Bij het aankomen, s'ochtends in de wisselzone hoor ik de speaker van dienst al duidelijk meegeven dat de temperatuur van het water 16,5 graad is en dat wetsuites toegelaten zijn. Ook de wind is reeds stevig van de partij. Terwijl we ons zolang mogelijk proberen warm te houden starten de profs hun wedstrijd. 10 min later de fransen aan hun Frans kampioenschap, nog eens 10 min later mogen wij ons in het koude water begeven voor 4 km.
Zelf voel ik direct al dat het niet zal vlotten, lig volop in het gewoel en kom nooit in mijn goede ritme. Voor de eerste boei (1450 m) word het nog wat moeilijker daar ik de laatste van de groep voor ons begin in te halen. Mentaal probeer ik me hier wat aan te trekken, maar heel veel beterschap komt er niet. Na 1:07 kom ik uit het koude water. In de tent waar de wetsuite voor de fietskledij word gewisseld zie je dat erbij iedereen twijfel is over welke kledij er moet worden aangetrokken. Mouwstukken, beenstukken, vestjes met lange mouwen of winterbroek. Zelf hou ik het bij een windstopper, achteraf niet zo'n slechte keuze want de zon laat zich toch zien en voelt uit de wind best aangenaam aan.
Het fietsparcours is niet van de poes, 2300 hoogte meters over 120 km, netjes
verdeelt in drie rondes. Dit parcours liegt niet, ook hier is het bij mij harken. Na de eerste lange klim kom ik beter in mijn ritme en probeer mijn gedachten wat te verzetten. De afdalingen geven ook niet de rust die je verwacht, door dat de wind in het nadeel blaast moet constant worden bij getrapt, en wegenwerken vergen extra aandacht om een kennismaking met het asfalt te vermijden. Tijdens het fietsen kan ik mijn gedachten wat verzetten en attent blijf ik bezig met de aanvoer van koolhydraten. In het begin gaat het inhalen nog vlot daar alles nog mooi bij elkaar zit, maar naar het einde van tweede ronde worden de afstanden tussen de fietsers groter en groter. Heb soms het gevoel dat ik alleen bezig ben. Hoe sterk is eenzame fietser? Voor mij doen nog al bij al goed na 4:09 geef ik mijn alu-ros aan de vrijwilligers af om vervolgens de loopsloefkes aan te trekken en de laatste proef aan te vatten.
Het loopparcours dat rond het meer loopt, is volgens de plaatselijke krant vlak. Denk dat er maar weinig deelnemers hier zullen mee instemmen. Tot aan km 3 gaat het in stijgende lijn, dan een 2-tal km vals plat om vervolgens te eindigen met 2.5 km in dalende lijn. Dit alles mogen we 4 maal overdoen. De eerste ronde hou ik trouw vast aan het gevoel van de dag en moet ik met lede ogen toe zien hoe andere atleten mij voorbij snellen, gelukkig is een deel ervan al één of twee rondes verder dan ik, maar leuk is anders. De tweede ronde voelt stukken beter aan en schroef het tempo wat op. Spijtig genoeg is de opflakkering van korte duur, want tijdens de klim in de derde ronde staat hij achter een boom mij op te wachten, de man met de hamer. En wat kan die erop kloppen, de ganse ronde voelt het lopen meer als strompelen aan. Bij het doorkruisen van het triatlondorp en de aanmoedigingen van de toch talrijk opgekomen publiek ga ik de laatste ronde in. Gewoon doordat het de laatste is kan ik weer wat moed samen rapen om deze wedstrijd tot een goed einde te brengen. Ook het feit dat
Frank, een ploeggenoot heel dicht genaderd is geeft me wat extra kracht. Uiteindelijk na 8:01:24 loop ik onder aankomstboog door, totaal leeg.
De massage, warme douche en de uitgebreide tafel met eten doen wonderen en tegen de avond voel ik me al heel wat beter. Spijtig genoeg is mijn rotdag nog niet voorbij. Bij het uitchecken stel ik vast dat een andere atleet met mijn wetsuite er van door. Blijkbaar een vergissing bij het nemen van de zakken, de mensen van de controle, die nochtans heel correct te werk gaan, noteren alles en vragen mij om s'ochtends langs het secretariaat te gaan voor ik de terugreis aanvat. Zondagochtend in het secretariaat word alles opgelost in enkele minuten, dit is zeker een extra pluim voor de organisatie, ze blijven zich inzetten om de atleten goed te dienen. M'n kan de andere atleet nog bereiken en deze brengt iets later mijn blauwe zak terug. Zo doende eind goed al goed. Zelf ben ik ondanks een mindere dag over de ganse lijn, toch tevreden, heb mijn wedstrijd op karakter uit gedaan, opgeven staat nu eenmaal niet in mijn woordenboek en ben toch weer een ervaring rijker. Wat de wedstrijd betreft, een aanrader voor iedereen die lange afstand doet of zou willen doen, is zonder twijfel een van de zwaardere wedstrijden in het seizoen, maar dat maakt deze ¾ ook zo mooi.
Nu enkele weken genieten nodige en verdiende rust, ook als eens piepen naar de wedstrijden voor volgend seizoen, en dan zien we nog wel waar de blik op gericht wordt.
Greets Stephane Staelens
DTTL-atleet
