone en de inschrijvingen parkeren. Dit jaar was het parcours anders, veel gemakkelijker om dat alles kort bij mekaar was en er dus geen auto meer aan te pas moest komen.
Aan de inschrijvingen hing er een papier omhoog dat het water temperatuur slechts 16,5°c was. De moed zakte wel even in mijn schoenen toen ik dat las. Ik kreeg het nummer 27. Toen we buiten kwamen begon het net te regenen. In de auto nog wat gerust en gegeten tot dat het was om mijn materiaal klaar te zetten. Het was nog niet opgehouden met regenen en het was fris buiten wat niet zo leuk was.
Er werd een camera op mijn bike en wheeler geplaatst om me te volgen. Nadat alles dubbel gecheckt en in orde gebracht was gingen we met ons hele hebben en houden naar de wisselzone waar mijn wheeler geplaatst werd. Een beetje verderop aan het kanaal waar ik uit het water moest komen werd mijn bike geplaatst.
Zorgvuldig legde ik mijn helm, bril en nummer klaar. Eric hielp me met mijn spalken aandoen. Hij smeerde me in met van dat vettig spul om mijn pak gemakkelijker aan en uit te krijgen en tegelijkertijd om te spieren iets of wat warm te houden. Samen met Julien wrongen ze mijn wetsuit aan. Wat later arriveerde mijn bootje om naar de start te varen.
Nu kwamen de zenuwen pas echt op bij mij. Ik bibberde niet van de koude, maar van de zenuwen. Deze keer was het anders, andere jaren zwom ik in Geel met een begeleider voor me en met paddels. Dit jaar besloot ik om alleen te zwemmen en zonder paddels om een betere voorbereiding te hebben. Toen ik ook nog eens hoorde dat de dames gelijk met de heren moesten starten i.p.v. 10 min. tussentijd, waren de zenuwen er helemaal.
Gelukkig mocht Mil met me meevaren naar de start, dat gaf me toch al een geruster gevoel. Als je zo met het bootje de zwemafstand vaart verschiet ik toch telkens hoe ver het is. Onderweg al een paar keer gaan voelen hoe koud het water wel was. Toen we een andere boot kruisten kwamen er heel was golven op het kanaal en plots, kwak, een golf binnen boord, voor mij niet erg, maar Mil was klets nat, wel grappig.
Vlak voor de start liet ik me vanuit het bootje in het water vallen. Ik kan u verzekeren het was koud, heel koud! Gelukkig moest ik niet lang wachten tot ik het startschot in de lucht hoorde knallen en ik kon vertrekken voor mijn 1000m zwemmen in het koude water van het kanaal. Het duurde niet lang en de eerste klappen werden al uitgedeeld.
Ze duwden me onder, zwommen half over me, het was dus weer vechten geblazen. 2x ben ik boven water moeten gaan lucht happen dat ik niet meer wist waar ik was en moest ik mijn ritme terug zoeken.
Na 16,47 min. zwemmen kwam ik zowat in de helft vooraan tussen de atleten aan en visten Eric en Julien me uit het water. Terwijl ze mij verlosten van mijn wetsuit en spalken gaf Lieve mijn helm, nummer en bril aan. Ik draaide helemaal van het zwemmen. Ze heften me in mijn bike en hop, Wielemie was weg voor de 45km biken.
Onderweg werd ik weer super aangemoedigd door supporters en mede atleten, dan kriebelt het altijd vanbinnen bij mij. Tegen een stevig tempo (gem. 28 km/u) reed ik door de straten van Geel. Er was een stevige wind, maar zelf met veel tegenwind kwam ik niet onder de 25 km/u.
De wissel naar het wheelen verliep heel vlot, nu kon ik aan mijn lievelings onderdeel beginnen. Bij het vertrek werd ik nog eens extra aangemoedigd. Nog nooit eerder reed ik zo snel met mijn wheeler. Soms haalde ik een snelheid van 24 km/u. Het gaf een heerlijk gevoel.
Met een eindtijd van 2.26.56u finishte ik als 6de dame en 139ste van alle deelnemers. Met deze tijd deed ik mijn snelste ¼ triatlon ooit, maar liefst met 10 min.verbeterde ik mijn tijd. Beter kon ik niet timen om aan te komen. Toen speaker Hans een interview met me deed vielen dikke druppels regen uit de lucht en begon het te onweren.
Toen we terug naar de auto wandelden heeft iedereen moeten lopen om een schuilplaats te zoeken voor een heuse wolkbreuk. Nadien zijn we met de hele supportersbende ne goeie vettige friet gaan eten. Dat is onze routine na elke wedstrijd. Na een week streng dieet smaakt het dubbel en dik!
Ik heb er weer een fantastische dag opzitten op naar de volgende wedstrijd!
Met vlinders in de buik vertrokken we richting Geel. Iedereen zat in spanning voor mijn eerste wedstrijd van dit seizoen. Mijn begeleiders waren met z'n momenten zenuwachtiger dan ikzelf. We konden heel kortbij de wisselzone en de inschrijvingen parkeren. Dit jaar was het parcours anders, veel gemakkelijker om dat alles kort bij mekaar was en er dus geen auto meer aan te pas moest komen.
Aan de inschrijvingen hing er een papier omhoog dat het water temperatuur slechts 16,5°c was. De moed zakte wel even in mijn schoenen toen ik dat las. Ik kreeg het nummer 27. Toen we buiten kwamen begon het net te regenen. In de auto nog wat gerust en gegeten tot dat het was om mijn materiaal klaar te zetten. Het was nog niet opgehouden met regenen en het was fris buiten wat niet zo leuk was.
Er werd een camera op mijn bike en wheeler geplaatst om me te volgen. Nadat alles dubbel gecheckt en in orde gebracht was gingen we met ons hele hebben en houden naar de wisselzone waar mijn wheeler geplaatst werd. Een beetje verderop aan het kanaal waar ik uit het water moest komen werd mijn bike geplaatst.
Zorgvuldig legde ik mijn helm, bril en nummer klaar. Eric hielp me met mijn spalken aandoen. Hij smeerde me in met van dat vettig spul om mijn pak gemakkelijker aan en uit te krijgen en tegelijkertijd om te spieren iets of wat warm te houden. Samen met Julien wrongen ze mijn wetsuit aan. Wat later arriveerde mijn bootje om naar de start te varen.
Nu kwamen de zenuwen pas echt op bij mij. Ik bibberde niet van de koude, maar van de zenuwen. Deze keer was het anders, andere jaren zwom ik in Geel met een begeleider voor me en met paddels. Dit jaar besloot ik om alleen te zwemmen en zonder paddels om een betere voorbereiding te hebben. Toen ik ook nog eens hoorde dat de dames gelijk met de heren moesten starten i.p.v. 10 min. tussentijd, waren de zenuwen er helemaal.Gelukkig mocht Mil met me meevaren naar de start, dat gaf me toch al een geruster gevoel. Als je zo met het bootje de zwemafstand vaart verschiet ik toch telkens hoe ver het is. Onderweg al een paar keer gaan voelen hoe koud het water wel was. Toen we een andere boot kruisten kwamen er heel was golven op het kanaal en plots, kwak, een golf binnen boord, voor mij niet erg, maar Mil was klets nat, wel grappig.
Vlak voor de start liet ik me vanuit het bootje in het water vallen. Ik kan u verzekeren het was koud, heel koud! Gelukkig moest ik niet lang wachten tot ik het startschot in de lucht hoorde knallen en ik kon vertrekken voor mijn 1000m zwemmen in het koude water van het kanaal. Het duurde niet lang en de eerste klappen werden al uitgedeeld.
Ze duwden me onder, zwommen half over me, het was dus weer vechten geblazen. 2x ben ik boven water moeten gaan lucht happen dat ik niet meer wist waar ik was en moest ik mijn ritme terug zoeken.
Na 16,47 min. zwemmen kwam ik zowat in de helft vooraan tussen de atleten aan en visten Eric en Julien me uit het water. Terwijl ze mij verlosten van mijn wetsuit en spalken gaf Lieve mijn helm, nummer en bril aan. Ik draaide helemaal van het zwemmen. Ze heften me in mijn bike en hop, Wielemie was weg voor de 45km biken.
Onderweg werd ik weer super aangemoedigd door supporters en mede atleten, dan kriebelt het altijd vanbinnen bij mij. Tegen een stevig tempo (gem. 28 km/u) reed ik door de straten van Geel. Er was een stevige wind, maar zelf met veel tegenwind kwam ik niet onder de 25 km/u.
De wissel naar het wheelen verliep heel vlot, nu kon ik aan mijn lievelings onderdeel beginnen. Bij het vertrek werd ik nog eens extra aangemoedigd. Nog nooit eerder reed ik zo snel met mijn wheeler. Soms haalde ik een snelheid van 24 km/u. Het gaf een heerlijk gevoel.
Met een eindtijd van 2.26.56u finishte ik als 6de dame en 139ste van alle deelnemers. Met deze tijd deed ik mijn snelste ¼ triatlon ooit, maar liefst met 10 min.verbeterde ik mijn tijd. Beter kon ik niet timen om aan te komen. Toen speaker Hans een interview met me deed vielen dikke druppels regen uit de lucht en begon het te onweren.
Toen we terug naar de auto wandelden heeft iedereen moeten lopen om een schuilplaats te zoeken voor een heuse wolkbreuk. Nadien zijn we met de hele supportersbende ne goeie vettige friet gaan eten. Dat is onze routine na elke wedstrijd. Na een week streng dieet smaakt het dubbel en dik!
Ik heb er weer een fantastische dag opzitten op naar de volgende wedstrijd!
